Σπιθάρι – Waking Life

    

1. Η κατάσταση σήμερα 

Ο βασικός παράγοντας της εν εξελίξει κατάρρευσης του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος είναι η εγγενής του αντίφαση που συνίσταται στο χωρίς όρια κυνήγι του κέρδους μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις αντοχές και όρια των ανθρώπων και του πλανήτη. Ως αποτέλεσμα, έχουν δημιουργηθεί λάθος εικόνες για την οικονομία, τη δικαιοσύνη την αγάπη και τη πνευματικότητα, αναχρονιστικοί τρόποι σκέψης και συντελείται μία τεράστια κατάχρηση των φυσικών πόρων. Μέσα από τo λανθασμένo αυτό προσανατολισμό δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο πρότυπο φόβου και βίας, που έχει υποσκάψει την ανθρώπινη ψυχή. Η νέα όμως κοινωνία των πολιτών συνειδητοποιεί όλο και πιο ξεκάθαρα την υφιστάμενη πραγματικότητα και αντιπαρατίθεται, επαναστατεί, κινητοποιείται και αναζητά ένα νέο σύστημα αξιών ανόθευτο από την πλαστή εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ. 

2. Tα πρώτα κύτταρα ενός νέου κόσμου 

Το νέο κοινωνικό μοντέλο που φαίνεται να αναδύεται από τους απλούς ανθρώπους δε συνίσταται από τις απαρχαιωμένες πια αντιλήψεις της κυριαρχίας πάνω στους άλλους, το κυνήγι του κέρδους και της εξουσίας αλλά προέρχεται από τους “ιερούς” νόμους της ζωής: Την Αλληλεγγύη,τη Συνεργατικότητα, τη Κοινοκτημοσύνη και την Ελευθερία Συνείδησης. Η Επανάσταση έχει ξεκινήσει μέσα μας και θα αγκαλιάσει όλο το Πλανήτη διότι γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι Είμαστε Όλοι Ένα.

Παντού εκεί όπου τώρα μαίνεται η καταστροφή, εκεί γεννιούνται και τα πρώτα κύτταρα ενός νέου κόσμου.

Δύο κόσμοι βρίσκονται αντιμέτωποι σήμερα. Ο κόσμος της ανόθευτης ζωής που αυθόρμητα συνεργάζεται και οργανώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο πια (όπως δείχνουν οι πρόσφατες εξεγέρσεις) και ο κόσμος του ανθρώπου όπως τον ζούμε καθημερινά. Αυτοί οι δύο κόσμοι θα συναντηθούν ή θα συγκρουστούν και αυτό είναι αναπόφευκτο. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη κοινωνική εξέλιξη! 

3. Ετοιμαζόμαστε για αυτό 

Και λέμε: Aπεξάρτηση από τις κοινωνικοοικονομικές δεσμεύσεις που δημιουργεί το Σύστημα σήμερα.

Λέμε: Oι βασικοί πυλώνες της ζωής (νερό, τροφή, ενέργεια, στέγαση, αγάπη) πρέπει να απελευθερωθούν από τις δυνάμεις που τις έχουν καταστρέψει (καθεστωτικοί θεσμοί).

Λέμε: Συνεργατικότητα αντί ανταγωνισμού, εμπιστοσύνη αντί καχυποψίας, κοινοκτημοσύνη αντί ατομικής ιδιοκτησίας.

Λέμε: Επιστήμη και λογική αντί για παράλογες δοξασίες και ανούσια ιδεολογήματα. 

4. Η δική μας απάντηση 

Η Τοπικοποίηση και το δίκτυο Οικοκοινοτήτων είναι η δική μας απάντηση απέναντι στη λαίλαπα του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος. Θεωρούμε τη διατροφική, ενεργειακή, στεγαστική και ψυχολογική μας αποδέσμευση και απεξάρτηση από το Σύστημα ως πράξεις ενεργητικής αντίστασης γι’ αυτό και δεν συνηγορούμε και δεν προσβλέπουμε σε οποιονδήποτε εσωστρεφή τοπικιστικό απομονωτισμό. Κύριό μας μέλημα είναι η διάδοση όποιας γνώσης αποκτήσουμε στην πορεία του εγχειρήματός μας και προωθούμε τη δημιουργία και συνεχή επέκταση ενός δικτύου Οικοκοινοτήτων.

Οι βασικές παράμετροι του σχεδίου μας συνδέονται με συγκεκριμένες εργασίες έρευνας κυρίως σε θέματα νερού, παραγωγής τροφής και ενέργειας, και στέγασης με σκοπό να σχηματιστεί ένα νέο μοντέλο για κάλυψη των βασικών υλικών αναγκών του ανθρώπου με κριτήριο την βιωσιμότητα και όχι την καταστροφή της Φύσης διότι συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ανάπτυξη χωρίς ορθολογική χρήση των φυσικών πόρων.

Σπιθάρι – Waking Life

  

Κι αν πρώτας τον αγάπησα...

Ο Ρωτόκριτος τραγουδεί για την Αρετούσα

 

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Φροσύνη, Νένα τής Αρετούσας. (Α 641-644, 905-908) ]

 

πάντά 'ναι ο νους τση στα βαθιά, πάντα στα μπερδεμένα

και πάντα στα θολά νερά κ' εις τ' ανεκατωμένα·

το λαγουτάρη ανεζητά, του τραγουδιού θυμάται

και το βιβλίον εσφάλισε, το ξόμπλι τση απαρνάται.

[...]

Μα εγώ θωρώ κ' ερίζωσε κι αφορμισμένη σ' έχει·

σ' κάψα μεγάλη βρίσκεσαι κ' εσύ θαρρείς πως βρέχει.

Πώς είν' και πεθυμάς να δης ένα που δεν κατέχεις

κ' έτοιο μεγάλο λογισμό κ' έτοια λαχτάραν έχεις;

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Αρετούσα, Βασιλιοπούλα. (Α 1621-1642) ]

 

Κι αν πρώτας τον αγάπησα, δίχως να τον κατέχω,

εδά διπλά και τρίδιπλα μες στην καρδιά τον έχω.

Και πώς είν' μπορετό να βγω από τα πάθη πού 'μαι,

αν είναι πάντα μετά με, ξύπνου κι όντε κοιμούμαι;

Εσένα φαίνουνται εύκολα, γιατί δεν είσαι εις τούτα

και δεν ψηφάς τες ομορφιές, τραγούδια ουδέ λαγούτα,

μα οπού ‘ναι μέσα στη φωτιά κατέχει ίντά ‘ναι η βράση

κι ουδέ κιαμιά άλλη το γροικά, α δεν το δοκιμάση.

Παιγνίδι μάσε φαίνεται, το δούμε φουσκωμένη

από μακρά τη θάλασσα κι άγρια και θυμωμένη

με κύματα άσπρα και θολά, βρυγιά ανακατωμένα,

και τα χαράκια όντε κτυπούν κι αφρίζουν έναν ένα

και το καράβι αμπώθουσι με μάνητα μεγάλη

στη φουσκωμένη θάλασσα σε μια μερά κ’ εις άλλη

κ’ εκείνους τσ’ ανακατωμούς και ταραχές γροικούμε

και δίχως φόβο από μακρά γελώντας τσι θωρούμε·

μα κείνος που στα βάθη της είναι και κιντυνεύγει

και να γλυτώση απ’ τη σκληρά ξετρέχει και γυρεύγει,

αυτός κατέχει να σου πη κι απόκριση να δώση

ίντά ‘ναι ο φόβος του γιαλού, αν είναι και γλυτώση,

και των κυμάτω ο πόλεμος και των ανέμω η μάχη,

και δε γνωρίζει το κακό κιανείς, α δεν του λάχη.

 

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

   

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

20-09-19..

 
ΣΙΛΒΙΑ: «Θα διαλογιστώ πάνω στο μικρό μου γιο./ Δεν περπατάει./ Δεν προφέρει ούτε μια λέξη./ Είναι ακόμα φασκιωμένος σε λευκές γάζες./ Μα είναι ρόδινος και τέλειος./ Χαμογελάει τόσο συχνά./ Έντυσα το δωμάτιό του με μεγάλα τριαντάφυλλα,/ Ζωγράφισα μικρές καρδιές στο καθετί./ Δεν τον θέλω να γίνει εξαιρετικός./ Είναι η εξαίρεση που ενδιαφέρει τον διάβολο […] Τον θέλω να είναι συνηθισμένος» (Τρεις Γυναίκες)

*

1962: Τον Ιανουάριο, η Πλαθ και ο Χιουζ αποκτούν το δεύτερό τους παιδί, τον Νίκολας. Ο Νίκολας δεν ήταν «συνηθισμένος»: αυτοκτόνησε το 2009, σε ηλικία 47 ετών.

Σύλβια Πλαθ: Ογδόντα χρόνια από τη γέννηση μιας θρυλικής ποιήτριας

Τώρα που γυρίζει

   

I would do anything for you 

I would climb mountains 

I would swim all the oceans blue 

I would walk a thousand miles 

Reveal my secrets 

More than enough for me to share 

I would put roses round our door 

Sit in the garden 

Growing potatoes by the score

   

Από τη χαρά στη λύπη 
&
Από τη χαρά στη θλίψη 
&
Από τη χαρά στην οδύνη 
&
Πάλι στη χαρά...

Όλα είναι μια δίνη 
&
Δίνει 
&
Δίνει 
&
Δίνει…

*
  
&
Η μουσική τελείωσε
&
Από τη μουσική έμεινε μόνο το “Roxy”
&
Μερικά ποιήματα

    

&
Η μουσική τελείωσε

Σαν τη ταινία

Χωρίς εσένα

Τέλος

M.M.

     

Χίλια η καρδιά και πλιότερα...

Απεικόνιση τού Ποιητή

    

[ ΠΟΙΗΤΗΣ: (Α 113-130, 1073-1088) ]

Ουδέ γεράκια, ουδέ σκυλιά, ουδ' άλογα εμπορούσα

τον πόθο ν' αλαφρώσουσι, που 'χε στην Αρετούσα

μα πάντα ο νους κι ο λογισμός ήτονε μετά κείνη·

λίγο νερό ποτέ φωτιά μεγάλη δεν εσβήνει,

μάλλιος την ξάφτει και κεντά και βράζει και πληθαίνει

κ' είδαμε την αναλαμπή όντε νερό τη γραίνει.

Έτσι κι αυτός ότι έκαμε την παίδα ν' αλαφρύνη

και να 'βρη αέρα και δροσά, πλιά ανάφτει το καμίνι.

Τη νιότη τού 'διδε ζιμιό κ' επλήθαινε ο καημός του·

το ξέτρεχε για γιατρικό, ήτον αντίδικός του.

Όπου είχε δει όμορφο δέντρο, με τ' άνθη στολισμένο:

«Είν' τσ' Αρετούσας το κορμί, τ' ομορφοκαμωμένο»·

όπού 'χε δει τα λούλουδα τα κοκκινοβαμμένα,

ήλεγε: «Έτσι είν' τα χείλη τση και τση κεράς μου εμένα».

Όντεν εγροίκα του αηδονιού πώς κιλαδώντας κλαίγει,

του εφαίνετο πως τον πονεί και μοιρολόγι λέγει.

[...]

Ωσά ζαβός και πελελός πάντά ‘στεκε κ’ εθώρει

τον τόπο όπου επορεύγετον η πλουμισμένη κόρη

κ’ εξόμπλιαζε καθημερνό εις την καρδιά του μέσα

κείνες τσι τόσες ομορφιές οπού τον επλανέσα.

Τα μάτια δεν καλοθωρού στο μάκρεμα του τόπου,

μα πλιά μακρά και πλιά καλά θωρεί η καρδιά τ’ αθρώπου·

εκείνη βλέπει στα μακρά και στα κοντά γνωρίζει

και σ’ ένα τόπο βρίσκεται κ’ εισέ πολλούς γυρίζει.

Τα μάτια, να ‘ναι κι ανοιχτά, τη νύκτα δε θωρούσι·

νύκτα και μέρα της καρδιάς, τα μάτια συντηρούσι.

Χίλια μάτιά ‘χει ο λογισμός, μερόνυχτα βιγλίζου·

χίλια η καρδιά και πλιότερα κι ουδεποτέ σφαλίζου.

Μακρά ‘τον ο Ρωτόκριτος από την Αρετούσα·

τα μάτια που ‘χε στην καρδιά πάντα την εθωρούσα.

Εθώρειε τη που βρίσκουντο ταχύ, νύκτα, αποσπέρα,

μ’ όλο που δεν την ήβλεπε με μάτια την ημέρα.

 

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

   

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

    

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

 

*

Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο  είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

    

Κ’ ήκαμε ρίζες και κλαδιά...

Η γέννηση τής Αρετούσας

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Ερωτόκριτος, αγαπητικός τής Αρετούσας.
(Α 297-316, 331-346) ]

Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,

μα το μικρό με τον καιρόν εγίνηκε μεγάλο·

ελόγιασα να τη θωρώ κι ώς τη θωριά να σώνω

και μετά κείνη να περνώ και να μηδέν ξαπλώνω·

κι αγάλια-αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,

κ’ ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη·

κ’ επλήθαινε την πεθυμιά το πελελό μου αμμάτι

κ’ ήρχιζε κ’ εστρατάριζε κ’ εσιγανοπορπάτει.

Το σιγανό με τον καιρό προθυμερόν εγίνη

κ’ ήβαν’ ο Έρωτας κρουφά τα ξύλα στο καμίνι.

Κι ωσάν από μικρόν αυγό πουλί μικρόν εβγαίνει,

τρεμουλιασμένο κι άφαντο και με καιρό πληθαίνει,

κάνει κορμί, κάνει φτερά, καθ’ ώρα μεγαλώνει

και πορπατεί, χαμοπετά, φτερούγια του ξαπλώνει,

κι απ’ άφαντο κι από μικρό που ‘τον, όντεν εφάνη,

κορμί, φτερά και δύναμη και μεγαλότη κάνει,

το ίδιο εγίνη κ’ εις εμέ, στην άπραγή μου νιότη:

αρχή μικρή κι αψήφιστη ήτον από την πρώτη,

μα εδά ‘χει τόση δύναμη κ’ έτσι μεγάλη εγίνη,

οπού μου πήρε την εξά και δίχως νου μ’ αφήνει.

[…]

μια κάποια λίγη πεθυμιά εσήκωσε το νου μου

και δυο φτερούγες ήκαμε μέσα του λογισμού μου:

τούτες την πεθυμιά πετού, στον ουρανό την πάσι

κι όσο σιμώνου τση φωτιάς, τσι καίγει εκείν’ η βράση,

και πάραυτας γκρεμνίζομαι, απείς φτερά δεν έχω,

γιατί ήφηκα τα χαμηλά και τα ψηλά ξετρέχω·

και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψη,

πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη·

και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με

κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχτει χάμαι·

κι όσες φορές εις τα ψηλά σώσω, φωτιές ευρίσκω

και καίγουνται οι φτερούγες μου και πέφτω και βαρίσκω.

Και τούτη η πεθυμιά η λωλή πετώντας μέ πειράζει

και πάγει τσι φτερούγες μου εις τη φωτιά, όντε βράζη·

κι ώστε όπου να ‘μαι ζωντανός, παίδαν έχω μεγάλη:

μαγάρι να μ’ ολόκαψε, να μ’ έκαμεν αθάλη.

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

   

Mundus in exitium ruit

Από το βιβλίο εμβλημάτων τού Francis Quarles

Maybe this world is another planet's Hell.

~ Aldous Huxley
    

*

* *
     

“Στον Quarles, πάνω στο αμάξι που σέρνει τον Έρωτα, βρίσκεται η γήινη σφαίρα· ηνιοχεί μια μαύρη μορφή με κέρατα (ο Διάβολος), και ως υποζύγια χρησιμοποιούνται ένας κάπρος και ένας τράγος. Το αμάξι κυλά σε πλαγιά βουνού. Η λατινική επιγραφή του εμβλήματος «Mundus in exitium ruit», δηλαδή «ο κόσμος εις όλεθρον φέρεται», δείχνει ότι πρόκειται για φιλοσοφική αλληγορία: οι διαβολικές δυνάμεις τής βίας και τής λαγνείας (ο κάπρος και ο τράγος) παρασύρουν τον κόσμο στην καταστροφή. Η υποταγμένη Αγάπη παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην εικόνα.”

    

Η τελευταία πορεία των Ents

    

    

Τα πράγματα έχουν πια ξεπεράσει τα όρια της λογικής. 

Η βία της αστυνομίας προσφέρεται προς κάθε κατεύθυνση, τις ηλικιωμένες και τα νέα κορίτσια.*

   

Χημικά εναντίον διαδηλωτών ακόμη και μέσα σε ένα παρθένο δάσος; Ε, αυτό πάει πολύ. Πάρα πολύ! Αν κάποτε τα δέντρα επαναστατήσουν εναντίον των κάθε λογής υπ-ανθρώπων, θα πάω σίγουρα με το μέρος τους.

  

Μ.Μ.

_____________
  
* Βλ. Αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει την αστυνομική βία στις Σκουριές
               

Προς "τυμβωρύχους"

ΔΕ ΝΙΩΘΩ ΤΑ ενυπόγραφα κειμένα τού παρόντος ιστολογίου ώς προϊόν πνευματικής "ιδιοκτησίας", κοινώς "κτήμα" μου. Φρονώ ότι οι άνθρωποι θα ήταν πολύ πιο απελευθερωμένες υπάρξεις, μέσα τους και έξω τους, αν συνειδητοποιούσαν πως σε αυτή τη ζωή, σε αυτή τη γη, σε ολόκληρο τον κόσμο, ουσιαστικά δε μας ανήκει τίποτα και κανένας. Τολμώ να πω, ούτε καν ο εαυτός μας.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ θέλω να εκφράσω και συμμερίζομαι είναι το δικαίωμα τού κάθε δημιουργού και αναγνώστη, με την πιο ευρεία εννοία, στο Πνεύμα τού Ανθρώπου. Του Ανθρώπου που ἄνω θρώσκει*. Όχι του άλλου.

ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ, Άνθρωποι, μπορείτε να μοιράζεστε και να διακινείτε ελεύθερα ό,τι περιέχεται στο παρόν ιστολόγιο. Αν θέλετε και βρίσκετε τον λόγο. Μόνο σεβαστείτε τους "σκοτωμένους φίλους" μας, όπως επιθυμώ και προσπαθώ να τους σέβομαι, καθώς κι αυτό το μικρό μυαλό που βρίσκεται στο σώμα ενός μαύρου πουλιού.

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.**

ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΑΝΑΦΟΡΑ, τουλάχιστον, νομίζω ότι είναι αρκετή. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη.

ΌΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ άλλους, τους ενδεχόμενους "τυμβωρύχους" (παρόντων και) απόντων, δε βρίσκω τι άλλο να γράψω παρά μόνο τούτο: «Εάν πάρεις το αυτοκίνητό μου, δεν θα το έχω πια. Αλλά εάν πάρεις ένα αντίτυπο τού βιβλίου που έχω γράψει, και το χρησιμοποιήσεις για να κάνεις το δικό σου βιβλίο, ακόμη θα έχω το δικό μου βιβλίο» (Stephan Kinsella).

 

Μ.Μ.

    

_____________
  

* ἄνω + θρώσκω («αναπηδώ») + ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ, «βλέπω»): ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός. (Ακόμη κι αν πρόκειται για εσφαλμένη ετυμολογική ανάλυση τού όρου, πάλι αυτήν προτιμώ.)

 

** Κατερίνα Γώγου, Τρία Κλικ Αριστερά.
    

Είναι απλώς μια βόλτα...

    

    
Ο κόσμος είναι σαν μια βόλτα σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας, και όταν επιλέγετε να πάτε σε αυτό νομίζετε ότι είναι πραγματικό, γιατί μέχρι εκεί φτάνει η δύναμη τού μυαλού μας. Κι η διαδρομή πηγαίνει πάνω-κάτω και γύρω-γύρω, και έχει συγκινήσεις και ρίγη και είναι διανθισμένη με πολύ έντονα χρώματα, και πολύ δυνατούς ήχους. Και είναι αστεία, για ένα διάστημα.

Μερικοί άνθρωποι έχουν κάνει τη βόλτα για μεγάλο χρονικό διάστημα, και έχουν αρχίσει να διερωτώνται, «Είναι αυτό πραγματικό, ή είναι απλώς μια βόλτα;», και άλλοι άνθρωποι έχουν θυμηθεί και έχουν έρθει πίσω σε μας και λένε «Έι, μην ανησυχείτε. Μην φοβάστε, ποτέ, επειδή αυτό είναι μόνο μια βόλτα.» κι εμείς τους σκοτώνουμε αυτούς τους ανθρώπους.

«Κλείστε του το στόμα! Έχουμε επενδύσει πολλά σε αυτή τη βόλτα! Κλείστε του το στόμα! Κοιτάξτε τις ρυτίδες τής ανησυχίας μου. Κοιτάξτε τον μεγάλο τραπεζικό λογαριασμό μου και την οικογένειά μου. Αυτό απλώς πρέπει να είναι αληθινό.»

Είναι απλώς μια βόλτα.

Αλλά εμείς πάντα σκοτώνουμε εκείνους τους καλούς ανθρώπους που προσπαθούν και μας το λένε. Το έχετε παρατηρήσει ποτέ αυτό; Και αφήνετε τούς δαίμονες να τρέχουν έξω φρενών; Αλλά δεν πειράζει, γιατί ... Είναι απλώς μια βόλτα.

Και μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό οποτεδήποτε θέλουμε. Είναι μόνο μια επιλογή. Χωρίς κόπο, χωρίς εργασία, χωρίς δουλειά, χωρίς αποταμίευση χρημάτων. Μια επιλογή, αυτή τη στιγμή, μεταξύ τού φόβου και τής αγάπης. Τα μάτια τού φόβου θέλουν να βάλετε μεγαλύτερες κλειδαριές στις πόρτες σας, να αγοράσετε όπλα, να κλειστείτε στον εαυτό σας. Τα μάτια τής αγάπης, αντ' αυτών μας βλέπουν όλους ώς ένα.

Εδώ είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο αυτή τη στιγμή, για μια καλύτερη βόλτα:

Πάρτε όλα αυτά τα χρήματα που δαπανώνται για όπλα και άμυνα κάθε χρόνο και αντ' αυτών ξοδέψτε τά για τη σίτιση, την ένδυση και την εκπαίδευση των φτωχών του κόσμου, το οποίο θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές, χωρίς ούτε ένας άνθρωπος να αποκλείεται, και μπορούμε να εξερευνήσουμε το διάστημα, μαζί, τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό για πάντα ... εν ειρήνη.

   

– BILL HICKS

   

Ελευθερία - Ειρήνη

Η λέξη “ἐλευθερία” προκύπτει «παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τις», δηλαδή «να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει-επιθυμεί» (ἐλεύθω = ἐρχομαι, πορεύομαι / ἐρῶ = αγαπώ -> ἔρως). “Ελευθερία” λοιπόν δεν είναι, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως, το να μην είσαι σκλάβος ή δούλος, αλλά το να πράττεις εν γένει σύμφωνα με ό,τι σου γεννά έρωτα στην ψυχή σου. Δεν αρκεί επομένως να μην είσαι υπόδουλος για να είσαι ελεύθερος. Πρέπει να βαδίζεις σύμφωνα με ό,τι σου προκαλεί έρωτα, δηλαδή σε ενθουσιάζει, ταράζει την ψυχή σου, σε οδηγεί στην δημιουργία και την υπέρβαση, σε συγκλονίζει. Ζώντας μια ζωή ρουτίνας και ημιμέτρων, ελεύθερος δεν είσαι.

Η λέξη “εἰρήνη” προκύπτει από το «εἴρω (συνδέω / λέγω) + νους», δηλαδή «αυτή που μιλά ήρεμα και λογικά». Το όνομα προέρχεται από την θεά των Αρχαίων Ελλήνων, Ειρήνη. Κόρη του Δία και της Θέμιδας, ήταν μια από τις Ώρες και αποτελούσε την προσωποποίηση της ειρήνης και του πλούτου. Στην τέχνη απεικονίζονταν σαν μια νεαρή όμορφη γυναίκα που κρατούσε το Κέρας της Αμάλθειας, σκήπτρο και ένα πυρσό. Η λέξη χρησιμοποιείται κατ’ αντιδιαστολή προς τη λέξη “πόλεμος”, περιγράφοντας μια διαρκή κατάσταση, αργότερα δε και τη συνθήκη ειρήνης, καθώς και την αρμονική κατάσταση τής διάνοιας.

   

Έλος

 
Σε αγαπώ
Όπως η βροχή
Αγαπά το χώμα

Όμως η γη σου
Είναι ένα έλος
Στο οποίο
Ολοένα
Βυθίζομαι

Βαθιά
Πιο βαθιά
Βαθύτερα
Κι ακόμη
Βαθύτερα

Γι’ αυτό
Σου λέω
Μόλις πιάσω
Πάτο
Άνοιξέ μου
Μια σχισμή
Να εισχωρήσω
Στα έγκατά σου

Και μετά
Να την κλείσεις
Για να μείνω
Μέσα σου
Και να γίνουμε
Ένα
Για
Πάντα

Μ.Μ.

     

Φύλακες ερειπίων

   

  

Αγγελάκας, Γιάννης

Αλκυόνη (το αστέρι)

Ανδρικόπουλος, Φώτιος

Αποστολάκης, Δημήτρης

Γκρέισλι, Χόρας

Γώγου, Κατερίνα

Δερμάνη, Βίκυ

Ελευθερία - Ειρήνη

Ερασιτέχνης Άνθρωπος

Ευριπίδης (ο Tραγικός)

Ήλια
   
Θεοτοκάτος, Πέτρος

Ιούλιος Καίσαρας

Ιωάννης (ο Ευαγγελιστής)

Καββαδίας, Νίκος

Καρατζογιάννης, Μάνος

Κατσιμίχας, Πάνος
   
Κορνάρος, Βιτσέντζος

Λαδόπουλος, Κώστας

Λαπαθιώτης, Ναπολέων

Λειβαδίτης, Τάσος

Λιαντίνης, Δημήτρης

Λουκάς (ο Ευαγγελιστής)
   

Μαρία Π.

  
Μάρκος (ο Ευαγγελιστής)

Ματθαίος (ο Ευαγγελιστής)

M.B.
   
Μεζάλας, Αναστάσιος

Μέλισσα της Σαχάρας
    
Μπακούνιν, Μιχαήλ
    
Όμηρος (ο Επικός)

Ορφανίδης, Γεώργιος

Παναγούλης, Αλέκος

Παρμενίδης (ο Φιλόσοφος)

Πλάτων (ο Φιλόσοφος)

Ράουχμπαχ, Ρόζα

Ρόρρης, Γιώργος

Σααμπάνι, Χασέμ

Σαραντάκος, Νίκος

Σεφέρης, Γιώργος

Σιδηρόπουλος, Παύλος
   
Σοφοκλής (ο Τραγικός)

Σταυρόπουλος, Σταύρος

   

Τζοάννα

  
Τραϊανός, Αλέξης

Υφαντής, Γιάννης

Χατζιδάκις, Μάνος

Χειμωνάς, Γιώργος

Χρηστίδου, Ελεάννα

Χρονιάρη, Μαρία

Ωρίων (ο Γίγαντας και Αστερισμός)

   

*

  

Bán, Sarolta

Bankauskaitė, Indrė
    

Blake, Daniel

Brecht, Bertolt

Bukowski, Charles

Burroughs, William

Cacciola, Giovanna

Coelho, Paulo

Colbert, Gregory

Corso, Gregory  

Davidowitz, Daniel

Ferry, Bryan

Freeminds
   
Gilbert, Elizabeth

Ginsberg, Allen

Henry David Thoreau

Herbert James Draper

Hicks, Bill

Hideaki Anno

H.R. Giger

Huxley, Aldous

Iris Verina

Jagger, Mick

Jensen, Anthony

Johann Wolfgang Goethe

Jorge Luis Borges

Jover, Louis
   
June Whitefield

Jung Lee
   

Jarmusch, Jim

Kafka, Franz

Killah P

Kinsella, Stephan

Lehmann, Henri  

Litchfield, Rebecca

McClure, Michael

M.C. Escher

Micheline, Jack

Modigliani, Amedeo

Morrow, Susan

Nietzsche, Friedrich

Norse, Harold

Nullapoenasinelege

Osho

Pavese, Cesare

Pidduck, Gail

Plath, Sylvia

Poppleton, John

Poussin, Nicolas

Quarles, Francis
    
Rodin, Auguste

Richards, Keith

    
Rino Stefano Tagliafierro

Seiter, Daniel

Shakespeare, William

Silent Whale

Smith, Dennis
   
Stevens, Wallace

Styka, Jan

Tarkovsky, Andrei

Thrilling, Isobell  

Torres, Tanya
   
Wilde, Oscar

William-Adolphe Bouguereau

    

Wong, Nick

   

[ενημερώνεται]

   

Μουσικό ένθετο

  

 

Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες

“Καί εἶδον ὅτι ἤνοιξε τό ἀρνίον μίαν ἐκ τῶν ἑπτά σφραγίδων· Καί ἤκουσα ἑνός ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος, ὡς φωνή βροντῆς· Ἔρχου. Καί εἶδον, καί ἰδού ἵππος λευκός, καί ὁ καθήμενος ἐπ' αὐτόν ἔχων τόξον· Καί ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καί ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ. Καί ὅτε ἤνοιξε τήν σφραγῖδα τήν δευτέραν, ἤκουσα τοῦ δευτέρου ζῴου λέγοντος· Ἔρχου. Καί ἐξῆλθεν ἄλλος ἵππος πυρρός, καί τῷ καθημένῳ ἐπ' αὐτόν ἐδόθη αὐτῷ λαβεῖν τήν εἰρήνην ἐκ τῆς γῆς καί ἵνα ἀλλήλους σφάξωσι, καί ἐδόθη αὐτῷ μάχαιρα μεγάλη. Καί ὅτε ἤνοιξε τήν σφραγῖδα τήν τρίτην, ἤκουσα τοῦ τρίτου ζῴου λέγοντος· Ἔρχου. Καί εἶδον, καί ἰδού ἵππος μέλας, καί ὁ καθήμενος ἐπ' αὐτόν ἔχων ζυγόν ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ· Καί ἤκουσα ὡς φωνήν ἐν μέσῳ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγουσαν· Χοῖνιξ σίτου δηναρίου, καί τρεῖς χοίνικες κριθῆς δηναρίου· Καί τό ἔλαιον καί τόν οἶνον μή ἀδικήσῃς. Καί ὅτε ἤνοιξε τήν σφραγῖδα τήν τετάρτην, ἤκουσα φωνήν τοῦ τετάρτου ζῴου λέγοντος· Ἔρχου. καί εἶδον, καί ἰδού ἵππος χλωρός, καί ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ, ὄνομα αὐτῷ ὁ θάνατος, καί ὁ ᾅδης ἠκολούθει μετ' αὐτοῦ· Καί ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ τὸ τέταρτον τῆς γῆς, ἀποκτεῖναι ἐν ῥομφαίᾳ καί ἐν λιμῷ καί ἐν θανάτῳ καί ὑπὸ τῶν θηρίων τῆς γῆς.”

[ Kαι είδα, όταν το Aρνί άνοιξε τη μια από τις εφτά σφραγίδες, και άκουσα ένα από τα τέσσερα όντα να λέει με φωνή που έμοιαζε με βροντή: “Έλα”! Kοίταξα, τότε, και είδα ένα άσπρο άλογο, και τον καβαλάρη του να έχει ένα τόξο. Kαι του δόθηκε στεφάνι και ξεκίνησε νικώντας και με σκοπό να νικήσει. Kι όταν άνοιξε τη δεύτερη σφραγίδα, άκουσα το δεύτερο ον να λέει: “Έλα”! Bγήκε, τότε, ένα άλλο άλογο που είχε το χρώμα της φωτιάς, και στον καβαλάρη του δόθηκε η εξουσία να αφαιρέσει την ειρήνη από τη γη, έτσι που οι άνθρωποι να αλληλοσφαχτούνε. Tου δόθηκε, λοιπόν, ένα μεγάλο σπαθί. Kι όταν άνοιξε την τρίτη σφραγίδα, άκουσα το τρίτο ον να λέει: “Έλα”! Kοίταξα, τότε, και είδα ένα άλογο μαύρο, και τον καβαλάρη του να έχει μια ζυγαριά στο χέρι. Kι άκουσα κάτι σαν φωνή ανάμεσα από τα τέσσερα όντα να λέει: “Ένα κιλό σιτάρι για ένα δηνάριο και τρία κιλά κριθάρι πάλι για ένα δηνάριο. Mα το λάδι και το κρασί μην τα υποτιμήσεις.” Kι όταν άνοιξε την τέταρτη σφραγίδα, άκουσα τη φωνή του τέταρτου όντος να λέει: “Έλα”! Kοίταξα, λοιπόν, και είδα ένα άλογο που το χρώμα του ήταν κίτρινο προς το πράσινο, με τον καβαλάρη του, και το όνομα του καβαλάρη του ήταν “ο Θάνατος”. Kι από κοντά τον ακολουθούσε ο Άδης. Kαι δόθηκε σ’' αυτούς η εξουσία να εξοντώσουν το ένα τέταρτο της γης με ρομφαία και με πείνα και με θανατικό και με κατασπαραγμό από τα θηρία της γης. ]

«ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ», 6. 1-8