Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Πριν 35 χρόνια

   
Θα ζω, θα κινούμαι πάντα, θα αγωνίζομαι.
    
 
Σπάνια συνέντευξη της Κατερίνας Γώγου στον Γιώργο Νοταρά, το 1981
   
     
     
      
    

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Οι εκρήξεις στον ουρανό

   
Ο καλύτερος τρόπος για να χάσει κάποιος την ακοή του είναι ακούγοντας τις εκρήξεις στον ουρανό.
    
Μ.Μ.
   

   

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Βέβαιος πνιγμός

   
 
Γύρισα
με περίμεναν ακέραια τα φθινόπωρα 
ούτε μια στάλα βροχής δεν γλίτωσα  κι ας το νόμιζα
Όχι, τόση βροχή δεν φέρνει γονιμότητα
σαπίλα φέρνει και πνιγμό
    
   

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Το βάρος της ύπαρξης

    
Μόνο να σε κοιτώ στα μάτια θέλω
πίσω απ’ τις κλειστές κουρτίνες που σιδέρωνα προχθές
με δάκρυα στα μάτια για τα πουλάκια που της έλειπαν 
για τα μισοφαγωμένα κλαράκια πυρκαγιάς
μια υποψία ζούγκλας στο σώμα σου ζωγράφισα
ζούγκλα έξω θα μου πεις μα δε το βλέπω
καρφωμένη στις κουκκίδες των ματιών σου
πύλες αρχέγονες και εισχωρώ
αναίσχυντη γυμνή και αθώα σειρήνα
ποτίζομαι στις ρίζες του κορμού σου
μη μου λυγίσεις μη μου σπάσεις μη καείς
το βάρος άντεξε της ύπαρξής μου
    
ΒΙΚΥ ΔΕΡΜΑΝΗ, Με μια φλόγα όπως πάντα
    
    

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Ανόητο ελάφι

    
Goodbye pain
Goodbye again
   
 
Στ' αλήθεια, ποια νομίζεις ότι είσαι 
Για να δίνεις μόνο εσύ ευκαιρίες στους άλλους;

Και γιατί να μη δίνουν, άραγε, οι άλλοι ευκαιρίες σε σένα;
Ανόητο ελάφι που μπήκες χαζολογώντας σε ένα δάσος γεμάτο λύκους...
   
M.M.
   

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Σαν σήμερα

   
Θα είσαι πάντα στην καρδιά μας...
    
   
Κι αν η ζω ή
μας ε χώ ρι σε
«πο λυ α γα πη μέ νη»
    
Ε κεί νος ο Μά ι ος
μας έν ι ω σε
ά παξ διά πα ντός
   
Μ.Μ.
   

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Το αίνιγμα της Μαρίνας

   
Να ψάξω τώρα το τι θέλω 
ή να το αφήσω να με βρει εκείνο;
 
Auguste Rodin, Triton and Nereid
 
Ο ρόλος του Ποιητή είναι να σκαλίζει καρδιές σε στήθη από πέτρα 
κι ύστερα να γίνεται χρόνος Τρίτωνας γλείφοντας πάνω της 
σαν ρέμα ποταμού· μέχρι η πέτρα να γίνει δέρμα και το δέρμα αίμα
    
Όμως με σένα ομολογώ πως απέτυχα 
δίχως να ξέρω τι απέμεινε να μας συνδέει
πέρα από όνειρα Χίμαιρες και αγκαλιές Νηρηίδες
    
Υπήρξες ό,τι πιο όμορφο έχει συμβεί στη ζωή μου: 
η «Μαρίνα των βράχων» που γνώρισα και αγάπησα 
και αυτό κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει· ούτε καν εσύ
    
Όσο για την απάντηση βρίσκεται στην ερώτηση: 
το άφησες να σε βρει, 
μα δεν θέλησες να το ψάξεις
   
Μα ακόμα δεν έχεις μάθει τι θέλεις –Μα πού γύριζες;
κι η ώρα του αποχαιρετισμού έφτασε
μαζί με τα υπόλοιπα που είναι σιωπή*
    
M.M.
   
Υ.Γ.
    
Ανάμεσα στον Ποιητή που έγινε θάλασσα 
και τον βράχο που έγινε Έμπνευση
ο πρώτος βγαίνει πάντα χαμένος
    
_____________
    
* HAMLET, The rest is silence
   

Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

ΚΟΨΕ ΤΗ ΡΙΖΑ

 
"Ο νους δημιουργεί διαρκώς προβλήματα και διαρκώς δίνει λύσεις. Δεν έχεις παρατηρήσει αυτήν την ανοησία;

Κόψε το νου από τη ρίζα. Μην τον αφήσεις να δημιουργεί προβλήματα. Αυτή είναι η λύση. Διαφορετικά ο νους θα σου δώσει τη λύση. Κατ' αρχήν το πρόβλημα ήταν ψεύτικο. Πώς μπορεί η λύση να είναι σωστή; Αν λύσεις ένα ψεύτικο πρόβλημα, η λύση θα είναι ψεύτικη. Έτσι παγιδεύεσαι σε μία ατελείωτη οπισθοδρόμηση. Ύστερα ο νους θα βρει προβλήματα στη λύση. Κι ύστερα θα πρέπει πάλι να δώσει λύσεις. Και ούτω καθ' εξής.

Αν ο δικός σου νους δεν μπορεί να σου δώσει λύση, στρέφεσαι σε ένα μεγαλύτερο νου· αυτός θα σου δώσει λύσεις. Στρέφεσαι σε φιλοσόφους· σε ανθρώπους που έχουν θεωρίες, δόγματα, γραφές στα κεφάλια τους. Αν δεν μπορούν να σου δώσουν τη λύση στρέφεσαι σε ειδικούς· σου δίνουν εκείνοι λύση. Οι ειδικοί όμως δεν έχουν βοηθήσει ποτέ κανέναν. Πενήντα χρόνια στην ιστορία τής φιλοσοφίας δεν έχουν δώσει ούτε μία λύση σε κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, δημιουργούν όλο και περισσότερα προβλήματα.

Κόψε τη ρίζα.

Όποτε ο νους προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα, πρώτα απ' όλα προσπάθησε να διαπιστώσεις αν σου κάνει πάλι τα γνωστά κόλπα. Γιατί όπως το βλέπω εγώ, η ζωή είναι τελείως απλή. Δεν έχει προβλήματα. Δεν εννοώ ότι η ζωή δεν είναι ένα μυστήριο. Εννοώ ότι η ζωή δεν είναι αίνιγμα. Δεν μπορείς να τη λύσεις. Η ζωή είναι ένα τεράστιο μυστήριο, αλλά πολύ απλό. Δεν μπορείς να το λύσεις. Μπορείς να το ζήσεις, να το απολαύσεις, να ενωθείς μαζί του... κι ανοίγει η μία πόρτα μετά την άλλη κι είναι ένα ατελείωτο ταξίδι αποκαλύψεων. Όλο και μεγαλύτερες αποκαλύψεις σε περιμένουν... αλλά δεν είναι ένα αίνιγμα που μπορεί να λυθεί. Όσο περισσότερο μπαίνεις μέσα του, τόσο γίνεται αδύνατον να το γνωρίσεις. Όσο περισσότερα ξέρεις, τόσο περισσότερο ξέρεις ότι δεν ξέρεις τίποτα.

Έρχεται μια στιγμή που όλη η γνώση μοιάζει μάταιη. Εκείνη τη στιγμή συμβαίνει μια μεταστροφή στη συνειδητότητα: Από τη φιλοσοφία στη θρησκεία· από τις μάταιες, άγονες θεωρίες σε μια φρέσκια κι αιώνια ζωντανή πηγή ζωής.

Η ζωή είναι ένα μυστήριο – δεν μπορεί να λυθεί. Δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει απάντηση. Μην προσπαθείς να το λύσεις.

Αυτό είναι που κάνει συνέχεια ο νους· προσπαθεί να βρει λύσεις. Κόψε τη ρίζα. Όποτε ο νους προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα, πρώτα απ' όλα προσπάθησε να δεις: Υπάρχει στ' αλήθεια πρόβλημα;

Είναι τόσο απλό αυτό που είπα. Να είσαι εδώ και τώρα· και η φώτιση σού συμβαίνει. Έχει ήδη συμβεί· μόνο που πρέπει να το αναγνωρίσεις. Συνέβη πριν ακόμη γεννηθείς. Συνέβη ταυτόχρονα με τη ζωή σου. Η ίδια σου η ύπαρξη είναι φωτισμένη. Μόνο μια στροφή προς τα μέσα, μια μεταστροφή... και ιδού η αναγνώριση.

Και η αναγνώριση είναι δυνατή μόνο όταν στρέφεσαι στο εδώ και το τώρα. Αν κινείσαι συνέχεια, κυνηγώντας φαντάσματα, δεν θα έχεις χώρο και χρόνο για να κινηθείς μέσα σου. Όλο το μέλλον είναι έξω και το παρόν είναι μέσα.

Το παρόν δεν είναι μέρος τού χρόνου. Το παρόν είναι αιωνιότητα. Είναι τώρα· αιώνιο. Βρίσκεται μέσα σου. Μόλις στραφείς προς τα μέσα, θα αρχίσεις να γελάς.

[...] Έτσι όταν μιλώ για φώτιση, δηλώνω απλά ένα γεγονός της ύπαρξής σου. Δεν σου δίνω ένα στόχο να επιθυμήσεις. Κι αμέσως πρέπει να σου πω να είσαι εδώ και τώρα, επειδή με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσεις να δεις το άνθισμα της ύπαρξής σου.

Δεν υπάρχει αντίφαση. Αν έτσι σου φαίνεται, κοίτα ξανά. Ο νους σου σε έχει εξαπατήσει.

Κόψε το νου από τη ρίζα."

– ΌΣΣΟ, Νιρβάνα: Ο Τελευταίος Εφιάλτης, εκδ. Ρέμπελ
    

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Εσωτερίκευση

 
- Μπορούν οι νεράιδες, τα ξωτικά, να πεθάνουν;
- Φοβάμαι πως ναι.
- Από τι;
- Από τις χαζογκόμενες.
   
Μ.Μ.
   

   

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

SEPARATION NO. ∞

    
   
Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας,
αν οι άνθρωποι μιλούσαμε μόνο με μουσική...

    
Μ.Μ.
   

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Ένας ήσυχος δολοφόνος

      
Νοιώθω μια βρώμικη ανάσα από παντού να με κυκλώνει
Σ' ένα βαθύ μεσαίωνα βουλιάζουμε ξανά
Του κτήνους τα φερέφωνα τελετουργούνε
Οι λοβοτομημένοι προσκυνούν γονατιστά

    
Τους βλέπω απ' τις οθόνες μέσ' τη νύχτα να γαβγίζουν
Τους βλέπω στις οθόνες αγέλη από σκυλιά
Που μπήκανε στην έρημη εκκλησία και κοπρίζουν
Και δεν υπάρχει πια κανείς και δε μιλάει κανένας πια

     
Στα σκοτεινά σαλόνια των βουβών διαμερισμάτων
Μέσ' των πολυκατοικιών την ερημιά
Μακάρι να 'τανε τραγούδι, μα δεν είναι
Είν' ένα όνειρο που έρχεται συχνά
Είν' ένα όνειρο που έρχεται βουβό
Είν' ένα όνειρο που βλέπω ζωντανό
Με το μυαλό μου τους σκοτώνω έναν ένα
Με το μυαλό μου σα σκυλιά τους εκτελώ
Και ούτε λέξη ούτε κουβέντα σε κανένα
Είναι μια λύσσα που την ξέρω μόνο εγώ

     
Είμ' ένας ήσυχος αθώος δολοφόνος
Που εγκληματεί προς το παρόν με το μυαλό...

     
Στίχοι - Μουσική: Πάνος Κατσιμίχας
     

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ

Φωτογραφία: Jung Lee
Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ.
     
Είναι ο ήχος που άκουσα όταν ήμουν 9 ετών και ο πατέρας μου χτύπησε την πόρτα πίσω του τόσο δυνατά που, μα τω Θεώ, ολόκληρο το σπίτι σείστηκε συθέμελα. Για τα επόμενα τρία χρόνια παρακολουθούσα την μητέρα μου να σπάει τα δόντια της σε μπουκάλια βότκας. Νομίζω ότι η αναπνοή της σταμάτησε όταν εκείνος έφυγε. Νομίζω ότι ένα κομμάτι του εαυτού της πέθανε ακριβώς εκείνη τη στιγμή του δυνατού κρότου. Νομίζω ότι απλώς πήρε την καρδιά της μαζί του όταν περπάτησε έξω από την πόρτα. Έκτοτε, υπάρχει ένα κενό στο στήθος της και δεν έχει απομείνει από αυτήν παρά ένα γκρεμισμένο χάος, ραγισμένα πλευρά και αντικαταθλιπτικά.
    
Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι όλο αυτό το αίμα στο νεροχύτη. Είναι η νύχτα που πέρασα 12 ώρες έξω από μια μονάδα εντατικής θεραπείας περιμένοντας να δω αν η αδερφή μου επρόκειτο να γίνει καλά, αφότου το αγόρι που αγαπούσε της είπε ότι δεν την αγαπούσε πια. Είναι τα κλάματα, και οι λάμπες φθορισμού, και τα άσπρα αθλητικά παπούτσια και τα χλωμά πρόσωπα και οι μισοσβησμένες αναπνοές και το αίμα. Τόσο πολύ αίμα!
     
Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι εκείνο το 48ωρο αϋπνίας που έπρεπε να σταθώ στην καλύτερή μου φίλη, ενώ έκλαιγε και ούρλιαζε και ξερνούσε πάνω στο στο πάτωμα του υπνοδωματίου μου επειδή ο φίλος της πήδηξε την πρώην του. Ορκίζομαι στο Θεό, τα μάγουλά της εξακολουθούν να μοιάζουν σημαδεμένα από εκείνα τα δάκρυα· σαν χαρακιές. Νομίζω ότι όταν αγαπάς κάποιον, τα σημάδια δεν φεύγουν ποτέ.
    
Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι οι έξι εβδομάδες που χρειάστηκε κάποιος να αντικαταστήσει την καθηγήτριά μας στο μάθημα των Αγγλικών, διότι εκείνη την περίοδο έπαιρνε διαζύγιο και ολόκληρος ο κόσμος της είχε περιοριστεί το κρεβάτι της. Την ημέρα της επιστροφής της την θυμάμαι με ένα χαμόγελο στα χείλη. Όμως, τα χέρια της τρέμανε κάθε φορά που κρατούσε την κούπα του καφέ. Ήταν εμφανές πως κάτι είχε σπάσει μέσα της. Και, όπως λένε, το γυαλί που ραγίζει δεν ξανακολλάει. Τίποτα δεν γυρίζει πίσω στο χρόνο, για να ξαναγίνει όπως κάποτε ήταν. Πήρα "Άριστα" στα Αγγλικά εκείνη τη χρονιά. Αναρωτιέμαι, με τη σύγχυση που επικρατούσε μέσα στο κεφάλι της, αν μπόρεσε να διορθώσει έστω ένα διαγώνισμα τότε.
     
Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ. Είναι το ακριβώς αντίθετο.
      
[ΔΕΝ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΕΚΕΙΝΗ. ΤΟ ΕΙΧΕ ΒΡΕΙ ΚΑΠΟΥ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ
ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΧΕΙΟ WORD ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΤΗΣ. ΤΟ ΞΕΘΑΨΕ ΣΗΜΕΡΑ.
]
     

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

ΈΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΟΥ DELETE

     
     
I. Μου λείπεις, και δεν είναι ότι μου λείπει το πρόσωπό σου, τα χέρια σου, ή τα χείλη σου. Θα μπορούσα να αντέξω, παρόλο που θα μου έλειπαν όλα αυτά· μόνο που απλώς η παρουσία σου πάντα μου θύμιζε τη ζεστασιά του σπιτιού, και ορκίζομαι ότι το έχασα αυτό όταν έφυγες. Δεν ξέρεις· ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο ξένο το ίδιο μου το σπίτι, τόσο μόνη μέσα σε αυτό. Κανένα χρηματικό ποσό, καμία περιουσία, δεν μπορεί να συγκριθεί με σένα. Αχ, να ήξερες· αλλά...
    
*Διαγραφή*
     
II. Ξέρεις, οι άνθρωποι πάντα στέλνουν ένα μήνυμα στον αγαπημένο τους το πρωί. Γι' αυτό, φαντάζομαι ότι είναι περίεργο που σου γράφω στη μέση της ημέρας· μεθυσμένη, ώρα τρεις το απόγευμα. Μη με κρίνεις, αλλά ορκίζομαι πως αυτό το ουίσκι έχει τη γεύση σου και αυτό το άδειο μπουκάλι είναι σαν την αγάπη μας. Το έχω πιεί σχεδόν όλο και δεν μένει τίποτα άλλο να κάνω παρά να το πετάξω στα μούτρα σου. Άνοιξε τα χέρια σου, άνοιξε την καρδιά σου. Σε παρακαλώ... Μη με αφήνεις τώρα, γιατί...
    
*Διαγραφή*
    
III. Σε μισώ, μισώ τα πάντα για σένα. Δεν μπορώ να σε αντέξω άλλο, αλλά σ' αγαπώ, και δεν μπορώ να αναπνεύσω, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, απάντησέ μου, δεν μπορώ...
    
*Διαγραφή*
    
IV. Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες και αυτές οι 336 ώρες και 14 λεπτά ήταν κόλαση. Κάποτε λαμπύριζες σαν ένα κομμάτι του ουρανού, αλλά έχεις φύγει και έχω πιάσει πάτο. Και έχω προσπαθήσει να είμαι ποιητική, αλλά η ποίηση δεν θα σε φέρει πίσω σε μένα. Έχω εξαντλήσει κάθε απόθεμα καρδιάς και δεν βοηθά. Τι μπορώ, λοιπόν, να κάνω τώρα· τι μπορώ να κάνω χωρίς...
    
*Διαγραφή*
     
V. Γεια σου, πώς είσαι;
     
*Διαβάστηκε 4:03 μ.μ.*
    
ΤΈΣΣΕΡΑ ΓΡΑΠΤΆ ΜΗΝΎΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΣΤΕΙΛΕ ΠΟΤΈ
    

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Οι φίλοι μου

    
     
Για κάθε αναπάντητη,
που ισούται με προσβολή,
πρόσκληση για συνάντηση
μια μακροχρόνια φιλία
αυτοκτονεί.

    
Μ.Μ.
   

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Δεν έζησα όλα όσα ήθελα να ζήσω μαζί σου

    
    
Ήθελα να πάω βόλτες μαζί σου. Να ανέβουμε στο μηχανάκι σου και να γυρίσουμε κάθε σπιθαμή του νησιού με αυτό. Να πάω σε μέρη που πηγαίνω καθημερινά και σε μέρη που δεν έχω πάει ποτέ μου για να υπάρχεις μόνο εσύ στο μυαλό μου σαν ανάμνηση όποτε τα ξαναεπισκέπτομαι.
   
Ήθελα να πάμε για καφέδες, πολλούς καφέδες. Για να σε κοιτάζω καθώς παίζεις με το καλαμάκι στο στόμα σου. Για να σε χαζεύω να ανάβεις το τσιγάρο σου, καθώς η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σου γίνεται πιο έντονη επειδή είσαι σκεπτικός.

Ήθελα να πάμε έξω για μπύρες. Και για ποτό. Και να κουνηθούν τα σώματα μας σαν ένα στον ρυθμό της μουσικής, κάτι που ξέρω ότι σε ερεθίζει.
   
Ήθελα να πάμε πολλές φορές στην παραλία ξημερώματα. Να καθόμαστε στην ξαπλώστρα ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα και να φιλιόμαστε και να βλέπουμε το ήλιο να ανατέλλει. Να κοιτάζω τα μάτια σου και να μην μπορώ να σε καταλάβω, γιατί ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να σε καταλάβει. Αλλά από την άλλη να καταλαβαίνω, γιατί κανείς δεν σε ξέρει όπως σε ξέρω εγώ. Να με κοιτάς με αυτά τα σκούρα κάστανα μάτια και ας έχει φύγει πια η λάμψη από μέσα τους. Να με κοιτάς με αυτά τα μάτια για να νιώθω ότι έχω ένα λόγο να υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο, να τα κάνω να λάμψουν ξανά.

Ήθελα να κοιμηθώ πολλές φορές μαζί σου. Να με αγγίζεις μέχρι τα πόδια μου να αρχίσουν να τρέμουν από την επιθυμία. Να μπεις μέσα μου και να με γεμίσεις. Να ιδρώσουμε μαζί. Να μην μπορώ να εμποδίσω την ηδονική κραυγή μου καθώς με τελειώνεις, καθώς φωνάζεις το όνομά μου και τεντώνεσαι και πέφτεις πάνω μου και βαριανασαίνεις μέχρι η καρδιά σου να βρει τους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Να με πάρεις αγκαλιά, τα δάχτυλα μου να κινηθούν αργά σε κάθε εκατοστό της πλάτης σου. Να μου φιλήσεις τα μάτια και να χαϊδέψεις το μάγουλό μου με τον αντίχειρα σου. Να μας πάρει ο ύπνος έτσι, γυμνούς και ευάλωτους. Έχοντας τα πάντα και έχοντας τίποτα.

Ναι, τα έζησα αυτά μαζί σου. Αλλά η μια φορά δεν αρκεί. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι αν θα μου αρκούσαν ακόμη και χίλιες δύο τέτοιες στιγμές. Μάλλον όχι...

Υποθέτω όσο και να σε ζήσω, πάντα απωθημένο θα παραμένεις. Ποτέ τίποτα δεν θα είναι αρκετό για εμένα. Δεν θα είναι, γιατί δεν έχω ζωή χωρίς εσένα.
    
Αναδημοσίευση από My Self-Destruction Path
   

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Η αλήθεια είναι όπως η ποίηση

    
       
ΚΑΠΟΤΕ η ποίηση (ἐκ τοῦ ποιέω, -ῶ) αφορούσε την κοινωνία ολόκληρη. Από τα αρχαϊκά έπη και την τραγωδία της «πόλεως-κράτους» έως τα λογοτεχνικά στέκια της Αθήνας μιας άλλης εποχής· τότε που ακόμα και η κηδεία ενός ποιητή μπορούσε να εξελιχθεί σε πορεία διαμαρτυρίας. Επίσης, κάποτε (όχι πολύ παλιά) οι πιο νέοι (ηλικιακά) ποιητές προσκαλούσαν τους λίγο πιο μεγάλους για έναν καφέ. Και εκείνοι πήγαιναν. Και προέκυπταν φιλίες από έναν καφέ.

ΣΗΜΕΡΑ οι ποιητές "δεν έχουν χρόνο" για καφέ. Τους έχει ρουφήξει μάλλον και αυτούς το facebook, τα likes, τα σχόλια... Και η ποίηση έχει γίνει πλέον υπόθεση της κλειστής κάμαρας, των κλειστών παρεών και των ψυχολογικών προβλημάτων των κλειστών, ή ανοιχτών, ποδιών. Η αλήθεια είναι όπως η ποίηση. Και η ποίηση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Και η κοινωνία είναι ένα σκληρό πορνό. Κάποιος την πηδά. Εκείνη πέφτει στα τέσσερα. Και τον αποκαλεί ποιητή.
    
Μ.Μ.
    

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Γκαντζολοντίβα: η θεωρία και η πράξη

     
    
Ένας νέος τύπος
γυναίκας
αναδύεται
στον σύγχρονο
μετα-καπιταλιστικό κόσμο

    
Πουλάει επανάσταση
και αναρχία
με το κιλό
ενώ αναπαράγει
στην προσωπική της ζωή
ό,τι πιο πατριαρχικό και
εξουσιαστικό
υπάρχει

    
Μ.Μ.
      
Υ.Γ. Γκαντζολία 1. Η Θράκη εν γένει, αλλά ιδίως ο Ν. Έβρου. Οι κάτοικοι αποκαλούνται «Γκατζόλοι». Ο όρος προέρχεται όχι από το γάιδαρο (σε τοπικά ιδιώματα), αλλά από την τουρκική φυλή Gacol (προφ. γκατζόλ) που –απ' ότι φαίνεται– είχε εγκατασταθεί στην περιοχή. 2. Ο νομός Έβρου, σύμφωνα με τους υπηρετούντες τη στρατιωτική τους θητεία σε αυτόν.