Ο μύθος τού ανδρόγυνου

I could live a little better with the myths and the lies,

When the darkness broke in, I just broke down and cried.

I could live a little in a wider line,

When the change is gone, when the urge is gone,

To lose control. When here we come.

   

ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΜΕΤΑ από πολύ καιρό μέσα στο κελί του. Το σώμα του είχε λειώσει από την ακαμψία. Το μόνο που μπορούσε πλέον να δει από αυτόν ήταν το μυαλό του και η καρδιά του. Παραδόξως, αυτά είχαν μείνει ανέπαφα. Στην καρδιά του είχαν δημιουργηθεί μικρά εξογκώματα που έμοιαζαν με δόντια λύκου. Αλλά εκείνη την έπιασε στα χέρια της, δίχως αυτά να τη δαγκώσουν. Τότε, γονάτισε και άρχισε να του τρώει το μυαλό. Κι όταν ολόκληρο το μυαλό του βρισκόταν μέσα της, με το ένα χέρι της άνοιξε μια σχισμή στον αυχένα της και τοποθέτησε εκεί με προσοχή την καρδιά του. Ήθελε να την προστατεύσει και ασφαλέστερο μέρος μέσα από τα πυκνά, μακριά της μαλλιά δεν μπορούσε να βρει.

Μετά από λίγο, η καρδιά του ξεκίνησε να χτυπά ξανά. Και δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι που οι καρδιές τους συγχρονίστηκαν. Έτσι, μπορεί η ζωή να τους είχε κρατήσει χωριστά· μα εκείνοι τελικά κατάφεραν να ενωθούν για πάντα. Εκεί που ούτε ο θάνατος δεν έχει εξουσία.

Γιατί η αιωνιότητα δεν είναι μια έννοια αφηρημένη. Είναι απλώς μια στιγμή ανάμεσα στο λεπτό, διαχωριστικό κενό –κάποιοι το ονομάζουν χάος– που διακρίνει τη ζωή από τον θάνατο, το φως από το σκοτάδι, την αγάπη από το μίσος· και το μαζί από το χωρίς.

  

Μ.Μ.

    

Το κύκνειο(;)

1st Angel & 13th

 

Κι ύστερα
από ατελείωτες
ώρες μουσικής
πάτησε ǀǀ

και η μουσική
σταμάτησε

Μα η μουσική
συνέχισε
να παίζει
 
Στο μυαλό του

Και ΜΟΝΟ

Μ.Μ.

      

«Μη πεις τίποτα»!

 

Ποιος δεν έχει δει στη φαντασία του, κοιτώντας τον ουρανό του ηλιοβασιλέματος, τους Κήπους των Εσπερίδων και τα θεμέλια όλων αυτών των μύθων;

– ΧΕΝΡΙ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΟ

*

ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ πρόποδες του βουνού. Τα απογεύματα συνήθιζε να τριγυρνάει στο δάσος και να ψάχνει για κότσυφες. Του άρεσε απλώς να κάθεται και να τους ακούει. Μερικές φορές, κοιτούσε ενδιάμεσα από τα φυλλώματα των δέντρων ψηλά προς τη κορυφή τού βουνού. Φαινόταν πελώριο και με το μυαλό του το έκανε ακόμη πιο μεγάλο. Νόμιζε πως η άκρη του έσχιζε τον ίδιο τον ουρανό! Αναρωτιόταν τί θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από αυτό.

 

Εκείνη κατοικούσε στους πρόποδες του βούνου. Από τη πίσω πλευρά, όπως το κοίταζε το αγόρι. Πάνω-κάτω, η ζωή της κυλούσε παρόμοια με του αγοριού. Έξω από την πόλη ξεκινούσε το δικό της δάσος. Συχνά κρυβόταν εκεί για πολλές ώρες. Από ό,τι θα μπορούσε να την απειλήσει. Της άρεσε να αναζητά και να μελετά μανιτάρια. Δεν ήξερε, όμως, πως ό,τι θα μπορούσε να την απειλήσει βρισκόταν επίσης στο δάσος. Αρχικά δίσταζε μέχρι που, δειλά-δειλά, αναρωτιόταν τί θα μπορούσε να βρίσκεται από τη πίσω πλευρά τού πελώριου πέτρινου όγκου. Και τον κοίταζε με δέος.

 

ΏΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ το πήρε απόφαση. Θα εξερευνούσε το ίδιο το βουνό και θα έφτανε στην κορυφή του! Μόνο και μόνο για να δει τον ορίζοντα πέρα από αυτό. Αν υπήρχε πραγματικά. Πήρε τα απαραίτητα εφόδια και ξεκίνησε το ταξίδι.

 

Επιτέλους, έβλεπε κορυφή! Η ορειβασία ήταν πολύ κουραστική, αλλά όσο σκεφτόταν ότι σε λίγο θα πατούσε στο πιο ψηλό σημείο τού βουνού ξεχνούσε τον κόπο και όλα τα αρνητικά που τον συνόδευαν. Όσο πλησίαζε προς τα πάνω τόσο η φαντασία οργίαζε για το τί θα μπορούσε να βρισκόταν εκεί· και πέρα από εκεί. Μόνο που τελικά δεν ήταν ο ορίζοντας αυτό που επρόκειτο να προκαλέσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον... Τουλάχιστον, όχι ακόμα.

   
ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΨΗΛΗ πλαγιά τού βουνού, υπήρχαν δύο πράγματα που θα έλεγε κανείς πώς ήταν εντελώς αδύνατο να βρίσκονται εκεί. Το πρώτο πράγμα ήταν ένας σωρός από ξύλα· άλλα πεσμένα  ακαθόριστα στο χώμα και άλλα σε σχηματισμό, έτσι που έμοιαζαν με τα συντρίμια ενός παλιού, σαπισμένου καραβιού. Μα πώς γινόταν ένα καράβι να βρίσκεται τοποθετημένο πάνω σε ένα βουνό; Το δεύτερο πράγμα, ακόμη πιο περίεργο, ήταν ένας καλοσχηματισμένος, γιγάντιος, πέτρινος όγκος που έμοιαζε με άγαλμα. Ήταν ελαφρώς κυρτό, σχεδόν σκυμμένο, με σώμα ανθρώπου που στην πλάτη του είχε δυο φτερά. Οι άκρες των φτερών είχαν θρυμματιστεί. Η μία πολύ περισσότερο από την άλλη, αλλά διακρίνονταν και οι δυο καθαρά. Όμως, το άγαλμα ήταν ακέφαλο!
   
Οι εκπλήξεις, ωστόσο, δεν τελείωναν εδώ. Ήταν αργά το απόγευμα όταν το αγόρι και το κορίτσι, καθώς έφταναν ταυτοχρόνως στην κορυφή, άρχισαν να βλέπουν ο ένας τη μορφή τού άλλου να πλησιάζονται ολοένα και περισσότερο. Βημάτιζαν αργά και σταθερά προς το ίδιο σημείο από εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Λες και είχαν ορίσει ως σημείο συνάντησης το ίδιο μέρος, την κορυφή, χωρίς πριν να έχουν συνεννοηθεί για αυτό. Ούτε καν γνωρίζονταν!

   

ΈΦΤΑΣΑΝ Ο ΕΝΑΣ δίπλα στον άλλο. Κοιτάχτηκαν για αρκετή ώρα. Κι ύστερα το κορίτσι είπε:

- Μη πεις τίποτα!

Το αγόρι έτσι και έπραξε. Αγκάλιασε το κορίτσι και απόλαυσαν μαζί το ηλιοβασίλεμα από το πιο ψηλό σημείο τού κόσμου. Προτού χαθεί το φως, μπόρεσαν να διακρίνουν καθαρά στον κοινό ορίζοντα που έβλεπαν μαζί ένα άσπρο άλογο που κάλπαζε σε μια κοιλάδα με κατεύθυνση τον ήλιο. Μέχρι που χάθηκε από την όρασή τους και αυτό και ο ήλιος. Ήξεραν και οι δυο ότι κάτι σήμαινε η παρουσία αυτού του αλόγου μαζί με όλα όσα είχαν δει πρωτύτερα, αλλά δεν μπορούσαν ούτε να το εξήγησουν ούτε να το εκφράσουν. Εκείνη τη στιγμή, φιλήθηκαν και έμειναν αγκαλιασμένοι έτσι για πολλή ώρα.
    

M.M.

   

Evangelion: Death and Rebirth

   

Θανάσιμος παγετός

   
“Καί ἐξέβαλε τόν Ἀδάμ καί κατῴκισεν αὐτόν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καί ἔταξε τά Χερουβὶμ καί τήν φλογίνην ρομφαίαν τήν στρεφομένην φυλάσσειν τήν ὁδόν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.”

 

«ΓΕΝΕΣΙΣ», 3. 24

  

The End of Evangelion

  

ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ, μετά αναπαύσεως, ολόκληρη η Γη είχε κατακλυσθεί από μια κοχλάζουσα θάλασσα με αίματα γαμημένων μήτρων ανακατεμένα με βρώμικα σπέρματα. Τότε, συνέβη κάτι που ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν είχε προβλέψει. Άρχισε να χιονίζει για σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες ακατάπαυστα, μέχρι που ένας θανάσιμος παγετός κάλυψε τον πλανήτη μαζί με ό,τι βρισκόταν πάνω του.

   

Τελευταίοι απομείναντες από το γένος των ανθρώπων ήταν όσοι είχαν εγκλωβιστεί εντός των τεσσάρων τειχών των σπιτιών τους. Μόνοι τους ή με παρέα, ωστόσο, η επόμενη μέρα τούς βρήκε όλους νεκρούς. Τους μεν από ακατάσχετους οργασμούς αυτοϊκανοποίησης, τους δε από πράξεις καννιβαλισμού αναμεταξύ τους.

 

Μ.Μ.

     

Fire, Walk With Me

    
“Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! Βάπτισμα δέ ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! Δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; Οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. Ἔσονται γάρ ἀπό τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνί διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπί δυσί καί δύο ἐπί τρισί· Διαμερισθήσονται πατήρ ἐπί υἱῷ καί υἱός ἐπί πατρί, μήτηρ ἐπί θυγατρί καί θυγάτηρ ἐπί μητρί, πενθερί ἐπί τήν νύμφην αὐτῆς καί νύμφη ἐπί τήν πενθεράν αὐτῆς.”

 

«ΚΑΤA ΛΟΥΚΑΝ», 12. 49-53