Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

ΥΔΑΤΙΝΗ ΑΝΑΦΛΕΞΗ

    
Περιμένοντας στη βροχή... (Κάποιοι, κάπου, κάποτε.)
   
Στην Εύα
        
Έκανα τον εαυτό μου ποιήματα
από αυτά που αγαπάς
για να είμαι κοντά σου
κι ενώ τα δάχτυλά σου ξεφύλλιζαν
τις σελίδες μου ήδη ένιωσες
το επόμενο ποίημα να γράφεται
πάνω στην υφή των ποδιών σου
κι έλεγες πως εκείνη τη στιγμή
ήμασταν γυμνοί από χώμα
κι όπως έπεφτε απάνω μας η βροχή
έβλεπα στο δέρμα σου
πως φυτρώνανε οι ανθοί
του έρωτά μου για σένα
κι έγινε τόσο μεθυστική
η υδάτινη ανάφλεξη
του σώματός σου
που αποφάσισα
να μείνω λέξεις
απλές ποιητικές
στο βυθό
της ύπαρξής σου
ένα με το είναι σου
σαν το μελάνι
πάνω στο χαρτί
σαν ένα βιβλίο
με ποιήματα
ο εαυτός μου.

   
Μ.Μ.
   

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Το κοτσύφι πρέπει να πετάει./ IX

     
Όταν το κοτσύφι χάθηκε στον ορίζοντα,
Σημάδεψε το όριο
Ενός από τους πολλούς κύκλους.
   
– WALLACE STEVENS
   
"ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΤΣΥΦΙ"
    
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]
  

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

FUGIT AMOR

   
Auguste Rodin, FUGIT AMOR
   
Μετά τα μεσάνυχτα
  
τα φαντάσματα περασμένων ερώτων

  
σμίγουν υπό το φως των άστρων

  
και ερωτεύονται ξανά

  
τη ζωή που δεν έζησαν.

    
Μ.Μ.
   

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Δ - 04/07

    
  
Κανονικά έπρεπε να σε είχα ξεχάσει. Έτσι γίνεται όταν δύο άτομα είναι τόσο καιρό μακριά. Αλλά πώς μπορείς να ξεχάσεις ένα άτομο όταν κάθε μυρωδιά σού ζωντανεύει αναμνήσεις; Και οι πληγές; Έχω δει βαθιές πληγές να επουλώνονται πιο γρήγορα από τις μικρές παιχνιδιάρικες γρατσουνιές σου. Αλλά όχι, αυτές μένουν εκεί. Ίσως για να μη με αφήνουν να ξεχάσω. Ίσως γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που μας αλλάζει τόσο…
    
Ένας παλιός [της] φίλος
  

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Ο γύρος του κόσμου σε 80 χρόνια

    
   

Αν σε αφήσω να μπεις μέσα μου, 
μου υπόσχεσαι πως θα κάνεις 
το γύρο του κόσμου σε 80 χρόνια;
    
Μ.Β.
   

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Παραμονή θητείας

       
  
Πα ρα μο νή θη τεί ας 
γί νε ται γιορ τή  
στον Ω ρί ω να. 
    
*
     
Ο Δρά κων θα κοι μά ται
εν νέ α μή νες·
«μη - με - λη σμό νει»!
   
Μ.Μ.
  

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Ο θάνατος χορεύει ντίσκο

Όχι. Μη με ερωτευτείς επειδή νιώθεις μόνος, ή επειδή είμαι η μόνη που δεν σε εκνευρίζει όπως άλλοι. Θέλω να σε εκνευρίζω, να σε τσαντίζω, θέλω να σου σπάω τα νεύρα. Δεν θέλω την ευθύνη του να είμαι πάντα ο γερός βράχος που θα στηρίζεσαι όταν νιώθεις μοναξιά. Θα είμαι η τύπισσα που θα μοιράζεσαι την μοναξιά σου με τη δική της. 
    
[...]
    
Πριν με ερωτευτείς θέλω να ξέρεις ότι κλαίω πολύ, πάρα πολύ, γιατί είναι υπέροχο να κλαις, και αυνανίζομαι τουλάχιστον 4 φορές την εβδομαδα, γιατί και αυτό είναι υπέροχο, και ίσως να με ξε-ερωτευτείς πριν καν αρχίσουμε την ιστορία μας. 
    
[...]
    
Ίσως σε ερωτευτώ και εγώ… Ίσως θα χορέψουμε αργά μαζί μια νύχτα σε ρυθμούς των The Smiths, όπως κάνω μόνη μου τα βράδια, όταν η σιωπή είναι αρκετά αποπνικτική για να την αγκαλιάσω.
     
Ίσως ξεχάσει ο ένας το όνομα του άλλου στο τέλος της επόμενης χρονιάς.
    
Ίσως.
    
Εμένα με ενδιαφέρει να ζήσουμε. 
    
[Πινελιές, όπως τις ζωγράφισε η Τζοάννα πάνω στις σκοτεινές κηλίδες της]
   

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Ακραία χερικά φαινόμενα

    
You froze my only will
to kiss your cold hand
and you kept it warm for him.
    
   
Στο έ να χεί λος
πά νω στο χέ ρι
ά λλο χεί λος δε χω ρεί.
    
Μ.Μ.
  

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Ο παράδεισός της

Λες πως θα’ θελες να μπεις μες το μυαλό μου
μα πιστεύω πως αν το’ κανες
θα το μετάνιωνες.
   
(Ελεάννα)
   
俳句*
   
In side  her  mind  dirt
She  stands  above  me ; like  the  sun
I  am  her  calm  sea /
  
Μυα λό  με  βρω μιά
Ρέμ βει  πά νω  μου · σαν φως
Εί μαι  η  θά λα σσά  της

    
Μ.Μ.
   
_____________

* Το χαϊκού (ιαπ.: 俳句) είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χαϊκού είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Περιγράφει μια εικόνα της φύσης και δίνει στοιχεία για την εποχή του χρόνου μέσα από εποχιακές λέξεις (κίγκο). Υπάρχουν επίσης ποιητές χαϊκού οι οποίοι ακολουθούν μια πιο ελεύθερη φόρμα.  
    
Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή. 
    
Στο χαϊκού γίνεται η προσπάθεια συλληφθεί η στιγμή και να διατηρηθεί στην αιωνιότητα. Καθώς οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγάψουν την ολότητα μιας στιγμιαίας εμπειρίας, ο ποιητής περιγράφει αχνά μια ιδέα και αφήνει τον αναγνώστη να συμπληρώσει. 
   
 [Πηγή]
     
俳句
    
Δείτε επίσης: 
    
Λέξημα - Άρθρο #538
      
Γεώργιος Σεφέρης - Δεκαέξι χάικου
   

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Η γλώσσα τού σώματος

   
Ο Αλέξανδρος κατευθύνθηκε προς το μικρό δωμάτιο, όπου πάνω στο κρεβάτι είχε αφήσει τα ρούχα του πριν κάνει μπάνιο. Η Νίκη τον περίμενε καθισμένη δίπλα σε αυτά. Κρατούσε στα χέρια της ένα λεπτό βιβλίο.
   
- Είναι κάποια πράγματα που πρέπει να σου πω, είπε εκείνη κι αμέσως τον κοίταξε με μια επίμονη χαμογελαστή ματιά για να τον καθησυχάσει. Εκείνος την πλησίασε. Ξάπλωσαν μαζί στο κρεβάτι. Ο ένας διπλά στον άλλο. Κι έμειναν να κοιτάζονται έτσι για λίγα λεπτά.
   
Ο Αλέξανδρος έγειρε το κεφάλι του πάνω στο στήθος της κι αφέθηκε εκεί κλείνοντας τα μάτια του σαν μικρό παιδί. Η Νίκη με το ένα χέρι άρχισε να χαϊδεύει τα νωπά μαλλιά του, ενώ με το άλλο κρατούσε το βιβλιαράκι από το οποίο ξεκίνησε να διαβάζει κατά λέξη:
    
Τί δεν μπορεί να πει ο λόγος κι αν δεν μπορεί πώς το λέει; Συνέχεια ο λόγος εξαπατά τον εαυτό του και λέει άλλα αντ' άλλων –ένας άλλος λόγος τον χρησιμοποιεί κι αυτός ο λόγος δεν είναι από λέξεις. Η Μαρία Π. άκουγε καθαρά έναν ρυθμικό ήχο που όσο πήγαινε δυνάμωνε, τον ήχο "γη" που ήταν η λέξη γη· αλλά ο ίδιος αυτός ήχος καθώς επαναλαμβανόταν ακουόταν σαν τον ήχο "μοίρα" και είχε ένα νόημα μοίρας. Αλλά η αλλαγή της έννοιας δεν γινόταν στις σημασίες, ότι η "γη" είναι "μοίρα", κι αυτό θα ήταν κάτι συνηθισμένο και ευεξήγητο –ο ήχος "γη" ηχούσε με τον ήχο "μοίρα". Αυτό σημαίνει πως η ετυμολογία γης και μοίρας πρέπει να είναι κοινή και για τις δύο, και μάλιστα είναι μια ετυμολογία αμιγώς "φωνητική", με τον ίδιο ήχο φωνής κάποτε ο άνθρωπος έλεγε "γη" και "μοίρα". 
   
Ο Αλέξανδρος άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του. Ανασηκώθηκε, ακούμπησε απαλά τα δάχτυλά του στα χείλη της Νίκης κι αναφώνησε: - Για μισό λεπτό... το ξέρω αυτό το βιβλίο! Πήρε το βιβλίο στα χέρια του, οι στάσεις των σωμάτων τους αντιστράφηκαν και συνέχισε να διαβάζει από εκεί που είχε διακόψει τη Νίκη:
   
Ξύπνησα ένα πρωί με μια έντονη εικόνα στο μυαλό μου που δεν ήταν μετείκασμα ονείρου ούτε από κείνες τις θολές αισθήσεις που κλείνουν την πομπή του ύπνου: είδα δύο μαύρες πλάκες στυφές (τις έβλεπα να είναι στυφές – πώς βλέπεται η γεύση;) που σα να άνοιγαν, απείχαν ακριβώς 30 εκατοστά του μέτρου και από το φωτεινό τους άνοιγμα –τα χείλη τους τα έσβηνε το φως, κι από το άνοιγμά τους φαινόταν κάτι ζεστό· έβλεπα εκεί μία στεγνή και φωτεινή θερμότητα –πώς βλέπεται η θερμότητα; Από την παράσταση αυτή, που πρέπει να σήμαινε μια ένωσητων αισθήσεων ...
   
- Σσσσς... Τον σταμάτησε τώρα η Νίκη. Ας αφήσουμε για λίγο το βιβλίο. Σε θέλω... Τώρα. Μιλάμε μετά. Και το μετά μπορεί να περιμένει. Εγώ όμως όχι. Τον έπιασε και τον φίλησε. 
   
Την έπιασε και εκείνος. Σαν γη. Σαν μοίρα. Σαν λέξη που μόλις είχε γεννηθεί σε αυτή τη Γη από κάποια γυναίκα που την έλεγαν Μοίρα.
   
Στο δωμάτιο απλώθηκε για κάμποση ώρα σιωπή. Αν εξαιρέσει κανείς το κρεβάτι που έτριζε ρυθμικά, τις βαθιές ανάσες που έβγαιναν ακανόνιστα και τα σώματα που έμειναν να μιλάνε. Ενωμένα και μόνα.
    
Μ.Μ.
  
    
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
    
1. επίμονη χαμογελαστή ματιά: Από κείμενο τής Μαρίας Π.
   
2. Το βιβλίο που κράτησαν διαδοχικά η Νίκη κι ο Αλέξανδρος προτού πέσει στο πάτωμα, έγραφε στο εξώφυλλο:
    
ΓΙΩΡΓΟΣ 
ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Η ΔΥΣΘΥΜΗ
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
    
3. Οι σελίδες 68-69 έμειναν να κοιτούν βουβά το πάτωμα. Σαν παιδιά που δε θέλουν να δουν τους γονείς τους σε μια εικόνα που τους είναι τόσο άγνωστη όσο κι ο κόσμος στον οποίο εκείνοι επέλεξαν να τα φέρουν.
     

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Έρωτας κραταιός Α-θάνατος

17/10/2014 

Αγαπητή Βίκυ,
   
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ το σώμα μου είχε αρχίσει να βαραίνει από την κίνηση των οχημάτων. Μπήκα στο καφέ του κήπου του Νομισματικού Μουσείου. Κάθισα στην πιο πίσω καρέκλα που βρήκα, παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα και περίμενα να αρχίσει η βιβλιοπαρουσίαση. Ομολογώ ότι στην αρχή βάρυνα ακόμη περισσότερο καθώς με δυσκολία άκουγα τους ομιλητές, λόγω του έντονου θορύβου που ερχόταν από τον δρόμο. Παρόλα αυτά, κάτι άρχισε να αλλάζει σγά-σιγά. Οι λέξεις των ομιλητών ολοένα και ακούγονταν πιο δυνατά στα αφτιά μου, μέχρι που ο θόρυβος απέξω και η ποίηση από μέσα εξισορρόπησαν. Τότε ακριβώς ήταν που ένιωσα τί σημαίνει Έρωτας κραταιός ως θάνατος! Στο τέλος, πήρες τον λόγο και στο άκουσμα των ύστερών σου λέξεων από την απαγγελία των ερωτικών σου στίχων κλείνοντας τα μάτια ο έξω θόρυβος σίγησε ξαφνικά στα αφτιά μου. Το μόνο που έμεινε ήταν η ποίηση κι έτσι με τα δώρα που μου προσέφερες απλόχερα έφυγα. Κραταιός κι ανάλαφρος!
  
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των ομιλιών ήρθε στο μυαλό μου ένας μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας πίνακας. Ο ζωγράφος ήμουν εγώ, τα εικονιζόμενα πρόσωπα είσαστε το πάνελ –είχατε κάτι από τον "Μυστικό Δείπνο" του da Vinci στην όψη και τη στάση– και στο φόντο πρόβαλλε η Πανεπιστημίου γεμάτη ανθρώπους και οχήματα. Υπήρχε μια νοητή γραμμή (το κτήριο που βρισκόταν πίσω σας) ανάμεσα στον δρόμο και το πάνελ. Ένα πολύ διακριτό όριο, ανάμεσα στο προσκήνιο (που είσαστε εσείς) και το παρασκήνιο (που ήταν ο δρόμος). Από το όριο αυτό και πίσω, απλωνόταν από τα δυτικά προάστια της μεγάλης μικράνθρωπης πολιτείας μας μέχρι τα ανατολικά (με κέντρο τού όλου τη “Βουλή των Ελλήνων”) ο θάνατος! Ναι, ο θάνατος! Γιατί όλα μέσα στην κίνησή τους έμοιαζαν νεκρά. Στο προαύλιο της βιβλιοπαρουσιάσης από την άλλη, από εκεί που άρχιζε η νοητή αυτή γραμμή μέχρις εμένα που καθόμουν πίσω-πίσω με εσάς στο κέντρο, ένιωθε κανείς την ατμόσφαιρα στατική μα ζωντανή. Ερωτική. Σχεδόν. Ελέω απουσιάς!
   
ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΡΑΣΕ ΟΜΟΡΦΑ ετούτη η βραδιά. Χάρη στην ποίηση και τη φωνή σου. Μα πιο πολύ λόγω του εξωφυλλου που φώτιζε και φωτιζόταν σαν κερί μέσα στο σκοτάδι. Το έξω σκοτάδι ήταν θάνατος! Το μέσα ήταν φως, γιατί είχε κάτι κραταιό από Έρωτα. Που είναι όμως Αθάνατος! 
   
ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ σου, Βίκυ, «ισοσκελίζει τη βεβαιότητα του θανάτου με τη δυνατότητα (ή πιθανότητα;) της ζωής». Πολύ σωστά το είπε κάποιος.
   
Σε φιλώ,
Μπλακ Μπερντ
    
  

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ας μιλήσουμε για τον στρατό...

      
“DULCE ET DECORUM EST PRO PATRIA MORI
      

Επιστολή δύο φαντάρων
    
Λίγες μέρες έχουν περάσει από το τραγικό θανατηφόρο "ατύχημα" σε άσκηση με όλμους στο 505 Τάγμα Πεζοναυτών στο Βόλο και είμαστε σίγουροι ότι το θέμα σιγά σιγά θα ατονίζει από τα δελτία ειδήσεων.
      
Ήδη ο Υπουργός, το ΓΕΣ και το στρατιωτικό προσωπικό θα επιστρέφουν στην ρουτίνα λες και δεν έγινε τίποτα ή – ακόμη χειρότερα – προσποιούμενοι ότι δεν θα ξαναγίνει.
   
Στόχος του γράμματός μας δεν είναι να αναδείξει τα συγκεκριμένα σημεία του εγκλήματος. Πλήθος από πληροφορίες φτάνουν στην Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και τον «Σπάρτακο», όπως ότι οι τρεις νεκροί προειδοποίησαν πριν τη βολή για την κακή κατάσταση του όλμου ή ότι η διοίκηση έβαλε τους Δόκιμους να συλλέξουν τα μέλη των νεκρών από το πεδίο βολής!
    
Αυτή η επιστολή προσπαθεί να ανοίξει το ζήτημα πως πραγματικά είναι ο στρατός και ότι το ατύχημα στον Βόλο ήταν – τόσο κυνικά, όσο φαίνεται – αναμενόμενο αργά ή γρήγορα να συμβεί. Αποτελεί  συνέχεια πολλών θανατηφόρων και μη ατυχημάτων μέσα στον στρατό που έχουν την ίδια αιτία: τη συνειδητή υποβάθμιση της ασφάλειας προσωπικού στο όνομα του «αξιόμαχου» του ελληνικού στρατού. 
    
Λάθος χειρισμός; Αστοχία υλικού; Κακή τύχη;
   
Με το που μάθαμε το ατύχημα κανένας στρατιώτης και ΕΠΟΠ (επαγγελματίας οπλίτης) – πέρα από το πρώτο σοκ – δεν ξαφνιάστηκε. Το περιμέναμε. Όλοι ξέρουμε ότι στον ΕΣ (Ελληνικό Στρατό) οι έλεγχοι είναι τυπικοί και κανόνες ασφαλείας απλά υπάρχουν στα χαρτιά. Οι Διοικητές Μονάδων βάζουν απλά μία τζίφρα για να μην "εκτεθούν" χωρίς να υπολογίζουν τον κίνδυνο. Οι κατώτεροι αξιωματικοί ξέρουν ότι είναι αδύνατο να γίνει σωστός έλεγχος αφού δεν δίνονται χρήματα για τα βασικά: τα οχήματα (γνωστά ως καναδέζες, τζιπάκια κά) είναι παμπάλαια, χωρίς πυροσβεστήρες, χωρίς  ρεζέρβες, τα ερπηστριοφόρα δεν έχουν μπαταρία, οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις είναι πρόχειρες με κίνδυνο ηλεκτροπληξίας, οι συνθήκες υγιεινής είναι ακατάλληλες.
    
Τα κατώτατα στελέχη (ΕΠΟΠ, λοχίες κτλ) ακολουθώντας τις παράλογες απαιτήσεις των Διοικητών, φροντίζουν απλά την εμφάνιση, το «φαίνεσθε», βάζοντας κάτω από το χαλί τους κινδύνους για το προσωπικό. Οι στρατιώτες και αυτοί με την σειρά τους καταλήγουν να εκτελούν παράλογες διαταγές και ζουν με την μικρή πιθανότητα μήπως συμβεί το παραμικρό ατύχημα. Κανείς δεν τολμά να καταγγείλει την εγκληματική αδιαφορία του ΓΕΣ. Οι φαντάροι φοβούνται μην τους καψωνάρει ο Διοικητής με αγγαρείες και μπλοκάρισμα αδειών ενώ τα κατώτερα στελέχη φοβούνται διότι θα μπουν στις "μαύρες λίστες" του κάθε διοικητή.
   
Για αυτό και έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα - θανατηφόρα και μη, πολλές φορές με μόνιμη βλάβη για τους στρατιώτες. Ρήξη χιαστών και μηνίσκων, προβλήματα με μέση και αρθρώσεις είναι λίγα "κουσούρια" που παίρνει ο φαντάρος μαζί με το απολυτήριο. Οι ΕΠΟΠ ξέρουν ότι παίζουν το κεφάλι τους κορωνα γράμματα, καθώς συχνά καλούνται να κάνουν την «βρώμικη δουλειά». Πέρυσι υπήρξε νεκρός από ανατροπή οχήματος ή υπάρχουν συμβάντα με αμφίβια οχήματα που κολάνε μέσα σε ποτάμια εγκλωβίζοντας το προσωπικό. 
   
Αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού στρατού
    
Όμως τα ατυχήματα και η κατάσταση που βιώνουν καθημερινά οι φαντάροι μέσα στις μονάδες είναι συνέπεια και κατάληξη των προτεραιοτήτων του ΕΣ μπροστά στα νέα καθήκοντα που καλείται να αναλάβει. Εν μέσω κρίσης – φαινομενικά «παράλογα» - το ελληνικό κεφάλαιο έχει κάνει την επιλογή να αναβαθμίσει την εμπλοκή του σε στρατιωτικές συγκρούσεις (όπως επιχειρησιακή αναβάθμιση των ΝΑΤΟϊκών βάσεων επί ελληνικού εδάφους, συμμετοχή Πολεμικού Ναυτικού στην επέμβαση στη Λιβύη κ.α.). Πρόκειται για επιλογή που έχει να κάνει με την εξασφάλιση των ελληνικών συμφερόντων σε διάφορες περιοχές, με σημαντικότερο την σύγκρουση για τις ΑΟΖ. Αυτές οι «αυξημένες ανάγκες» του ΕΣ είναι άμεσα συνδεδεμένες με την απαίτηση για υψηλότερη επιχειρησιακή ετοιμότητα και την πύκνωση των πολεμικών ασκήσεων, αλλά και τη χρήση κανονικών πυρομαχικών αντί εκπαιδευτικών βλημάτων και εξομοιωτών.
    
Υποκρισία
    
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι οι στρατιωτικές τιμές και τα αγήματα για τους νεκρούς, το «εθνικό πένθος» και οι συλλυπητήριες επιστολές έρχονται να καλύψουν τον κυνισμό με ένα μανδύα «πατριωτικού καθήκοντος» και να «ντοπάρουν» τη νεολαία με εθνικιστική ιδεολογία. Οι σοβαροί τραυματισμοί και οι θάνατοι είναι αναμενόμενοι από την στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, όταν οι ασκήσεις αρχίζουν να διαδέχονται η μία την άλλη, πόσο μάλλον όταν γνωρίζουν ότι τα περισσότερα πυρομαχικά είναι τριών και τεσσάρων δεκαετιών (όπως η οβίδα στο Βόλο) και κακοσυντηρημένα.
    
Ποιος μπορεί να σταματήσει τα ατυχήματα στον στρατό;
    
Για να σταματήσουν τα ατύχηματα στον στρατό πρέπει να υπάρχει συλλογική αντίσταση μέσα και έξω στον στρατό. Πρέπει να καταγγέλονται από τους ΕΠΟΠ και τους φαντάρους όλα τα περιστατικά που βάζουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Το Δίκτυο Φαντάρων Σπάρτακος σχεδόν καθημερινά ανεβάζει καταγγελίες. Οι φαντάροι πρέπει να συζητάνε με τους συναδέλφους, να βγαίνουν παραπονούμενοι να δημοσιοποιούν τα προβλήματα και τις αυθαιρεσίες ανωτέρων.
    
Αλλά ακόμα και έξω από τον στρατό οφείλουν το κίνημα και η Αριστερά να αμφισβητήσουν το "απόρθητο" του ΕΣ.
    
Οφείλει να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μέτωπο ενάντια στην έλλειψη δημοκρατίας μέσα στον ΕΣ.
    
Οφείλει να φωνάξει ότι οι στρατιώτες είναι άνθρωποι με πολιτικά δικαιώματα και αξιοπρέπεια και όχι απλά πιόνια που "πεθαίνουν πάνω στο καθήκον".
     
Να απαιτήσει να δίνονται τα χρήματα όχι για τα γλεντοκόπια των ανώτερων, στις μίζες, στις Λέσχες Αξιωματικών (κάθε επίσκεψη ΓΕΠΣ κοστίζει τουλάχιστον 1500€ ανά ημέρα) αλλά στο να διασφαλίζεται αξιοπρεπή θητεία που δεν θα τσακίζει οικονομικά την λαϊκή οικογένεια και θα προστατεύει στρατιώτες και μόνιμο προσωπικό.
    
Να αντισταθεί στην εμπλοκή της Ελλάδας σε κάθε επιδρομή του ιμπεριαλισμού, σε οποιαδήποτε αποστολή εκτός συνόρων, ακόμα κι αν φορά το πέπλο του «εκδημοκρατισμού».
    
Να αντισταθεί στην κούρσα των εξοπλισμών που συνεχίζεται ακόμα κι εν μέσω κρίσης.
    
Μετά το τραγικό συμβάν στον Βόλο η απαίτηση για ασκήσεις με εκπαιδευτικά πυρομαχικά, σύσταση ΕΔΕ και παραίτηση συνολικά της ηγεσίας του ΓΕΣ είναι πρώτα βήματα που θα πραγματοποιηθούν μόνο με αγώνες συλλογικούς συνολικά αμφισβήτησης του στρατού. Για να μην ξανάχουμε τέτοια περιστατικά και για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο των τριών οπλιτών χρειάζεται η νεολαία και μαζί με τις οικογένειες να οργανωθεί σε κίνημα...
    
 [Η επιστολή δημοσιεύεται στο rproject.gr 
και αναδημοσιεύεται στο tvxs.gr]
     

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ

   
Andrei Tarkovsky, Nostalghia
  
[I]
   
Ποιος πρόγονος μου μιλά;

  
Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου.

  
Γι' αυτό δεν μπορώ να είμαι μόνο ένας άνθρωπος.

  
Μπορώ να αισθάνομαι αμέτρητα πράγματα μονομιάς.

  
Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι.

  
Αυτό είναι το κακό της εποχής μας.

  
Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.

  
Πρέπει ν' ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες.

  
Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις, τείχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας πρέπει να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.

  
Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τα αφτιά μας με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου.

  
Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε τις πυραμίδες.

  
Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε.

  
Πρέπει να ενισχύουμε αυτή την επιθυμία και ν' απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι.

  
Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος πρέπει να πιαστούμε απ' τα χέρια.

  
Πρέπει να αναμείξουμε τους "υγιείς" με τους "ασθενείς".

  
Εσείς οι υγιείς! Τι σημαίνει η υγεία σας;

  
Τα μάτια της ανθρωπότητας κοιτούν το βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτουμε.

  
Η ελευθερία είναι άχρηστη αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια, να φάτε, να πιείτε και να κοιμηθείτε μαζί μας!

  
Όλοι εσείς οι "υγιείς" οδηγήσατε τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής.

  
Άνθρωπε, άκου!

  
Μέσα σου νερό, φωτιά και μετά στάχτες.

  
Και τα κόκαλα στις στάχτες.

  
Τα κόκαλα και οι στάχτες!

[II]

  
Πού βρίσκομαι όταν δεν είμαι στην πραγματικότητα ή στη φαντασία μου;

   
Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο.

   
Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα και χιόνι τον Αύγουστο.

  
Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν, τα μικρά αντέχουν.

  
Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι και όχι να αποδιαρθρώνεται.

  
Πρέπει να κοιτάξετε τη φύση και θα δείτε ότι η ζωή είναι απλή.

  
Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν, στο σημείο που ακολουθήσαμε λάθος δρόμο.

  
Πρέπει να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής χωρίς να βρομίζουμε το νερό.

  
Τι κόσμος είναι αυτός αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;

  
Μουσική τώρα.

[III]

  
(Το ξέχασα αυτό.)

  
Ω, μητέρα!

  
Αέρας είναι αυτό το ελαφρύ πράγμα που κινείται γύρω από το κεφάλι σου και γίνεται πιο καθαρό όταν γελάς.

   
   

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

ΤΕΤΟΙΟ ΑΤΙΜΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
   
ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΗ από τους λογοτεχνικούς κανόνες, τις ανθολογήσεις ποιητών της γενιάς της, τις επίσημες παρουσίες σε εκδηλώσεις τέχνης, τις σικέ συνεντεύξεις σε Κυριακάτικα φύλλα, τις ερμαφρόδιτες λέξεις, τις ερμαφρόδιτες λύσεις, τις ερμαφρόδιτες στάσεις, η Κατερίνα [...] έζησε τα 53 χρόνια που της έμελλε να ζήσει, σαν πουλάκι. Πληγωμένο, με μπανταρισμένα φτερά, αλλά τιτιβίζοντας. Με απίστευτο τσαμπουκά, με απίστευτο θράσος, με απίστευτα όνειρα. Κι όταν δεν άντεχε άλλο να βλέπει να ξεπουλάν τη φάρα της, άναψε ένα τσιγάρο από κείνα τα δικά μας των αστραπών, έριξε μια φτυσιά και την «έκανε». Με 300 και βάλε. Σαν επίσημη αιτία θανάτου της αναφέρεται η υπερβολική δόση αλκοόλ και χαπιών. Ήταν όμως, μια ακόμα, από κείνες τις συνηθισμένες «δολοφονίες» που το κράτος, η εξουσία, η οποιασδήποτε μορφής εξουσία (ακόμα και αυτή των Εξαρχείων) «επιλέγει» ως λύση για τα «άτακτα» παιδιά. Για όσους της χαλάνε τη μόστρα, το πρόσωπο στον καθρέφτη. Κι η Κατερίνα τα χαλούσε όλα. Τα γκρέμιζε γιατί ήθελε να τα φτιάξει απ’ την αρχή. Δε μασούσε με τίποτα. Δε χαμπάριαζε. Ούτε από εφόδους στο σπίτι της, ούτε από επαγγελματικούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς , ούτε από το νοίκι που δεν έφτανε ποτέ. Ήτανε έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα. Μπέσα, ντόμπρα, φόρα παρτίδα. Ένα πρόσωπο, σκέτο νεράκι. Την έλεγαν «σαλεμένη». Γιατί δεν έκανε «χάρες». Εκπτώσεις. Νοθείες. Να σερβίρει Κουρτάκη για κρασί εικοσιπενταετίας. Γιατί δεν ήταν προσκυνημένη. Να παρακαλάει τον Φίνο, τον τάδε, τον πιασ’ το αυγό και κούρευτο. Τάχωνε εδώ κι εκεί, αριστερά και δεξιά κι έγραφε βάλιουμ, μαντράξ, στεντόν, τριπτιζόλ –ξέρετε εσείς γιατρέ μου– σε ταράτσες ετοιμόρροπων κτιρίων, σε πλατείες περικυκλωμένες από μπατσικά, σε συγκεντρώσεις με πουλημένους συντρόφους, σε σπίτια χωρίς θέρμανση με χαλασμένα πατώματα, σε δρόμους χωρίς ανθρώπους, σε αγώνες χωρίς νόημα.
   
Από πέντε χρονών στο σανίδι –πουτάνα θεατρίνα– όλο ανακάτευε τη τράπουλα κι όλο δεν έβγαινε το χαρτί. Κι όλο ο θάνατος έκοβε. Σημαδεμένη τράπουλα, με χέρια και πόδια. Σα να μη τόξερε. Κόλαγε το μουστάκι κι έβγαινε με τη βεντάλια στη βροχή. ΄Ηθελε πρώτα να τελειώνει με τα γουρούνια και μετά να ψάξει ακρογιαλιές. Δε γινόταν να αλλάξει ο κόσμος με εξοχές. Με βουλευτιλίκια, ακροκέραμα και γαριασμένες μπουγάδες. Ανεβασμένη σε μια καρέκλα. Με τον ίδιο ηλίθιο φιόγκο. Με τον ίδιο ολόιδιο φόβο. 5 χρονώ, 19 χρονώ, 20, 30, 53. 
   
Μόλις φύγει τούτο το άδικο θάρθω να σας βρώ / Μπορεί να μην τα καταφέρω στις σκάλες / Θαρθώ όμως οπωσδήποτε / Μπορεί να μου λείπει η φωνή ή το φως από τα μάτια μου / Σε μας δε χρειάζονται και πολλά / Σύντροφοι. 
    
(ΙΔΙΩΝΥΜΟ, εκδ. Καστανιώτη, 1980)
    
ΕΡΩΤΑΣ ΘΑΝΑΤΟΥ
  
Το βιβλίο της Σπυράκου, «Κατερίνα Γώγου: Έρωτας θανάτου» (εκδ. Βιβλιοπέλαγος) είναι το μοναδικό που κυκλοφορεί για το έργο της και καλύπτει αν και αρκούντως φεμινιστικό και πρόδηλα έξω απ’ τα νερά του ένα τεράστιο κενό της ελληνικής βιβλιογραφίας. Μια μαύρη τρύπα ντροπής. Αποτελεί διασκευή μέρους της διδακτορικής της διατριβής με θέμα τον θάνατο και την θηλυκότητα στο έργο τεσσάρων ποιητριών ανάμεσά τους και η Κατερίνα. Είναι η πρώτη σοβαρή απόπειρα να αποτιμηθεί ένα τεράστιο – και σε άντερα και σε αισθητική - έργο που έχει σκοπίμως αποσιωπηθεί από την «σοβαρή» κριτική γιατί δήθεν ήταν εποχικό και ο θόρυβος που προκάλεσε με τις απανωτές επανεκδόσεις του ήταν ανακλαστικός των χρόνων που ακολούθησαν τη δικτατορία. Γιατί δήθεν ήταν «προφορικό», «εναλλακτικό», «ανάρμοστο». Μπα; [...] Σα δε ντρεπόμαστε, λέω γω. Γι αυτό η Δημουλά είναι σήμερα ακαδημαϊκός και η Κατερίνα πεθαμένη. Δηλαδή τι, υπάρχουν εκδοχές του «κανονικού», του «πολιτικά ορθού», του «σοφά ισορροπημένου» στη ποίηση; Τι σόι κανόνες είναι αυτοί; Ποιοι τους έγραψαν; Στη λογοτεχνική μας παράδοση, που έσπευσε να χαρακτηρίσει το έργο της Κατερίνας προϊόν της διαταραγμένης ψυχικής της κατάστασης, και να το στείλει σ’ ένα συρτάρι, δεν χωράνε οι χρήστες, οι τρόφιμοι της πλατείας, οι έξω απ’ τις πατενταρισμένες λογικές και πρακτικές του συναφιού – ό, τι κι αν έχουν καταθέσει ως λέξεις; Μα, αυτοί δεν είναι οι μόνοι από τους οποίους μπορείς να αναμένεις μια πρωτοπορία; Οι μόνοι που είναι ικανοί να πεθάνουν για ένα ιδανικό;
   
Η άποψη μου –έχω πολλές, ακόμα– είναι ότι η Κατερίνα ήταν μια απ’ τις σημαντικότερες, αν όχι η σημαντικότερη ποιητική ανάφλεξη που συνέβη στην σύγχρονη λογοτεχνική μας ενδοχώρα. Ενάντια σε κάθε λογής βόλεμα, σε κάθε λογής εφησυχασμό, σε κάθε λογής λογική. Μια γραμματολογική βόμβα. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από δω κι εξής. Να μεταμορφωθεί, επιτέλους, από βασίλισσα της σκόνης και της αυτοκαταστροφής, σε βασίλισσα του λόγου. Από Μαγιακόφσκι της πλατείας Εξαρχείων, σε Ελληνίδα Σάρα Κέιν. Από Ούλρικε Μάινχοφ, σε Σύλβια Πλαθ. Καιρός είναι.
   
Η Κατερίνα δεν ήταν ασχημόπαπο. Πάντα κύκνος ήτανε.
Άντε, γιατί ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

    
   
ΤΩΡΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ
ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ
    
Ακολούθησε η έκδοση του συγκεκριμένου τόμου από τις εκδόσεις Καστανιώτη, που περιλαμβάνει το σύνολο του ποιητικού της έργου, με τις έξι συλλογές, συν το μεταθανάτιο Με λένε Οδύσσεια. Ομολογώ ότι, στο άκουσμα της είδησης της κυκλοφορίας του, αισθάνθηκα ένα παράξενο μούδιασμα. [...] Όμως αυτή η μικρού σχήματος, κομψή, χρηστική, «κασετίνα» ποιημάτων της Κατερίνας, από τον διαχρονικό εκδοτικό της οίκο, με έκανε να αλλάξω ματιά. Πρώτον, γιατί νομίζω ότι λειτουργεί ενθαρρυντικά, σε όσους δεν γνωρίζουν την ποίησή της, προσκαλώντας τους, με αόρατες συνδηλώσεις, να αποπειραθούν να την μάθουν. Δεύτερον, γιατί θεωρώ ότι οι προθέσεις της έκδοσης είναι αγνές (όσο «αγνές» μπορούν, τέλος πάντων, να είναι οι προθέσεις τέτοιων εκδοτικών διακυβευμάτων), πράγμα που αποτυπώνεται εν τέλει και στην συνείδηση του αναγνώστη. Τρίτον, γιατί πιστεύω ότι και η ίδια θα συμφωνούσε με αυτήν. Τα χρόνια περνούν, οι αισθητικές αναζητήσεις αλλάζουν, τα υπερθεματίσματα μπαίνουν διακριτικά στην άκρη. Το φτηνό, το εύκολο, το πομπώδες, υποχωρούν έναντι του διακριτικού, του αθόρυβου, του ουσιώδους. Η οπτική επαφή με ένα βιβλίο είναι σημαντική. Ως δέλεαρ, για να ξεκινήσεις.
   
 ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
   
[...] Δηλαδή, ποιες ακριβώς εντέλλεται να είναι οι εκδοχές του «πολιτικά ορθού», στην ποίηση; Για σκεφτείτε λίγο, για ποιο ακριβώς λόγο ορίζονται τέτοιοι παράμετροι και με τι ευκολία μπορούν να ανατροφοδοτηθούν μέσω του «επίσημου» κριτικού λόγου, αν ο προς κρίσιν ποιητής δεν συχνάζει στο μαγαζάκι τους; Για σκεφτείτε λίγο, για ποιον ακριβώς λόγο μας καταδιώκουν ακόμα οι περίφημες γενιές του ‘30 και του ‘70 και ποιοι είναι αυτοί που επικαλούνται τους κανόνες; Κυρίως, σκεφτείτε αυτούς: Τα πρόσωπα. Τους ευκλεείς φορείς αυτής της ιδιοτελούς ιδεολογικής στόχευσης.
    
   
*
* *
   
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΕΕΙ...
  
“Μη φωνάζεις σε παρακαλώ. Μη φωνάζεις... Όλοι οι άνθρωποι φωνάζουν... Είναι ωραία να μιλάνε σιγά... Είναι ωραία να μιλάνε σιγά... Άκου... Μιλάει η θάλασσα... Ξέρεις τί λέει;...” ... ... ...
  
  

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ

   
2/10/2014
  
Αγαπητή Βίκυ,
    
Ένα μαύρο μικρό πουλί στην ανάσα σου φωλιάζει
Ενώ εσύ
λέξεις καπνούς αισθήσεις αναστενάζεις
Εκείνο
σε μια μέθη αποσιωπητικών* σε βρίσκει...
   
και σου τραγουδά:

   
«Κράτα τη όπως πάντα αναμμένη
Τη μόνη αλήθεια που είναι η φωτιά·
Απαστράπτουσα και αντι-μουχλική»

   
Σε χαιρετώ,
Μπλακ Μπερντ
   
   
   

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Το κοτσύφι πρέπει να πετάει./ VIII

   
Γνωρίζω ευγενείς τόνους
Και διαυγείς, αναπόδραστους ρυθμούς·
Όμως γνωρίζω, επίσης,
Πως το κοτσύφι είναι μέρος
Όσων γνωρίζω.
  
– WALLACE STEVENS
  
"ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΤΣΥΦΙ
"
  
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]
  

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Το κοτσύφι πρέπει να πετάει./ VII

   
Ω ισχνοί άντρες του Χάνταμ,
Γιατί φαντάζεστε χρυσά πουλιά;
Δεν βλέπετε πώς το κοτσύφι
Μπερδεύεται στα πόδια 
Των γυναικών κοντά σας;
   
– WALLACE STEVENS
   
"ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΤΣΥΦΙ"
   
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]
  

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτο-βιογραφία μιας σχέσης

   
Σεπτέμβρη έχω γεννηθεί.
Μα εκείνος ο Απρίλης με έχει στιγματίσει.
   

   
Αγαπώ τον μήνα που φύσηξε μέσα μου πνοή ζωής.
Μα πιο πολύ αγαπώ τον μήνα που ανάσανες έρωτα στη ζωή μου.
   

     
Ο κόσμος όλος έκτοτε έγινε όλο φως· υπήρξε πάλι από την αρχή.
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος*, καὶ ὁ Πόνος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Πόθος.
 
   
   
Μαζί σου, νιώθω την κάθε μέρα σαν ένα δροσερό οργασμό.
Την κάθε νύχτα μια ζεστή αγκαλιά, πλασμένη για σένα και για μένα.

  
Μ.Μ.
   
_____________
   
* «ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ», 1. 1 
   

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ

   
ΜΕΡΟΣ Α': ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Τώρα 
όλο και πιο συχνά έρχομαι σπίτι σου  
   
με συναρπαστικές ιστορίες  
που δεν εκφράζονται με λόγια  
   
όλο και πιο συχνά μιλάω μαζί σου 

χωρίς φτιασίδια 
   
όλο και πιο  
ασκούμαι στον έρωτα
  
προσμένοντας τις εκτυφλωτικές ακτίνες τής αυγής
σε ένα φαινομενικά ατελείωτο σκοτάδι
   
όλο και πιο...
   
φοβάμαι λιγότερο.
    
  
ΜΕΡΟΣ Β': ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΣΕΝΑ
   
Γιατί
όλα αυτά;
θα με ρωτήσεις.
   
Απάντηση:
    
ο έρωτας δεν τελειώνει 
ποτέ.
    
 Μ.Μ.+
    

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Σιωπή

   
  
Το Θηλυκό κοιμήθηκε.
Ο έρωτας τελείωσε.
Φθινόπωρο μυρίζει.
Ώρα αλήθειας.
Σιωπή.
   
(Αναδημοσίευση από το προφίλ μου στο Twitter.
Η εικόνα είναι δημιουργία τού John Poppleton.)
  

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Το κοτσύφι πρέπει να πετάει./ VI

    
Παγοκρύσταλλοι σκέπασαν το μακρύ παράθυρο
Με βάρβαρο γυαλί.
Η σκιά του κοτσυφιού
Το διέσχισε πάνω-κάτω.
Η διάθεση
Χαραγμένη στη σκιά
Μια ανεξιχνίαστη αιτία.
   
– WALLACE STEVENS
    
"ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΤΡΟΠΟΙ
ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΤΣΥΦΙ"
    
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]