O,
swear not by the moon, the inconstant moon,
That
monthly changes in her circled orb,
Lest
that thy love prove likewise variable.
–
Juliet
— Η
ΑΡΧΗ —
«Μία
ευχή κάνω μονάχα προτού κοιμηθώ
Αυτό
το φεγγάρι που κοιτάς και κοιτώ
Να
γίνει κάποτε η διαφανής λευκή κουρτίνα
Που
θα τραβήξω και θα σε δω
Με
φόντο το ολόμαυρο στερέωμα στον ουρανό
Γιατί...
ακόμη εκκρεμεί εκείνο το “σε αγαπώ”»
(Αναφωνεί
ο Ρωμαίος μία νύχτα και από τότε κάθε
νύχτα
σε
κάποια χώρα πολύ πιο μακριά από εδώ.)
— Η
ΜΕΣΗ —
Έκτοτε
μεσολάβησαν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα
Η
Ιουλιέτα ερωτεύτηκε· πάλι όχι τον Ρωμαίο
Ο
πρωινός καφές τού χειμώνα κρύωσε πριν
προλάβει
Να
τελειώσει τις πρώτες του γουλιές κάποιος
από τους δυο
Η
συνάντησή τους δεν έγινε ούτε κάποιο
χειμωνιάτικο πρωινό
Ούτε
ένα απόβραδο καλοκαιρινό· αφού εκείνη
Τυλιγμένη
πάντα σε βαριά υφάσματα εξακολουθούσε
να κοιτά
Αμίλητη
έξω από το παράθυρο· ενώ εκείνος
Περνούσε
συχνά με το ΚΤΕΛ κάτω από το μπαλκόνι
της
(Ο
Σαίξπηρ περιμένει πάντα ανοιχτός να
διαβαστεί στο γραφείο.
Η μουσική των
Godspeed You! Black Emperor παίζει ακόμη δυνατά στο
ηχείο.
Ενώ το ποίημα αυτό είναι προϊόν
σοβαρής λογοκλοπής.)
— ΚΑΙ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ —
Ώσπου
ο Ρωμαίος κάποια μέρα έκλεισε τα μάτια
του μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή
Περιμένοντας
να ονειρευτεί ότι πετά· ενώ η Ιουλιέτα
βγήκε στο μπαλκόνι μόνη
Προσπέρασε
τα κάγκελα και πήγε να συναντήσει το
κενό
(Φταίει το φεγγάρι.)
—
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
—
Στο
δωμάτιο τής Ιουλιέτας υπήρχε ένα σημείωμα
που έγραφε:
«Θέλω
απόψε να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στην
επόμενη ζωή μου
Γιατί
η μεγαλύτερη απόσταση που χωρίζει δύο
ανθρώπους είναι ο χρόνος»
(Δεν
θυμάται ποιος το έγραψε και πού το
βρήκε...
Δεν
πρόκειται να θυμηθεί ποτέ.)
Μ.Μ.
