Ο μύθος τού ανδρόγυνου

I could live a little better with the myths and the lies,

When the darkness broke in, I just broke down and cried.

I could live a little in a wider line,

When the change is gone, when the urge is gone,

To lose control. When here we come.

   

ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΜΕΤΑ από πολύ καιρό μέσα στο κελί του. Το σώμα του είχε λειώσει από την ακαμψία. Το μόνο που μπορούσε πλέον να δει από αυτόν ήταν το μυαλό του και η καρδιά του. Παραδόξως, αυτά είχαν μείνει ανέπαφα. Στην καρδιά του είχαν δημιουργηθεί μικρά εξογκώματα που έμοιαζαν με δόντια λύκου. Αλλά εκείνη την έπιασε στα χέρια της, δίχως αυτά να τη δαγκώσουν. Τότε, γονάτισε και άρχισε να του τρώει το μυαλό. Κι όταν ολόκληρο το μυαλό του βρισκόταν μέσα της, με το ένα χέρι της άνοιξε μια σχισμή στον αυχένα της και τοποθέτησε εκεί με προσοχή την καρδιά του. Ήθελε να την προστατεύσει και ασφαλέστερο μέρος μέσα από τα πυκνά, μακριά της μαλλιά δεν μπορούσε να βρει.

Μετά από λίγο, η καρδιά του ξεκίνησε να χτυπά ξανά. Και δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι που οι καρδιές τους συγχρονίστηκαν. Έτσι, μπορεί η ζωή να τους είχε κρατήσει χωριστά· μα εκείνοι τελικά κατάφεραν να ενωθούν για πάντα. Εκεί που ούτε ο θάνατος δεν έχει εξουσία.

Γιατί η αιωνιότητα δεν είναι μια έννοια αφηρημένη. Είναι απλώς μια στιγμή ανάμεσα στο λεπτό, διαχωριστικό κενό –κάποιοι το ονομάζουν χάος– που διακρίνει τη ζωή από τον θάνατο, το φως από το σκοτάδι, την αγάπη από το μίσος· και το μαζί από το χωρίς.

  

Μ.Μ.

    

Το κύκνειο(;)

1st Angel & 13th

 

Κι ύστερα
από ατελείωτες
ώρες μουσικής
πάτησε ǀǀ

και η μουσική
σταμάτησε

Μα η μουσική
συνέχισε
να παίζει
 
Στο μυαλό του

Και ΜΟΝΟ

Μ.Μ.

      

«Μη πεις τίποτα»!

 

Ποιος δεν έχει δει στη φαντασία του, κοιτώντας τον ουρανό του ηλιοβασιλέματος, τους Κήπους των Εσπερίδων και τα θεμέλια όλων αυτών των μύθων;

– ΧΕΝΡΙ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΟ

*

ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ πρόποδες του βουνού. Τα απογεύματα συνήθιζε να τριγυρνάει στο δάσος και να ψάχνει για κότσυφες. Του άρεσε απλώς να κάθεται και να τους ακούει. Μερικές φορές, κοιτούσε ενδιάμεσα από τα φυλλώματα των δέντρων ψηλά προς τη κορυφή τού βουνού. Φαινόταν πελώριο και με το μυαλό του το έκανε ακόμη πιο μεγάλο. Νόμιζε πως η άκρη του έσχιζε τον ίδιο τον ουρανό! Αναρωτιόταν τί θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από αυτό.

 

Εκείνη κατοικούσε στους πρόποδες του βούνου. Από τη πίσω πλευρά, όπως το κοίταζε το αγόρι. Πάνω-κάτω, η ζωή της κυλούσε παρόμοια με του αγοριού. Έξω από την πόλη ξεκινούσε το δικό της δάσος. Συχνά κρυβόταν εκεί για πολλές ώρες. Από ό,τι θα μπορούσε να την απειλήσει. Της άρεσε να αναζητά και να μελετά μανιτάρια. Δεν ήξερε, όμως, πως ό,τι θα μπορούσε να την απειλήσει βρισκόταν επίσης στο δάσος. Αρχικά δίσταζε μέχρι που, δειλά-δειλά, αναρωτιόταν τί θα μπορούσε να βρίσκεται από τη πίσω πλευρά τού πελώριου πέτρινου όγκου. Και τον κοίταζε με δέος.

 

ΏΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ το πήρε απόφαση. Θα εξερευνούσε το ίδιο το βουνό και θα έφτανε στην κορυφή του! Μόνο και μόνο για να δει τον ορίζοντα πέρα από αυτό. Αν υπήρχε πραγματικά. Πήρε τα απαραίτητα εφόδια και ξεκίνησε το ταξίδι.

 

Επιτέλους, έβλεπε κορυφή! Η ορειβασία ήταν πολύ κουραστική, αλλά όσο σκεφτόταν ότι σε λίγο θα πατούσε στο πιο ψηλό σημείο τού βουνού ξεχνούσε τον κόπο και όλα τα αρνητικά που τον συνόδευαν. Όσο πλησίαζε προς τα πάνω τόσο η φαντασία οργίαζε για το τί θα μπορούσε να βρισκόταν εκεί· και πέρα από εκεί. Μόνο που τελικά δεν ήταν ο ορίζοντας αυτό που επρόκειτο να προκαλέσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον... Τουλάχιστον, όχι ακόμα.

   
ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΨΗΛΗ πλαγιά τού βουνού, υπήρχαν δύο πράγματα που θα έλεγε κανείς πώς ήταν εντελώς αδύνατο να βρίσκονται εκεί. Το πρώτο πράγμα ήταν ένας σωρός από ξύλα· άλλα πεσμένα  ακαθόριστα στο χώμα και άλλα σε σχηματισμό, έτσι που έμοιαζαν με τα συντρίμια ενός παλιού, σαπισμένου καραβιού. Μα πώς γινόταν ένα καράβι να βρίσκεται τοποθετημένο πάνω σε ένα βουνό; Το δεύτερο πράγμα, ακόμη πιο περίεργο, ήταν ένας καλοσχηματισμένος, γιγάντιος, πέτρινος όγκος που έμοιαζε με άγαλμα. Ήταν ελαφρώς κυρτό, σχεδόν σκυμμένο, με σώμα ανθρώπου που στην πλάτη του είχε δυο φτερά. Οι άκρες των φτερών είχαν θρυμματιστεί. Η μία πολύ περισσότερο από την άλλη, αλλά διακρίνονταν και οι δυο καθαρά. Όμως, το άγαλμα ήταν ακέφαλο!
   
Οι εκπλήξεις, ωστόσο, δεν τελείωναν εδώ. Ήταν αργά το απόγευμα όταν το αγόρι και το κορίτσι, καθώς έφταναν ταυτοχρόνως στην κορυφή, άρχισαν να βλέπουν ο ένας τη μορφή τού άλλου να πλησιάζονται ολοένα και περισσότερο. Βημάτιζαν αργά και σταθερά προς το ίδιο σημείο από εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Λες και είχαν ορίσει ως σημείο συνάντησης το ίδιο μέρος, την κορυφή, χωρίς πριν να έχουν συνεννοηθεί για αυτό. Ούτε καν γνωρίζονταν!

   

ΈΦΤΑΣΑΝ Ο ΕΝΑΣ δίπλα στον άλλο. Κοιτάχτηκαν για αρκετή ώρα. Κι ύστερα το κορίτσι είπε:

- Μη πεις τίποτα!

Το αγόρι έτσι και έπραξε. Αγκάλιασε το κορίτσι και απόλαυσαν μαζί το ηλιοβασίλεμα από το πιο ψηλό σημείο τού κόσμου. Προτού χαθεί το φως, μπόρεσαν να διακρίνουν καθαρά στον κοινό ορίζοντα που έβλεπαν μαζί ένα άσπρο άλογο που κάλπαζε σε μια κοιλάδα με κατεύθυνση τον ήλιο. Μέχρι που χάθηκε από την όρασή τους και αυτό και ο ήλιος. Ήξεραν και οι δυο ότι κάτι σήμαινε η παρουσία αυτού του αλόγου μαζί με όλα όσα είχαν δει πρωτύτερα, αλλά δεν μπορούσαν ούτε να το εξήγησουν ούτε να το εκφράσουν. Εκείνη τη στιγμή, φιλήθηκαν και έμειναν αγκαλιασμένοι έτσι για πολλή ώρα.
    

M.M.

   

Evangelion: Death and Rebirth

   

Θανάσιμος παγετός

   
“Καί ἐξέβαλε τόν Ἀδάμ καί κατῴκισεν αὐτόν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καί ἔταξε τά Χερουβὶμ καί τήν φλογίνην ρομφαίαν τήν στρεφομένην φυλάσσειν τήν ὁδόν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.”

 

«ΓΕΝΕΣΙΣ», 3. 24

  

The End of Evangelion

  

ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΗΜΕΡΑ, μετά αναπαύσεως, ολόκληρη η Γη είχε κατακλυσθεί από μια κοχλάζουσα θάλασσα με αίματα γαμημένων μήτρων ανακατεμένα με βρώμικα σπέρματα. Τότε, συνέβη κάτι που ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν είχε προβλέψει. Άρχισε να χιονίζει για σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες ακατάπαυστα, μέχρι που ένας θανάσιμος παγετός κάλυψε τον πλανήτη μαζί με ό,τι βρισκόταν πάνω του.

   

Τελευταίοι απομείναντες από το γένος των ανθρώπων ήταν όσοι είχαν εγκλωβιστεί εντός των τεσσάρων τειχών των σπιτιών τους. Μόνοι τους ή με παρέα, ωστόσο, η επόμενη μέρα τούς βρήκε όλους νεκρούς. Τους μεν από ακατάσχετους οργασμούς αυτοϊκανοποίησης, τους δε από πράξεις καννιβαλισμού αναμεταξύ τους.

 

Μ.Μ.

     

Fire, Walk With Me

    
“Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν, καί τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! Βάπτισμα δέ ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! Δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; Οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. Ἔσονται γάρ ἀπό τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνί διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπί δυσί καί δύο ἐπί τρισί· Διαμερισθήσονται πατήρ ἐπί υἱῷ καί υἱός ἐπί πατρί, μήτηρ ἐπί θυγατρί καί θυγάτηρ ἐπί μητρί, πενθερί ἐπί τήν νύμφην αὐτῆς καί νύμφη ἐπί τήν πενθεράν αὐτῆς.”

 

«ΚΑΤA ΛΟΥΚΑΝ», 12. 49-53

        

Η άκρη όλων των πραγμάτων

Στην Καλλιόπη

 

 

ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ φιγούρα της θλιμμένα στον καθρέφτη. Για μια στιγμή, ονειρεύτηκε να μπορούσε να φύγει μακριά από όλους και από όλα. Το μόνο που ήθελε ήταν να μπει σε ένα καράβι μόνη της για να ταξιδέψει στο λιμάνι τής καρδιάς του. Εκείνος θα καθόταν σε ένα παγκάκι στην προβλήτα. 

Στα μάτια της φάνταζε ακατόρθωτο αυτό που ονειρεύτηκε. Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά της. Χτύπησε με ορμή το χέρι της στον καθρέφτη. Ύστερα γονάτισε και άρχισε να τρώει ένα - ένα τα κομμάτια. Τότε, ήρθε εκείνος και την έπιασε από πίσω. Ένιωσε ότι της ψιθύριζε στο αυτί: 

- Βλέπεις τις σταγόνες;

Εκείνη έφτυσε αμέσως, γύρισε και ακούμπησε τα ματωμένα χείλη της στα δικά του. Έμειναν έτσι για αρκετή ώρα αναπνέοντας ο ένας από τον άλλο. Στο τέλος, τα νερά τούς παρέσυραν σε ένα μέρος όπου εκείνη δεν είχε ξαναπάει. Εκείνος το ονόμασε την άκρη όλων των πραγμάτων.

*

 

ΉΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΝΥΧΤΑ. Ξύπνησε βρεγμένη, περίεργα ήρεμη και εκστατική. Ένιωθε ακόμα την ανάσα του και είχε μια γλυκιά αλμύρα στα χείλη. Μα, πιο πολύ, τον ένιωθε ακόμη μέσα της. Η καρδιά της είχε μετατοπιστεί στο άκρο τού στήθους της. Έτοιμη να φτερουγίσει.

Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν εκείνος. Με το που άκουσε τη φωνή άφησε το τηλέφωνο, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.
   

Μ.Μ.

     

Ακούς πώς φωνάζουν;

   
ΑΝ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ συμβεί από εκείνα τα τυχαία και ξανασυναντηθούμε, δεν θα σου μιλήσω. Θα τα αφήσω ελεύθερα να μιλήσουν για εμένα. Και, πίστεψέ με, οι φωνές τους έχουν μάθει να επικοινωνούν πολύ καλύτερα από τη δική μου. Κι αν επιμείνεις να κάνουμε συζήτηση, θα επιμείνω να τη μεταθέσουμε σε κάποιο από τα περίεργα όνειρά μας. (Βλέπω πολλά τελευταία...)

 

 
Υ.Γ.
  

Γιατίούπνοςκάνεικύματα
καιταόνειραδεναντιβαίνουντηνπραγματικότητα
απλώςτησυμπληρώνουν
καιτηδιορθώνουναπότηστιγμήπουεμείςέχουμεγαμήσειτοσύμπαν!

Μ.Μ.

   

Ένα επιστολικό ποίημα τέλους

 

Δυο άνθρωποι σε σχέση
μοιάζουν με δυο στεριές
που τις χωρίζει ένας γκρεμός.

Αυτό που τις ενώνει, μερικές φορές,
δεν είναι παρά μια μικρή μικρή κλωστούλα·
 
μέχρι να σπάσει.

Γι'αυτό, λοιπόν, και 'γω προτιμώ
είτε να χτίζω γέφυρες είτε να τις κατεδαφίζω.

Γιατί, τουλάχιστον, μ' αυτόν τον τρόπο
οι σχέσεις γίνονται σίγουρα (λίγο) πιο σίγουρες·
 
και όχι σταθερές. 

M.M.

    

Μάτια ερμητικά κλειστά

   
“Καί ἀναγαγών αὐτόν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλόν ἔδειξεν αὐτῷ πάσας τάς βασιλείας τῆς οἰκουμένης ἐν στιγμῇ χρόνου· Καί εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολος· Σοί δώσω τήν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καί τήν δόξαν αὐτῶν, ὅτι ἐμοί παραδέδοται καί ᾧ ἐάν θέλω δίδωμι αὐτήν· Σύ οὖν ἐάν προσκυνήσῃς ἐνώπιόν μου, ἔσται σοῦ πᾶσα.”

 

«ΚΑΤA ΛΟΥΚΑΝ», 4. 5-7

  

   

Όσα δεν είπα

    
ΕΝΙΟΤΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (ΚΑΙ) να υπενθυμίζω. Πρόκειται για μία, αν όχι τη μοναδική, χρησιμότητά μου προς τα άλλα ανθρώπινα όντα. Και αυτό οφείλεται, μάλλον, σε ένα βασικό μου χαρακτηριστικό: ότι δεν ξεχνώ ούτε αυτά που έχω πει μα, κυρίως, ούτε όσα δεν είπα. Όσο για το τί κάνω γενικώς –αν πραγματικά σε ενδιαφέρει και σε ενδιέφερε ποτέ– αρέσκομαι να χύνω αστρικά δάκρυα στο αστείρωτο διάστημα που σε χωρίζει από εμένα και με χωρίζει από εσένα και όχι μας  χωρίζει!

Μ.Μ.

     

    

Ωρίων

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΚΥΝΗΓΟΣ Γίγαντας και βρέθηκα για πρώτη φορά πάνω στη Γη παλιά, πολύ παλιά, μικρό βρέφος ως δώρο από τους θεούς στο κατώφλι τής Βοιωτίας. Μπορούσα να βαδίζω πάνω στη θάλασσα κάποτε, χάρη στον πατέρα μου (ή δημιουργό) θεό Ποσειδώνα. Πρώτη μου γυναίκα ήταν η Σίδη· τόσο όμορφη και περήφανη! Απέκτησα μαζί της δυο κόρες: τη Μητιόχη και τη Μενίππη. Δεν πρόλαβα να τις χαρώ ωστόσο στη ζωή, καθώς θυσιάστηκαν γρήγορα ως εξιλαστήρια θύματα. Έτσι, μπορεί να τις έχασε η ζωή τις κέρδισε όμως ο θάνατος, όταν οι χθόνιοι θεοί, ο Άδης και η Περσεφόνη, τις ευσπλαχνίστηκαν και μεταμόρφωσαν τα πτώματά τους σε άστρα λαμπερά. Δύο ουράνιοι κομήτες είναι τώρα τα κορίτσια μου και τις έχω εδώ κοντά μου. Αλλά την πρώτη μου γυναίκα την έχω χάσει οριστικά. Έχει ριχτεί στον Τάρταρο από τη θεά Ήρα και μου λείπει. 

 

Τοπίο με τον τυφλό Ωρίωνα να αναζητά τον ήλιο.
Ζωγραφικός πίνακας του Nicolas Poussin (1658)

Για να απαλύνω λίγο τον πόνο ταξίδεψα μέχρι τη Χίο και ασχολήθηκα με το κυνήγι άγριων θηρίων που κατέστρεφαν το νησί τού βασιλιά Οινωπίωνα. Για αντάλλαγμα, εκείνος με τύφλωσε μεθυσμένο την ώρα που κοιμόμουν στην ακτή, κατηγορώντας με τάχα ότι προσπάθησα να βιάσω την κόρη του Μερόπη, ή Μεράδη, ούτε που θυμάμαι καλά-καλά το όνομά της! Ας είναι... Ύστερα με πέταξε στη θάλασσα και έκτοτε περιπλανιόμουν στο σκοτάδι, μέχρι που έκανα για οδηγό μου ένα παιδί (Κηδαλίων το όνομά του), το έβαλα πάνω στους ώμους μου και του ζήτησα να με οδηγήσει στον ήλιο που ανέτελλε. Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, ή κουβαλάμε πάνω στις πλάτες μας, γνωρίζει πάντοτε τον δρόμο για το φως. Ξαναβρήκα τελικά την όρασή μου! Τότε με ερωτεύτηκε η Αυγή κι εγώ εκείνη· και κάπως έτσι κλεφτήκαμε στη Δήλο και ζήσαμε έναν έρωτα πιο λαμπρό κι από την αυγή τής μέρας!
     

Η Άρτεμις πάνω από το πτώμα του Ωρίωνα πριν αυτό μεταφερθεί στον ουρανό. Ζωγραφικός πίνακας του Daniel Seiter (1685)

Μα το τέλος μου ήταν τραγκό και από θεά γυναίκα καμωμένο. Ο Απόλλων με την Άρτεμη κι ο Δίας με τη Γη συνωμότησαν εναντίον μου και πέθανα από δάγκωμα σκορπιού, σταλμένο από τη θεά τού κυνηγιού. Από φόβο ή από τιμωρία, από φθόνο ή από οργή· έχει καμία σημασία; Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά με έβγαλαν από τη μέση. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο σκορπιός μεταμορφώθηκε σε αστερισμό  για την υπηρεσία του αυτή προς την Άρτεμη. Έτσι κι εγώ βρίσκομαι στην αντίθετη πλευρά τής Ουράνιας Σφαίρας, καταδικασμένος να αποφεύγω αιώνια το φαρμακερό τσίμπημά του· και όλο αυτό επειδή έτσι το θέλει ένα θηλυκό που είναι κυνηγός. Γι' αυτό εσείς εκεί κάτω να με προσέχετε και να με μνημονεύετε καμιά φορά για να παίρνω δύναμη και να αντιστέκομαι στο κακό που με βρήκε. Σας αγαπώ και όσοι με σκέφτονται, αν ποτέ βρεθούν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση (από θηλυκό, κυνηγητό, ή άλλο δόλο), θα φροντίσω να κρατήσω μία θέση και γι'αυτούς εδώ πάνω· ιδανικό καταφύγιο!
  

Ξεθαμμένες μικρές ιστορίες

    

Είμαστε φτιαγμένοι από εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών.

   

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

    

*

  

Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ένα Αστέρι πάνω από τη Γη. Εκεί ψηλά στον Πατέρα-Ουρανό. Άγνωστο το πώς. Άγνωστο το γιατί.

   

Μέχρι που το Αστέρι κάποτε κουράστηκε να μένει μόνο του κάπου τόσο μακριά, κι ας είχε τον Ήλιο, το Φεγγάρι και όλα τα άλλα άστρα για παρηγοριά.

   

Εκείνο ήθελε να γεννηθεί από το φως μιας έκρηξης νεκρής. Το καλούσε η σκοτεινή Μητέρα-Γη, που ήταν ακόμα ζωντανή μέσα στον χαμό της.

   

Και το Αστέρι αυτό γεννήθηκε για πρώτη φορά, σε τούτη εδώ τη φυλακή, με τη μορφή ενός ελαφιού. Και το ελάφι, μια μέρα, άφησε την τελευταία του πνοή πληγωμένο από τον φόβο και από το κρύο. Έφυγε τόσο μόνο...

Έπειτα γεννήθηκε, για δεύτερη φορά, με τη μορφή μιας γάτας. Κι η γάτα αυτή με τις εφτά ψυχές έχανε, μία-μία, την κάθε της ψυχή. Άλλη τη δώριζε σε μια πληγωμένη ύπαρξη, την οποία αγαπούσε τόσο πολύ. Άλλη τη δάνειζε σε κάποιον που την εκμεταλλεύτηκε πάρα πολύ. Και δεν την επέστρεφε ποτέ. Κι άλλη την έπαιρναν σκυλιά που τη μισούσαν υπερβολικά πολύ. Μέχρι που μέσα από τη γάτα μια μέρα έφυγαν όλες οι ψυχές. Και η γάτα ξεψύχησε. Πάλι μόνη...

   

Ύστερα γεννήθηκε, για τρίτη φορά, με τη μορφή μιας αλεπούς. Κι η αλεπού αυτή ήταν επικίνδυνη. Μόνο που μια μέρα, πάνω στον ίλιγγο του κινδύνου, ρίσκαρε, έχασε κι έσβησε απελπισμένη. Ξανά μόνη...

   

** 

Κι έρχεται τώρα, για τέταρτη φορά, γεννημένη με τη μορφή ενός ανθρώπινου πλάσματος. Κι η μορφή αυτή δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος. Γιατί φέρει μέσα της το ελάφι, τη γάτα και την αλεπού μαζί!

  

Και βρέθηκε για άλλη μια φορά σε αυτή τη μάταιη γη, μόνο και μόνο για να δει. Για να βρει μέσα από τα μάτια ενός ελαφιού, μιας γάτας, μιας αλεπούς κι ενός ανθρώπου τον δρόμο τής μεγάλης επιστροφής. Τον δρόμο προς το Αστέρι. Μα το Αστέρι αυτό δεν είναι, πλέον, ζωντανό. Κείτεται εκεί ψηλά νεκρό. Μόνο του κι αυτό...

   

***

Και ο ανθρωπος αυτός που γεννήθηκε με το κεφάλι ψηλά, στο σώμα μιας κοπέλας, ρίχνει το βλέμμα του σε μένα.

Και γράφω εδώ τώρα, μέσα από ένα τρένο, την ιστορία των ματιών που είδα. Για τα μάτια τής κοπέλας!

Και είδα το ελάφι. Και είδα τη γάτα. Και είδα την αλεπού. Μα πάνω από όλα είδα τον ανθρωπο. Την κοπέλα που αγαπώ...

   

**** 
   

Και μόνο τα μάτια της να βλέπω. Να τα φιλώ. Και τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό να μην έχω.

   

Κι η όμορφη κοπέλα με τα ωραία μάτια ας εξακολουθεί να βλέπει ψηλά στον ουρανό, όπως όταν καθόμαστε αγκαλιά και της διαβάζω μικρές ιστορίες σαν κι αυτή.

   

Κι εγώ ας την κρατώ στην αγκαλιά μου. Τα δυο της μάτια να φιλώ. Και ας παίρνω από πάνω τους τον πόνο. Επειδή εκείνο το Αστέρι δεν μπορεί πια να δει.

  

Μα η πανέμορφη κοπέλα που αγαπώ ξέρει πως έχει κάτι μέσα της από εκείνη την παλιά έκρηξη του Αστεριού. Κι ας έχει αυτό χαθεί. Το έχει μέσα στα μάτια της. Το βλέπω. Και δεν το χάνει. Κανείς δεν μπορεί να της το πάρει. Αυτό το κάτι. Που τόσο αγαπώ... 

   

Μ.Μ.

   

ΟΥΤΕ ΖΕΣΤΗ ΟΥΤΕ ΚΡΥΟ

The stars you see at night are the unblinking eyes of sleeping elephants,
who sleep with one eye open to best keep watch over us.

~ Gregory Colbert,

 "Ashes and Snow:

A Novel in Letters"

(2005)

*

Βήμα 1: ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΚΡΥΟ ΕΔΩ

Βήμα 2: ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΗ ΖΕΣΤΗ ΕΔΩ

 

ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ τής μήτρας. Σώος και αβλαβής. Ένα άτομο μέσα σε ολόκληρο σύμπαν! Εδώ δεν υπάρχει ούτε το φως τού ήλιου για να σε ζεσταίνει στα κρύα σκοτάδια που θα έρθουν, ούτε το φως τής σελήνης για να σε λούζει με παγωμένο ιδρώτα μετά από κάθε ζέση και στην υγρασία των ερωτικών κρεβατιών στη χάση τους. Εδώ ξημερώνει πάντα νύχτα. Αυτή τη φορά, διακρίνεις ένα μεγαλύτερο παράθυρο. Με καλύτερη θέα. Η μήτρα είναι σαν τον θόλο τού ουρανού με όλα του τα άστρα καρφωμένα πάνω της. Σαν μικρές πληγές. Ο αστερισμός τού Ωρίωνα είναι η πρώτη από τις πληγές που βλέπεις· και την ερωτεύεσαι. Το κορίτσι που θα σου δείξει τον δρόμο για τον Ωρίωνα θα το αγαπήσεις, θα το παντρευτείς και θα το φέρνεις σε οργασμό κάθε νύχτα μέχρι τη λάμψη του άστρου σας. Αυτό είναι ένα συντριπτικό βήμα!

ΤΡΙΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΑΘΗΚΑΝ αρκετά για να ξεκινήσει το ταξίδι προς τους 88 αστερισμούς τού θόλου τής μήτρας. Και πρόκειται να διαρκέσει χρόνια και χιόνια. Ενώ οι στάχτες των κορμιών θα πέφτουν αγνές σαν νιφάδες.

Μ.Μ.

    

     

ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΗ ΖΕΣΤΗ ΕΔΩ - Βήμα 2

Φωτογραφία: Gregory Colbert

    
ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ σου από τη πίσω πλευρά τού τοίχου. Γυμνό. Όπως σε έφερε στο κόσμο η μάνα σου. Μελένιο. Αλλά χωρίς να έχεις αγγίζει το μέλι. Σε έχει αγγίξει πρώτο αυτό. Δυο στάλες, καυτές, πέφτουν από τον ουρανό. Δεν είναι βροχή αυτό. Ούτε καν όξινη. Είναι αίμα ατόφιο! Κοιτάζεις ψηλά. Στον ουράνο υπάρχει μια τεράστια τρύπα. Μαύρη τρύπα, σαν αυτές που βρίσκονται στο σύμπαν. Μόνο που αυτή η τρύπα είναι διαφορετική από όλες τις άλλες. Μοιάζει με γυναικείο κόλπο, όπου στο βάθος του διακρίνεται η μήτρα. Ξαφνικά, αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς. Όλα στη γη αρχίζουν να λιώνουν στο πέρασμα της "βροχής". Παντού βρέχει αίμα κοχλάζον! Τα μόνα όντα που επιβιώνουν εδώ είναι τα θηλυκά. Όσο για τα αρσενκά, όλο τους το σώμα αποσυντίθενται· ενώ τα γεννητικά τους όργανα, αιωρούμενα στον αέρα, κατευθύνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τη μεγάλη μήτρα που τα ρουφά πιο δυνατά και από τυφώνα. Μόνο η δική σου ακεραιότητα διασώζεται. Αυτό θα οφείλεται μάλλον στο μέλι. Σκύβεις και προσκυνάς ευλαβικά τη μήτρα. Αυτό είναι το δεύτερο βήμα. 

  

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

      

ΚΑΝΕΙ ΤΟΣΟ ΚΡΥΟ ΕΔΩ - Βήμα 1

Φωτογραφία: Gregory Colbert

 

ΌΤΑΝ ΤΟ ΓΥΑΛΙ έχει ραγίσει στο τζάμι τού τοίχου τής καρδιάς σου, μη προσπαθείς να το ξανακολλήσεις. Σπασ' το πρώτος εσύ! Καθάρισε τα αίματα από το χέρι σου και στη θέση του τοποθέτησε ένα παραθυράκι, τόσο δα μικρό ώστε ο ήλιος που το διαπερνά ίσα που να γλείφει το σκοτάδι. Όπως MONO οι στάχτες ξέρουν να γλείφουν το χιόνι. –Ή, όπως το πέος μου γλείφει το αιδοίο σου ένα πράγμα.– Μετά ζωγράφισε στον τοίχο, περιμετρικά στο νέο παράθυρο, ένα μεγάλο γυναικείο εσώρουχο. Όπως το βλέπει κανείς από τη μπροστινή του πλευρά, έτσι ώστε να φαίνεται ότι έχει μια μικρή οπή ακριβώς εκεί όπου μπαίνει λίγο φως από το μικρό παράθυρο. Άρχισε να γλείφεις στο σημείο που βρίσκεται η οπή. Τι γεύση έχει; Ουσιαστικά, γλείφεις το παράθυρο και τον τοίχο γύρω από αυτό. Oι ρόλοι σκοτάδι-φως έχουν αντιστραφεί τώρα. Συνέχισε να γλείφεις μέχρι που να νιώσεις αηδία και να κάνεις εμετό. Κοίταξε καλά τον εμετό σου και στη συνέχεια στρέψε το κεφάλι σου ξανά στον τοίχο. Εκείνον με την τρύπα από την οποία στάζει το μέλι! Μπορείς να δεις πίσω από αυτόν χωρίς να αγγίξεις το μέλι; Αυτό είναι το πρώτο βήμα.

   

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

     

Πανάκεια

  
- Από το τίποτα ανακαλύπτεις τα πάντα; 
   
- Πάντα!
 

Μ.Μ.

 

      

Καθαρτήριο

 
Να είσαι φίλος με όλους, οικείος με μερικούς, προσηνής σε λίγους και ευγενικός με ελάχιστους.
 

Μ.Μ.

 

   

Καμπάνες ηχούν

 

Η ΠΙΟ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ έκφραση έρωτα, ή αγάπης, προς τον άλλον –ακόμη και αυτή!– κρύβει βαθιά στη ρίζα της, πολύ βαθιά, την ανάγκη τού ατόμου, του ΕΓΩ του ατόμου, για αυτο-επιβεβαίωση. Ερωτευόμαστε για να γίνουμε ερωτεύσιμοι, όπως αγαπάμε για να αγαπηθούμε.

    

ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ εσωτερικό, εγωιστικό, υπαρξιακό μηχανισμό, που είναι αρρώστεια, παύει να σε ελκύει ο έρωτας του άλλου, ή παύεις να είσαι η αγάπη τού άλλου, ακριβώς τη στιγμή εκείνη που το ΕΓΩ παύει να θέλει, ή μπορεί, να αυτο-επιβεβαιώνεται. Με άλλα λόγια, παθαίνει κορεσμό, κοινώς ξενέρωμα!
 

M.M.

   

    

Φθινοπωρινή ισορροπία

   

ΌΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΑΠΩΛΕΣΕΙ τη συνείδηση της μικρότητάς του, μπορεί να φτάσει να μοιάζει "μεγάλος" στα μάτια των άλλων (και στα δικά του)· δε θα είναι, όμως, ποτέ πραγματικά μεγάλος. 

Μ.Μ.

   

Για τα γενέθλιά της

     

Όλη η τέχνη είναι συγχρόνως επιφάνεια και σύμβολο. 

Εκείνοι που προχωρούν πέρα από την επιφάνεια,
το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. 

Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο,
το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. 

   

(Πρόλογος από Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη. Μια πολυσυζητημένη περίληψη των αισθητικών απόψεων του Όσκαρ Γουάιλντ. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Δεκαπενθήμερη επιθεώρηση, στο τεύχος του Μαρτίου του 1891.) 

     

Ακολουθώντας το χάρτη

 

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ στη ψυχή. Πολλοί παραμένουν παιδιά στο μυαλό. Και, δυστυχώς, πάρα πολλοί είναι αυτοί που παραμένουν παιδιά στο μυαλό τρέφοντας τη ψευδαίσθηση πως παραμένουν παιδιά στη ψυχή. Οι πρώτοι θα βρούνε το καταφύγιο που αναζητούνε. Για τους δεύτερους υπάρχει ελπίδα. Οι τελευταίοι, όμως, δεν έχουν καμιά ελπίδα! 

Μ.Μ.

 

Με τη ψυχή στον ήλιο

   

Το "γήινο" τραγούδι των Μαύρων Ανέμων

 
1. Λύκος σε ένα κόκκινο δάσος

2. Μαύρα δάκρυα σε ένα ερυθρόμορφο σώμα

3. Η Βασίλισσα έγινε... Πριγκίπισσα!

4. Μπλακ Μπερντ, πέτα μακριά!

5. Ένας μεγάλος κύκλος

6. Νηπενθή Σαρκοφάγα

 

7. ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ και ξωτικά, μία-μία, ένα-ένα, καβαλίκευαν τα μαύρα άλογα. Η αποχώρησή τους από το δάσος είχε μόλις αρχίσει. Με τον ίδιο τρόπο που τα άλογα είχαν εισέλθει, έτσι άρχισαν να φεύγουν. Σα να επρόκειτο για νεκρική πομπή "εγωπλασμάτων". 

Τα Νηπενθή Σαρκοφάγα, κατά την έξοδό τους από το δάσος που είχαν πριν γαμήσει, άρχισαν ένα λυπητερό τραγούδι οι πρωτάκουστοι στίχοι του οποίου πήγαιναν κάπως έτσι: 
 
  

Πολλοί μικροσκοπικοί άνθρωποι
συγκεντρώνονται ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων
ή μέσα στους θάμνους στο πάρκο,
κάτω από τραπέζια πολυτελών εστιατορίων,
ανάμεσα στις πτυχές μεταξωτών σεντονιών,
σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων. 

Είναι υπομονετικοί και έρχονται από πολύ μακριά.
Η μέρα τους κράτα αιχμάλωτους στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα
δίχως ελπίδα και υποστήριξη.
Γυμνούς.
Κενούς.
 

Αθέατο το πλήθος στη συνέχεια
στην οποία δεν ανήκει.
 

Και χορεύουν και αγαπούν ο ένας τον άλλο με μιαν αγάπη τυφλή, 
με μιαν αγάπη πρωτάκουστη.

Τους έχω δει, πράγματι,
και με εξέπληξαν.
Με πήραν από το χέρι
και με αγκάλιασαν,
μου χαμογέλασαν
ανάλαφροι στην άμετρη μοναξιά τους. 

Φωτεινοί,
μου τραγουδούν διαρκώς απαλές μελωδίες.
Μετά έγιναν βροχή
και δρόσισαν απέραντα, ξερά εδάφη
άρδευσαν χωράφια που ήταν άνυδρα για χιλιάδες χρόνια
και ήταν από πάντα άγονα.
 

Τότε, μπροστά στα μάτια μου,
όλοι οι εναγκαλισμοί τους αναλώθηκαν
σε ένα αρωματισμένο σύννεφο ατμού.
 

Ετσι, τους είδα να πετούν γρήγορα μακριά.
Τους είδα να εξαφανίζονται
δίχως λέξη,
δίχως νεύμα.

Και τους αγάπησα.*

Αυτό ήταν το στερνό τραγούδι των έκπτωτων Νεράιδων και Ξωτικών. Από τότε, πατούσαν MONO στη γη, δε πετούσαν και δε τολμούσαν καν να αντικρίσουν τον ουρανό· γι' αυτό, "γήινο" έγινε το σώμα τους και "γήινο" ήταν το τραγούδι τους. 

Τα φτερά είχαν πια χαθεί.

*
*  *

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΛΟΓΟ, το άσπρο, απέμενε μονάχο. Εκεί όπου πριν είχε γίνει η μεγάλη συγκέντρωση. Επίκειται η συνάντησή του με τον Μπλακ Μπερντ. Η αρχή μιας καινής ιστορίας. Αναμένεται. 
   

Μ.Μ.

 

Υ.Γ. Ευχαριστώ την Ίριδα και τη Σκάρλετ για την απλόχερη βοήθειά τους στη μετάφραση –ελεύθερη σε ορισμένα σημεία, όπως το άλογο της εικόνας!– των στίχων από τα αγγλικά στα ελληνικά. Τα πρωτότυπα λόγια τού κομματιού ακούγονται στα ιταλικά. Να το ακούσετε ολόκληρο, ειδάλλως να πάτε να αγαπηθείτε!
     
_____________
    
* MONO, Black Rain
    

Μια εναλλακτική εκδοχή τέλους

Ποιητική επιστολή προς Μπλακ Μπερντ #1 

Κόκκινο Δάσος, 24/7/2013

Αγαπητή Ίριδα,

Δεν υπάρχει «χρόνος παρελθών και μέλλων χρόνος»,
παρά μόνο το αιώνιο και άχρονο ΠΑΡΟΝ, το μέγα ΤΕΛΟΣ.

Γιατί, ως γνωστόν, το ΜΕΤΑ είναι ΤΩΡΑ
και το ΠΙΟ ΜΕΤΑ από το μετά ΠΟΤΈ.

Kάπως έτσι, το ΑΡΓΑ έγινε ΝΩΡΙΣ
με αποτέλεσμα ΤΩΡΑ (ξανά) ΠΌΤΕ; –

Τα ίδια και τα ίδια δηλαδή! –

Έχω όμως κάποιο νέο –μυστικό!– να σου πω,
καθώς μου είπε ένα πουλί πως όταν ο έρωτας
του ανθρώπου και των πραγμάτων στεγνώνουν μέσα του
όλες οι αγάπες περνάνε μπροστά από τα μάτια του·

σα σε ταινία. 

Σε φιλώ,

ένας Λύκος

      

Νηπενθή Σαρκοφάγα

    

ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΤΕΦΘΑΣΑΝ, ενστικτωδώς, μετά από λίγο οι κυνηγο-Νεράιδες και τα κυνηγο-Ξωτικά, με αίματα και πίσσα στα γυμνά τους μέλη από την εξόντωση των μαύρων πουλιών. Φέρονταν τελείως αλλοπρόσαλλα, τόσο που έβγαζαν άναρθρες κραυγές και χαϊδεύονταν αισχρά μεταξύ τους. Έμοιαζαν τώρα πια με Νηπενθή Σαρκοφάγα.

    

    

Δίχως συναισθήματα, τρυφερότητα και σύνεση.

    
Υ.Γ. Άραγε, ακριβώς έναν ολόκληρο χρόνο μετά, νιώθεις καθόλου; Εσύ μονάχα ξέρεις... Γιατί δεν υπάρχει "δε ξέρω τι θέλω", παρά μόνο "θέλω" ή "δε θέλω"· κι εσύ μάλλον, μέσα σου, δε θέλησες εξ αρχής. Και, αλήθεια, πώς τελειώνει μια ιστορία που δεν άρχισε ποτέ;

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

    

Ένας μεγάλος κύκλος

    
ΠΟΛΛΑ ΜΑΥΡΑ ΑΛΟΓΑ ήρθαν μέσα στο δάσος, αλλά δεν έγιναν αντιληπτά λόγω του ιδίου χρώματος που είχαν με τα δέντρα. Στη πομπή των αλόγων προπορευόταν ένα άσπρο άλογο, το μοναδικό στο είδος του και το πιο μεγάλο. 

Ταξίδευαν για μήνες ολόκληρους μέχρι που έφτασαν εδώ και πήραν τη θέση τους στο σημείο όπου κάποτε βρίσκονταν τα νερά τής λίμνης. Απλώθηκαν περιμετρικά τής σκουριασμένης πέτρας σχηματίζοντας ένα μεγάλο κύκλο γύρω της. 
   

 

Φοβού τα Νηπενθή Σαρκοφάγα και φιλία φέροντα!

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

     

Μπλακ Μπερντ, πέτα μακριά!

   
ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΚΑΙ τα ξωτικά, απεναντίας, αγρίεψαν ασύστολα μετά τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Έγιναν κυνηγοί και άρχισαν να καταδιώκουν τους κότσυφες του δάσους, οι οποίοι σχεδόν ανυπεράσπιστοι, αιφνιδιασμένοι, απογοητευμένοι και αηδιασμένοι από τη καινούργια όψη των κηνυγο-Νεράιδων και των κηνυγο-Ξωτικών εγκαταλείπουν τώρα κατά ομάδες το δάσος που τόσο είχαν αγαπήσει.

Την εξαίρεση έκανε ένας λίγο μεγαλύτερος κότσυφας από τους άλλους. Ο Μπλακ Μπερντ αυτός αναρριχήθηκε στα πιο ψηλά δέντρα· κι ας είχαν γίνει τόσο απαίσια και αποκρουστικά στην οψή. Από εκεί πάνω συνέχισε το τραγούδι του.

"Black Bird", Anthony Jensen

Πιο τραχύ, ευθύ κι απότομο από κάθε άλλη φορά.
   

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

    

Naked Project

   
Γιατί όταν όλα τα άλλα γύρω σου, μέσα σου, καταρρέουν αυτό που απομένει και διακρίνεται πια καθαρά είναι γύμνια.

Μπλακ Μπερντ

@blackbirdsvoice

 

 

Η Πριγκίπισσα που αρνήθηκε να γίνει Βασίλισσα

    
ΤΗ ΝΕΚΡΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ την έχει διαδεχθεί η συνονόματη κόρη της, η οποία είναι τώρα Πριγκίπισσα σε ένα μόνο μέρος τού δάσος και όχι σε ολόκληρη την επικράτειά του. Η διαφορά τής Πριγκίπισσας από τη προκάτοχό της είναι ότι έχει λιγότερο εξουσιαστικές τάσεις, σε συνδυασμό με τη μεγάλη της αγάπη για τη μουσική. Έτσι, στο μικρό της κάστρο καθημερινά δίνει συναυλίες για τα ζώα τού δάσους όπου τους δίνει καταφύγιο. Οι μελωδίες της είναι ευαίσθητες, τσαχπίνικες και γλυκές, τόσο πολύ ώστε ακόμη και λύκοι δίνουν ενίοτε το παρόν και κοιμούνται υπό το άκουσμα των όμορφων ήχων.

   

   

Τι πρόκειται να συμβεί, όμως, στις Νεράιδες και στα Ξωτικά;

   

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

    

Μαύρα δάκρυα σε ένα ερυθρόμορφο σώμα

    
Η ΠΤΩΣΗ ΕΦΕΡΕ ως επακόλουθο μεγάλες θεοσκότεινες νύχτες μέσα στο δάσος. Πώς αλλιώς; Με τη δύση τού ηλίου τίποτα δεν υπάρχει πια για να ρίχνει λίγο φως. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισαν και καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς, αν βρισκόταν εκεί, πως κλαίει ο ουρανός που έχασε το φεγγάρι από την αγκαλιά του και οργισμένος έχει συγκεντρώσει όσο περισσότερα σύννεφα μπορούσε πάνω από την επικράτεια του δάσους. Με άμεση συνέπεια, ακατάπαυστες βροχές των οποίων το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι οι μαύρες σταγόνες που κολλάνε σα πίσσα πάνω στα δέντρα.  Έτσι, το άλλοτε "παρθένο δάσος" μοιάζει με ένα ερυθρόμορφο σώμα πάνω στο οποίο κυλάνε και στάζουν μαύρα δάκρυα. 

    

Όμως, τι να έχουν απογίνει τα αλλόμορφα όντα
που κυκλοφορούν στο δάσος;

      

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

   

Λύκος σε ένα κόκκινο δάσος

    
ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ συνέβησαν απρόσμενα το τελευταίο καιρό. Και σκίασαν αναίτια το δάσος. Εκείνο το "παρθένο δάσος" που, λίγο-λίγο, με το πέρασμα των άχρονων εποχών γίνεται ολοένα και πιο έντονα κόκκινο. Από τους σκοτωμένους, φίλους και μη.

   

Όλα ξεκίνησαν με τη κατάρρευση της γέφυρας. Και τη πτώση τού φεγγαριού μέσα στα έγκατα της λίμνης. Η πρόσκρουση προκάλεσε ένα τεράστιο παλιρροιακό κύμα. Με αποτέλεσμα τα νερά τής λίμνης να ξεχυθούν ορμητικά σε όλη την έκταση του δάσους. Στη θέση τής λίμνης βρίσκεται πλέον γη στέρφα με ένα κρατήρα στο κέντρο. Στη τρύπα τού κρατήρα κείτεται μια ολοστρόγγυλη πέτρα. Χωρίς το φως τού ήλιου που καθρεφτιζόταν πάνω της, σιγά-σιγά, διαβρώνεται. Σε τίποτα δε θυμίζει πια το παλιό πανέμορφο φεγγάρι.

 

Τι αποκρουστική σκουριασμένη μπάλα που έγινες!

    

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]

    

Τι να λέμε τώρα...

    

Το να σταματήσω να μιλώ 

για όλα αυτά που νιώθω 

δε σηματοδοτεί ότι παύω να νιώθω·

μάλλον το αντίθετο.

Η αλήθεια και η ομορφιά που αντίκρισα,

από τη πρώτη στιγμή,

με ταραχή ηδονής

κατοικεί εντός.

Ρητή ή άρρητη

υπάρχει και αγαπά

ερήμην των σωμάτων

που στέκουν μοναχά.

*

ΑΓΑΠΩ ΚΑΘΕ ΣΠΙΘΑΜΗ αυτού του κορμιού

καθώς δονεί, και δονείται από, τη γη.

ΑΓΑΠΩ ΚΑΘΕ ΑΝΑΠΝΟΗ αυτής της ψυχής

καθώς εκτοξεύεται στον αιθέρα.

ΑΓΑΠΩ ΚΑΘΕ ΙΔΕΑ αυτού του νου

καθώς ίπταται στο σύμπαν.

*

Μετά από όλα αυτά πώς γίνεται να ξεχάσω;

Και να θέλω δε μπορώ.

Μπορώ όμως να σταματήσω να μιλώ.

Ο κύκλος έκλεισε.

Η συναυλία τελείωσε.

Το ταξίδι σταμάτησε.

Τίποτα δεν έμεινε.

Τι να λέμε τώρα...

Μ.Μ.

    

   

ΥΓ. 
   

Τι να λέμε τώρα... 

 

Όπως και να ήρθαν τα πράγματα, 

όσες φορές και να ολοκλήρωνα μέσα σου 

ποτέ δε θα τελείωνα.

Και το ξέρεις.