Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

18 χρόνια μετά

   
  
- Οι αγάπες, οι πρώτες, οι μεγάλες δεν ξεχνιούνται ποτέ, λένε.
   
- Ναι, όταν το αξίζουν.
  
Μ.Μ.
  

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Το δάκρυ ενός τρελού

    
 
Καθώς περνούσα από την πόλη σου και την εξερευνούσα σπιθαμή προς σπιθαμή το πιο ωραίο ποίημα που θα μπορούσα να είχα γράψει πέρασε μπροστά από τα μάτια μου κι όμως δεν το έγραψα. Ταξιδευτής θριαμβευτής μα συνάμα ηττημένος προσπαθούσα να σε διακρίνω μέσα σε μαγαζιά σε δρόμους σε σοκάκια τίποτα όμως εσύ πουθενά κι εγώ ήρθα είδα και πέρασα όλα τα είδα όλα τα ένιωσα λυπήθηκα σχίστηκα για άλλη μια φορά μέσα μου με τα παλιά γνωστά ξυράφια μένοντας με την ίδια παιδιάστικη απορία πώς γίνεται να έχεις σφηνωθεί βαθιά μέσα στο μυαλό μου χρόνια τώρα κι αυτό το ζινγκ-ζανγκ όπως το πέρασμα από την πόλη σου ποτέ να μην τελειώνει. Ο Θεός είναι ένας μαύρος αυτοκράτορας που μας οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο φως πέρα από την άβυσσο κι εμείς τυφλοί προσπερνάμε ο ένας τον άλλον. Και τί δεν θα έδινα για να σου αρέσει ο τρόπος που μιλώ δεν με ξέρεις όμως ούτε εγώ σε ξέρω κι οι εποχές περνάνε από το τίποτα στο τίποτα με λίγο από κάτι. Αντίο. Ετοιμάζομαι να εκραγώ. Βράδιασε. Πάω να κλάψω. Το τραγούδι τελειώνει. Και ποιος ξέρει: μπορεί να μην σου άρεσε ο τρόπος που μιλώ ίσως όμως βρεις ελκυστικό το δάκρυ ενός τρελού.
  
Μ.Μ.
 
ΥΓ. Τελικά αντί για εκείνο το ωραίο ποίημα έγραψα ό,τι χειρότερο θα μπορούσα να είχα γράψει κι υπεύθυνη για αυτό είσαι εσύ και μόνο εσύ.