Αδέσποτες ψυχές

 

 

 

Τα μάτια πάντα ανοιχτά

πρόλαβαν, είδαν,

τρόμαξαν.

Tι είναι αυτοί

που ντύνονται άνθρωποι;

Άγνωστοι, απρόσιτοι.

Τα μάτια ψάχνουν

κάποια αδέσποτη ψυχή

να μιλήσουν, να προσφέρουν

για να μείνουν ανοιχτά.

Και κάπου εδώ

έρχεσαι εσύ

πάντα την καλύτερη στιγμή

κουλουριάζεσαι δίπλα μου

και σαν με κοιτάς μ’ αυτά τα μάτια

ηρεμώ.

Το πιο ανθρώπινο μέσα στο πλήθος βλέμμα.

Το βλέμμα από ένα σκύλο.

 

Ελεάννα Χρηστίδου

 

Η αγάπη είναι δυνατή

The Rolling Stones - Love Is Strong

   
Η αγάπη σου είναι δυνατή και συ είσαι τόσο γλυκιά
Με κάνεις σκληρό, με κάνεις αδύναμο
Η αγάπη είναι δυνατή και συ είσαι τόσο γλυκιά
Και κάποια μέρα μωρό, εμείς θα συναντηθούμε
   
Μια ματιά σου ήταν το μόνο που χρειάστηκε
Το βλέμμα μιας άγνωστης, με συνεπήρε
Και σ' ακολούθησα ανάμεσα στ' αστέρια
Σ' έψαξα σε ελεεινά μπαρ
   
Τι σε φοβίζει, μωρό;
Είναι κάτι περισσότερο από απλά ένα όνειρο
Χρειάζομαι λίγο χρόνο
Είμαστε μια όμορφη ομάδα, μια όμορφη ομάδα
   
Λοιπόν, η αγάπη είναι δυνατή και συ είσαι τόσο γλυκιά
Και κάποια μέρα μωρό, εμείς θα συναντηθούμε
Απλά οπουδήποτε έξω στο πάρκο
Έξω στο δρόμο και στο σκοτάδι
  
Σ' ακολούθησα μέσα από στροβιλιζόμενες θάλασσες
Κάτω από σκοτεινά δάση με σιωπηλά δέντρα
Η αγάπη σου είναι δυνατή και συ είσαι τόσο γλυκιά
Με κάνεις σκληρό, με κάνεις αδύναμο
   
Τι σε φοβίζει, μωρό;
Είναι κάτι περισσότερο από απλά ένα όνειρο
Χρειάζομαι λίγο χρόνο
Είμαστε μια όμορφη ομάδα, όμορφη
   
Σε περιμένω μέχρι την αυγή
Το μυαλό μου είναι σχισμένο, η καρδιά μου είναι σπασμένη
Η αγάπη σου είναι δυνατή και συ είσαι τόσο γλυκιά
Η αγάπη σου είναι πικρή και λαμβάνεται σκέτη
   
Η αγάπη είναι δυνατή, ναι! (Είσαι τόσο γλυκιά)
(Θα συναντηθούμε) Η αγάπη είναι δυνατή, ωω
(Είσαι τόσο γλυκιά) Είσαι τόσο γλυκιά, ναι!
(Θα συναντηθούμε) Δυνατή
(Είσαι τόσο γλυκιά) Θα συναντηθούμε, θα συναντηθούμε, ωω ναι!
(Είσαι τόσο γλυκιά)
(Είσαι τόσο γλυκιά)
(Θα συναντηθούμε)
   

Στίχοι: Jagger/Richards

   

Στεκόμενος στην άκρη ενός βράχου

   

    

Η φωτεινότητα της ημέρας έχει φτάσει στο τέλος της. Ο ήλιος που δύει δημιουργεί ένα πορφυρό μονοπάτι πάνω από το νερό. Το πνεύμα μας πετάει ελεύθερο με τα αποδημητικά πτηνά να γλιστρούν ακίνδυνα μέσα από τον αφρό της τρικυμίας και έπειτα γρήγορα να πετούν από πάνω του.

   

Υπάρχουν περιπτώσεις στη ζωή, όταν κάποιος απομένει να στέκεται σε έναν βράχο με την σκέψη πώς θα ήταν να πηδήξει από την άκρη του. Στεκόμενος στην άκρη ενός βράχου, σκέφτεσαι τα διαφορετικά αποτελέσματα μιας ενδεχόμενης κατάστασης. Δοκιμάζεται επίσης η αποφασιστικότητά σου. Αρκεί μια σύντομη στιγμή για να διαμορφώσουμε την άποψη ότι ο φόβος μας για τα ύψη υποτάσσεται στην επιθυμία να πετάξουμε και ίσως ακόμη στην ξαφνική πεποίθηση ότι μπορούμε. Όσο περισσότερο τροφοδοτούμε αυτές τις ασυνεπείς σκέψεις, τόσο λιγότερο πατάμε στο έδαφος και τόσο πιο πιθανό είναι ότι θα πηδήξουμε στα κατάβαθα του θανάτου.

   

Η θέα ενός τετραπέρατου ωκεανού προκαλεί μια ονειρική κατάσταση. Αυτή είναι η θάλασσα. Η θάλασσα που επαναφέρει τις μνήμες. Ένας καθρέφτης της ψυχής μας. Από ψηλά κρατάμε τις γροθιές μας σφιχτά, συνειδητοποιώντας πλήρως την ασημαντότητά μας, ενθυμούμενοι και απελευθερώνοντας ό,τι είχαμε επιλέξει να ξεχάσουμε. Εδώ είναι που όλα απογυμνώνονται στην πλήρη εγκατάλειψή τους. Όπου χάνουμε τις αναστολές μας, αφαιρούμε τις αμέτρητες μάσκες και τα κοστούμια που έχουν κρύψει τα δάκρυά μας, αλλά απέτυχαν να συντρίψουν την κατήφεια και να διαλύσουν την θλίψη μας. Δίχως έλεγχο και χωρίς συγκράτηση των συναισθημάτων μας, αναλωνόμαστε σε ειλικρινείς γεμάτους παραίτηση μονολόγους με την παραδοχή που αρθρώνεται σε λέξεις όπως “σε έχασα”, “ποτέ ξανά δεν θα είμαι μαζί σου”, “αχ αγάπη μου, καρδιά μου, ζωή μου”.

   

Στην θάλασσα, απελευθερώνουμε τα πάντα· γι' αυτό κρατάει με τόσο ζήλο τα μυστικά μας. Από τη θάλασσα, ξαναβρίσκουμε την θέληση να αναδυθούμε ξανά.

    

*

* *

   

Requiem | Silent Whale Becomes Aº Dream

    

Ανάδυση: 18 Νοεμβρίου, 2017

    

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ

   

   

Δεν είμαι πελάτης, 

αγοραστής ή χρήστης υπηρεσιών. 

Δεν είμαι φυγόπονος, 

απατεώνας, ζητιάνος ή κλέφτης. 

Δεν είμαι ένας αριθμός κοινωνικής ασφάλισης 

ή μια κουκκίδα στην οθόνη υπολογιστή. 

Έχω πληρώσει τα χρέη μου μέχρι δεκάρας 

και είμαι περήφανος γι' αυτό. 

Δεν περπατώ σκυφτός 

αλλά κοιτάω τον διπλανό μου στα μάτια 

και τον βοηθώ, αν μπορώ. 

Ούτε ζητώ, ούτε δέχομαι 

ελεημοσύνη 

Με λένε Ντάνιελ Μπλέικ. 

Είμαι άνθρωπος, όχι σκυλί. 

Διεκδικώ τα δικαιώματά μου. 

Απαιτώ να μου φέρονται με 

σεβασμό. 

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ, είμαι ένας 

πολίτης. 

Τίποτα περισσότερο και τίποτα 

λιγότερο. 

Ευχαριστώ.

   

Πριν 35 χρόνια

   

Θα ζω, θα κινούμαι πάντα, θα αγωνίζομαι.

    

 

Σπάνια συνέντευξη της Κατερίνας Γώγου στον Γιώργο Νοταρά, το 1981

   

     

     

      

[ Πηγή ]

    

Βέβαιος πνιγμός

   

 
Γύρισα
με περίμεναν ακέραια τα φθινόπωρα 
ούτε μια στάλα βροχής δεν γλίτωσα – κι ας το νόμιζα
Όχι, τόση βροχή δεν φέρνει γονιμότητα
σαπίλα φέρνει και πνιγμό
    

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

   

Το καλοκαίρι στην Αθήνα*

   

    

Η αηδία περνάει με έρωτα ανιδιοτελή...

   

* του ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

     

Το βάρος της ύπαρξης

    
Μόνο να σε κοιτώ στα μάτια θέλω
πίσω απ’ τις κλειστές κουρτίνες που σιδέρωνα προχθές
με δάκρυα στα μάτια για τα πουλάκια που της έλειπαν 
για τα μισοφαγωμένα κλαράκια πυρκαγιάς
μια υποψία ζούγκλας στο σώμα σου ζωγράφισα
ζούγκλα έξω θα μου πεις μα δε το βλέπω
καρφωμένη στις κουκκίδες των ματιών σου
πύλες αρχέγονες και εισχωρώ
αναίσχυντη γυμνή και αθώα σειρήνα
ποτίζομαι στις ρίζες του κορμού σου
μη μου λυγίσεις μη μου σπάσεις μη καείς
το βάρος άντεξε της ύπαρξής μου
    

ΒΙΚΥ ΔΕΡΜΑΝΗ, Με μια φλόγα όπως πάντα

    

    

Ένας ήσυχος δολοφόνος

      
Νοιώθω μια βρώμικη ανάσα από παντού να με κυκλώνει
Σ' ένα βαθύ μεσαίωνα βουλιάζουμε ξανά
Του κτήνους τα φερέφωνα τελετουργούνε
Οι λοβοτομημένοι προσκυνούν γονατιστά
    
Τους βλέπω απ' τις οθόνες μέσ' τη νύχτα να γαβγίζουν
Τους βλέπω στις οθόνες αγέλη από σκυλιά
Που μπήκανε στην έρημη εκκλησία και κοπρίζουν
Και δεν υπάρχει πια κανείς και δε μιλάει κανένας πια
     
Στα σκοτεινά σαλόνια των βουβών διαμερισμάτων
Μέσ' των πολυκατοικιών την ερημιά
Μακάρι να 'τανε τραγούδι, μα δεν είναι
Είν' ένα όνειρο που έρχεται συχνά
Είν' ένα όνειρο που έρχεται βουβό
Είν' ένα όνειρο που βλέπω ζωντανό
Με το μυαλό μου τους σκοτώνω έναν ένα
Με το μυαλό μου σα σκυλιά τους εκτελώ
Και ούτε λέξη ούτε κουβέντα σε κανένα
Είναι μια λύσσα που την ξέρω μόνο εγώ
     
Είμ' ένας ήσυχος αθώος δολοφόνος
Που εγκληματεί προς το παρόν με το μυαλό...
     

Στίχοι - Μουσική: Πάνος Κατσιμίχας

     

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ

Φωτογραφία: Jung Lee

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ.

     

Είναι ο ήχος που άκουσα όταν ήμουν 9 ετών και ο πατέρας μου χτύπησε την πόρτα πίσω του τόσο δυνατά που, μα τω Θεώ, ολόκληρο το σπίτι σείστηκε συθέμελα. Για τα επόμενα τρία χρόνια παρακολουθούσα την μητέρα μου να σπάει τα δόντια της σε μπουκάλια βότκας. Νομίζω ότι η αναπνοή της σταμάτησε όταν εκείνος έφυγε. Νομίζω ότι ένα κομμάτι του εαυτού της πέθανε ακριβώς εκείνη τη στιγμή του δυνατού κρότου. Νομίζω ότι απλώς πήρε την καρδιά της μαζί του όταν περπάτησε έξω από την πόρτα. Έκτοτε, υπάρχει ένα κενό στο στήθος της και δεν έχει απομείνει από αυτήν παρά ένα γκρεμισμένο χάος, ραγισμένα πλευρά και αντικαταθλιπτικά.

    

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι όλο αυτό το αίμα στο νεροχύτη. Είναι η νύχτα που πέρασα 12 ώρες έξω από μια μονάδα εντατικής θεραπείας περιμένοντας να δω αν η αδερφή μου επρόκειτο να γίνει καλά, αφότου το αγόρι που αγαπούσε της είπε ότι δεν την αγαπούσε πια. Είναι τα κλάματα, και οι λάμπες φθορισμού, και τα άσπρα αθλητικά παπούτσια και τα χλωμά πρόσωπα και οι μισοσβησμένες αναπνοές και το αίμα. Τόσο πολύ αίμα!

     

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι εκείνο το 48ωρο αϋπνίας που έπρεπε να σταθώ στην καλύτερή μου φίλη, ενώ έκλαιγε και ούρλιαζε και ξερνούσε πάνω στο στο πάτωμα του υπνοδωματίου μου επειδή ο φίλος της πήδηξε την πρώην του. Ορκίζομαι στο Θεό, τα μάγουλά της εξακολουθούν να μοιάζουν σημαδεμένα από εκείνα τα δάκρυα· σαν χαρακιές. Νομίζω ότι όταν αγαπάς κάποιον, τα σημάδια δεν φεύγουν ποτέ.

    

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι οι έξι εβδομάδες που χρειάστηκε κάποιος να αντικαταστήσει την καθηγήτριά μας στο μάθημα των Αγγλικών, διότι εκείνη την περίοδο έπαιρνε διαζύγιο και ολόκληρος ο κόσμος της είχε περιοριστεί το κρεβάτι της. Την ημέρα της επιστροφής της την θυμάμαι με ένα χαμόγελο στα χείλη. Όμως, τα χέρια της τρέμανε κάθε φορά που κρατούσε την κούπα του καφέ. Ήταν εμφανές πως κάτι είχε σπάσει μέσα της. Και, όπως λένε, το γυαλί που ραγίζει δεν ξανακολλάει. Τίποτα δεν γυρίζει πίσω στο χρόνο, για να ξαναγίνει όπως κάποτε ήταν. Πήρα "Άριστα" στα Αγγλικά εκείνη τη χρονιά. Αναρωτιέμαι, με τη σύγχυση που επικρατούσε μέσα στο κεφάλι της, αν μπόρεσε να διορθώσει έστω ένα διαγώνισμα τότε.

     

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι το ακριβώς αντίθετο.

      

[ΔΕΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΕΚΕΙΝΗ. ΤΟ ΕΙΧΕ ΒΡΕΙ ΚΑΠΟΥ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ
ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΧΕΙΟ WORD ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΤΗΣ. ΤΟ ΞΕΘΑΨΕ ΣΗΜΕΡΑ.]

     

ΈΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΟΥ DELETE

     

     

I. Μου λείπεις, και δεν είναι ότι μου λείπει το πρόσωπό σου, τα χέρια σου, ή τα χείλη σου. Θα μπορούσα να αντέξω, παρόλο που θα μου έλειπαν όλα αυτά· μόνο που απλώς η παρουσία σου πάντα μου θύμιζε τη ζεστασιά του σπιτιού, και ορκίζομαι ότι το έχασα αυτό όταν έφυγες. Δεν ξέρεις· ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο ξένο το ίδιο μου το σπίτι, τόσο μόνη μέσα σε αυτό. Κανένα χρηματικό ποσό, καμία περιουσία, δεν μπορεί να συγκριθεί με σένα. Αχ, να ήξερες· αλλά...

    

*Διαγραφή*

     

II. Ξέρεις, οι άνθρωποι πάντα στέλνουν ένα μήνυμα στον αγαπημένο τους το πρωί. Γι' αυτό, φαντάζομαι ότι είναι περίεργο που σου γράφω στη μέση της ημέρας· μεθυσμένη, ώρα τρεις το απόγευμα. Μη με κρίνεις, αλλά ορκίζομαι πως αυτό το ουίσκι έχει τη γεύση σου και αυτό το άδειο μπουκάλι είναι σαν την αγάπη μας. Το έχω πιεί σχεδόν όλο και δεν μένει τίποτα άλλο να κάνω παρά να το πετάξω στα μούτρα σου. Άνοιξε τα χέρια σου, άνοιξε την καρδιά σου. Σε παρακαλώ... Μη με αφήνεις τώρα, γιατί...

    

*Διαγραφή*

    

III. Σε μισώ, μισώ τα πάντα για σένα. Δεν μπορώ να σε αντέξω άλλο, αλλά σ' αγαπώ, και δεν μπορώ να αναπνεύσω, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, απάντησέ μου, δεν μπορώ...

    

*Διαγραφή*

    

IV. Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες και αυτές οι 336 ώρες και 14 λεπτά ήταν κόλαση. Κάποτε λαμπύριζες σαν ένα κομμάτι του ουρανού, αλλά έχεις φύγει και έχω πιάσει πάτο. Και έχω προσπαθήσει να είμαι ποιητική, αλλά η ποίηση δεν θα σε φέρει πίσω σε μένα. Έχω εξαντλήσει κάθε απόθεμα καρδιάς και δεν βοηθά. Τι μπορώ, λοιπόν, να κάνω τώρα· τι μπορώ να κάνω χωρίς...

    

*Διαγραφή*

     

V. Γεια σου, πώς είσαι;

     

*Διαβάστηκε 4:03 μ.μ.*

    

ΤΈΣΣΕΡΑ ΓΡΑΠΤΆ ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΣΤΕΙΛΕ ΠΟΤΈ

    

Το ποδήλατο

      

Loui Jover, love ride

   
“Θα σε ξαναδώ;;;”

    

Σε κοίταξα στα μάτια και γέλασα…

   

“Εννοείται”, αποκρίθηκα.

    

Με φίλησες, καβάλησες το ποδήλατο και χάθηκες μες στα στενά του Γκύζη…

    

Έμεινα γελαστή και γελασμένη… Νόμιζα ότι η εξέλιξη των πραγμάτων ήταν στα χέρια μου… Είχα ξεχάσει όμως ότι οι άνθρωποι λένε ψέματα… Πίστευα ότι ήσουν διαφορετικός…

    

Γαμώ την ειμαρμένη μου… Γαμώ…

     

Μια ζωή μαλάκας…

     

Η μέλισσα της Σαχάρας

   

Το αθέατο λιμάνι

   

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

    

Outside the Unseen Harbor, Dennis Smith

   
Δεν έχω καμία πυξίδα
Και δεν μπορώ να διαβάσω
Τη μοίρα μου στα αστέρια
   
Τα κύματα είναι κρύα
Το νερό είναι σκοτεινό
Και δεν μπορώ να βρω
Τον δρόμο για το σπίτι
     
Αλλά υπάρχει παρηγοριά
Κάπου πέρα
Όπου ο ουρανός
Φιλά τον ωκεανό
(Αντίο)
      
Υπάρχει παρηγοριά
Στο αλάτι στη
Γλώσσα μου και
Στον αέρα στο δέρμα μου
     
Όταν η νύχτα είναι πιο μαύρη
Απλά θυμήσου
Το χρώμα της ημέρας
Και θυμήσου ποιος
Άνοιξε τα μάτια σου
Για να το δεις
     
Και πάντα θα
Βρίσκεις τη δύναμη να
Συνεχίζεις το φθάσιμον
(Εκεί είν' ο προορισμός σου)
    

Ποίηση: Nick Wong

Απόδοση (ελεύθερη):
Μπλακ Μπερντ

    

Δ - 04/07

    

  

Κανονικά έπρεπε να σε είχα ξεχάσει. Έτσι γίνεται όταν δύο άτομα είναι τόσο καιρό μακριά. Αλλά πώς μπορείς να ξεχάσεις ένα άτομο όταν κάθε μυρωδιά σού ζωντανεύει αναμνήσεις; Και οι πληγές; Έχω δει βαθιές πληγές να επουλώνονται πιο γρήγορα από τις μικρές παιχνιδιάρικες γρατσουνιές σου. Αλλά όχι, αυτές μένουν εκεί. Ίσως για να μη με αφήνουν να ξεχάσω. Ίσως γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που μας αλλάζει τόσο…

    

Ένας παλιός [της] φίλος

  

Ο γύρος του κόσμου σε 80 χρόνια

    

   

Αν σε αφήσω να μπεις μέσα μου, 

μου υπόσχεσαι πως θα κάνεις 

το γύρο του κόσμου σε 80 χρόνια;

    

Μ.Β.

   

Ο θάνατος χορεύει ντίσκο

Όχι. Μη με ερωτευτείς επειδή νιώθεις μόνος, ή επειδή είμαι η μόνη που δεν σε εκνευρίζει όπως άλλοι. Θέλω να σε εκνευρίζω, να σε τσαντίζω, θέλω να σου σπάω τα νεύρα. Δεν θέλω την ευθύνη του να είμαι πάντα ο γερός βράχος που θα στηρίζεσαι όταν νιώθεις μοναξιά. Θα είμαι η τύπισσα που θα μοιράζεσαι την μοναξιά σου με τη δική της. 

    

[...]

    

Πριν με ερωτευτείς θέλω να ξέρεις ότι κλαίω πολύ, πάρα πολύ, γιατί είναι υπέροχο να κλαις, και αυνανίζομαι τουλάχιστον 4 φορές την εβδομαδα, γιατί και αυτό είναι υπέροχο, και ίσως να με ξε-ερωτευτείς πριν καν αρχίσουμε την ιστορία μας. 

    

[...]
    

Ίσως σε ερωτευτώ και εγώ… Ίσως θα χορέψουμε αργά μαζί μια νύχτα σε ρυθμούς των The Smiths, όπως κάνω μόνη μου τα βράδια, όταν η σιωπή είναι αρκετά αποπνικτική για να την αγκαλιάσω.
     

Ίσως ξεχάσει ο ένας το όνομα του άλλου στο τέλος της επόμενης χρονιάς.
    

Ίσως.
    

Εμένα με ενδιαφέρει να ζήσουμε. 
    

[Πινελιές, όπως τις ζωγράφισε η Τζοάννα πάνω στις σκοτεινές κηλίδες της]

   

ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ

   

Andrei Tarkovsky, Nostalghia

  

[I]

   
Ποιος πρόγονος μου μιλά;
  
Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου.
  
Γι' αυτό δεν μπορώ να είμαι μόνο ένας άνθρωπος.
  
Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς.
  
Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι.
  
Αυτό είναι το κακό της εποχής μας.
  
Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.
  
Πρέπει ν' ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες.
  
Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις, τείχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας πρέπει να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.
  
Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου.
  
Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες.
  
Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε.
  
Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν' απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι.
  
Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος πρέπει να πιαστούμε απ' τα χέρια.
  
Πρέπει να αναμείξουμε τους "υγιείς" με τους "ασθενείς".
  
Εσείς οι υγιείς! Τι σημαίνει η υγεία σας;
  
Τα μάτια της ανθρωπότητας κοιτούν το βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτουμε.
  
Η ελευθερία είναι άχρηστη αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια, να φάτε, να πιείτε και να κοιμηθείτε μαζί μας!
  
Όλοι εσείς οι "υγιείς" οδηγήσατε τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής.
  
Άνθρωπε, άκου!
  
Μέσα σου νερό, φωτιά και μετά στάχτες.
  
Και τα κόκαλα στις στάχτες.
  
Τα κόκαλα και οι στάχτες!

[II]

  
Πού βρίσκομαι όταν δεν είμαι στην πραγματικότητα ή στη φαντασία μου;
   
Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο.
   
Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο.
  
Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν.
  
Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι και όχι να αποδιαρθρώνεται.
  
Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή.
  
Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν, στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.
  
Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής χωρίς να βρομίζουμε το νερό.
  
Τι κόσμος είναι αυτός αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;
  
Μουσική τώρα.

[III]

  
(Το ξέχασα αυτό.)
  
Ω, μητέρα!
  
Αέρας είναι αυτό το ελαφρύ πράγμα που κινείται γύρω από το κεφάλι σου και γίνεται πιο καθαρό όταν γελάς.
   

Ο λόγος του Domenico

   

Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών

   
Άλλοι κάνουν ποίηση
  

(25) - (26)

  

Και άλλοι δημόσιες σχέσεις

  

«Εχθρός του Θεού...»

   
(Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του ποιητή Χασέμ Σααμπάνι, ο οποίος απαγχονίστηκε στις 27 Ιανουαρίου απ’ τους κρατιστές του Ιράν με την κατηγορία πως ήταν «εχθρός του θεού»:)

Μακάριοι όσοι ξενυχτούν,
κοιτώντας θλιμμένοι τον ουρανό.
Κι ο ήλιος πικρός,
κάρβουνο αναμμένο,
στα γαλάζια σου μάτια.
Το σώμα σου με βρύα
καλυμμένο,
αποχαιρετά την γη των ολίγων
με παγωμένο το χέρι.
Μην κλαις
και ’μείς θα κάνουμε την αγχόνη σου
οδοφράγματα.
Μην κλαις
και θα κάνουμε τον πυρωμένο ήλιο
ανοιξιάτικη βροχή.
Μην κλαις
και το φως των αστεριών
δεν μπαίνει στο ζύγι.
Εσύ,
που φίλεψες τον θάνατο
με τους στίχους σου.
Εσύ,
που πέθανες, για να ζήσει τ’ όνειρο
άλλη μια νύχτα.
Εσύ,
που έκανες τον φόβο μαξιλάρι,
να κοιμηθεί ο κόσμος.
Η γεωγραφία των τυράννων
θα πάψει απ’ τους χάρτες,
θα δεις.
Τα βρύα στο σώμα σου
θα γίνουν όμορφα κρίνα,
θα δεις.
Αγιόκλημα θα στεφανώνει
τις λέξεις μας,
θα δεις.
Και τότε
ο ήλιος της ελευθερίας
θα μας χαϊδεύει με τρυφερότητα.
Τα πάντα
θα γίνουν μια παιδική ζωγραφιά.
Κι οι άνθρωποι της αγάπης
θα χαμογελούν
με το είδωλο της ελευθερίας
στο νερό.
   

Αναδημοσίευση από anarchypress.wordpress.com

     

Τετράδιο Αντιγραφής. Τάξη ΣΤ'. Έτος 1999-00.

   

Η σιωπή φωτιά

   

όμορφοι άνθρωποι όμορφα καίγονται

   

(@tzoon_)

 

Daniel Davidowitz