Η άκρη όλων των πραγμάτων

Στην Καλλιόπη

 

 

ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ φιγούρα της θλιμμένα στον καθρέφτη. Για μια στιγμή, ονειρεύτηκε να μπορούσε να φύγει μακριά από όλους και από όλα. Το μόνο που ήθελε ήταν να μπει σε ένα καράβι μόνη της για να ταξιδέψει στο λιμάνι τής καρδιάς του. Εκείνος θα καθόταν σε ένα παγκάκι στην προβλήτα. 

Στα μάτια της φάνταζε ακατόρθωτο αυτό που ονειρεύτηκε. Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλά της. Χτύπησε με ορμή το χέρι της στον καθρέφτη. Ύστερα γονάτισε και άρχισε να τρώει ένα - ένα τα κομμάτια. Τότε, ήρθε εκείνος και την έπιασε από πίσω. Ένιωσε ότι της ψιθύριζε στο αυτί: 

- Βλέπεις τις σταγόνες;

Εκείνη έφτυσε αμέσως, γύρισε και ακούμπησε τα ματωμένα χείλη της στα δικά του. Έμειναν έτσι για αρκετή ώρα αναπνέοντας ο ένας από τον άλλο. Στο τέλος, τα νερά τούς παρέσυραν σε ένα μέρος όπου εκείνη δεν είχε ξαναπάει. Εκείνος το ονόμασε την άκρη όλων των πραγμάτων.

*

 

ΉΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΝΥΧΤΑ. Ξύπνησε βρεγμένη, περίεργα ήρεμη και εκστατική. Ένιωθε ακόμα την ανάσα του και είχε μια γλυκιά αλμύρα στα χείλη. Μα, πιο πολύ, τον ένιωθε ακόμη μέσα της. Η καρδιά της είχε μετατοπιστεί στο άκρο τού στήθους της. Έτοιμη να φτερουγίσει.

Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν εκείνος. Με το που άκουσε τη φωνή άφησε το τηλέφωνο, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.
   

Μ.Μ.

     

Ακούς πώς φωνάζουν;

   
ΑΝ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ συμβεί από εκείνα τα τυχαία και ξανασυναντηθούμε, δεν θα σου μιλήσω. Θα τα αφήσω ελεύθερα να μιλήσουν για εμένα. Και, πίστεψέ με, οι φωνές τους έχουν μάθει να επικοινωνούν πολύ καλύτερα από τη δική μου. Κι αν επιμείνεις να κάνουμε συζήτηση, θα επιμείνω να τη μεταθέσουμε σε κάποιο από τα περίεργα όνειρά μας. (Βλέπω πολλά τελευταία...)

 

 
Υ.Γ.
  

Γιατίούπνοςκάνεικύματα
καιταόνειραδεναντιβαίνουντηνπραγματικότητα
απλώςτησυμπληρώνουν
καιτηδιορθώνουναπότηστιγμήπουεμείςέχουμεγαμήσειτοσύμπαν!

Μ.Μ.

   

Ένα επιστολικό ποίημα τέλους

 

Δυο άνθρωποι σε σχέση
μοιάζουν με δυο στεριές
που τις χωρίζει ένας γκρεμός.

Αυτό που τις ενώνει, μερικές φορές,
δεν είναι παρά μια μικρή μικρή κλωστούλα·
 
μέχρι να σπάσει.

Γι'αυτό, λοιπόν, και 'γω προτιμώ
είτε να χτίζω γέφυρες είτε να τις κατεδαφίζω.

Γιατί, τουλάχιστον, μ' αυτόν τον τρόπο
οι σχέσεις γίνονται σίγουρα (λίγο) πιο σίγουρες·
 
και όχι σταθερές. 

M.M.

    

Μάτια ερμητικά κλειστά

   
“Καί ἀναγαγών αὐτόν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλόν ἔδειξεν αὐτῷ πάσας τάς βασιλείας τῆς οἰκουμένης ἐν στιγμῇ χρόνου· Καί εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολος· Σοί δώσω τήν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καί τήν δόξαν αὐτῶν, ὅτι ἐμοί παραδέδοται καί ᾧ ἐάν θέλω δίδωμι αὐτήν· Σύ οὖν ἐάν προσκυνήσῃς ἐνώπιόν μου, ἔσται σοῦ πᾶσα.”

 

«ΚΑΤA ΛΟΥΚΑΝ», 4. 5-7

  

   

Όσα δεν είπα

    
ΕΝΙΟΤΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ (ΚΑΙ) να υπενθυμίζω. Πρόκειται για μία, αν όχι τη μοναδική, χρησιμότητά μου προς τα άλλα ανθρώπινα όντα. Και αυτό οφείλεται, μάλλον, σε ένα βασικό μου χαρακτηριστικό: ότι δεν ξεχνώ ούτε αυτά που έχω πει μα, κυρίως, ούτε όσα δεν είπα. Όσο για το τί κάνω γενικώς –αν πραγματικά σε ενδιαφέρει και σε ενδιέφερε ποτέ– αρέσκομαι να χύνω αστρικά δάκρυα στο αστείρωτο διάστημα που σε χωρίζει από εμένα και με χωρίζει από εσένα και όχι μας  χωρίζει!

Μ.Μ.

     

    

Ωρίων

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΚΥΝΗΓΟΣ Γίγαντας και βρέθηκα για πρώτη φορά πάνω στη Γη παλιά, πολύ παλιά, μικρό βρέφος ως δώρο από τους θεούς στο κατώφλι τής Βοιωτίας. Μπορούσα να βαδίζω πάνω στη θάλασσα κάποτε, χάρη στον πατέρα μου (ή δημιουργό) θεό Ποσειδώνα. Πρώτη μου γυναίκα ήταν η Σίδη· τόσο όμορφη και περήφανη! Απέκτησα μαζί της δυο κόρες: τη Μητιόχη και τη Μενίππη. Δεν πρόλαβα να τις χαρώ ωστόσο στη ζωή, καθώς θυσιάστηκαν γρήγορα ως εξιλαστήρια θύματα. Έτσι, μπορεί να τις έχασε η ζωή τις κέρδισε όμως ο θάνατος, όταν οι χθόνιοι θεοί, ο Άδης και η Περσεφόνη, τις ευσπλαχνίστηκαν και μεταμόρφωσαν τα πτώματά τους σε άστρα λαμπερά. Δύο ουράνιοι κομήτες είναι τώρα τα κορίτσια μου και τις έχω εδώ κοντά μου. Αλλά την πρώτη μου γυναίκα την έχω χάσει οριστικά. Έχει ριχτεί στον Τάρταρο από τη θεά Ήρα και μου λείπει. 

 

Τοπίο με τον τυφλό Ωρίωνα να αναζητά τον ήλιο.
Ζωγραφικός πίνακας του Nicolas Poussin (1658)

Για να απαλύνω λίγο τον πόνο ταξίδεψα μέχρι τη Χίο και ασχολήθηκα με το κυνήγι άγριων θηρίων που κατέστρεφαν το νησί τού βασιλιά Οινωπίωνα. Για αντάλλαγμα, εκείνος με τύφλωσε μεθυσμένο την ώρα που κοιμόμουν στην ακτή, κατηγορώντας με τάχα ότι προσπάθησα να βιάσω την κόρη του Μερόπη, ή Μεράδη, ούτε που θυμάμαι καλά-καλά το όνομά της! Ας είναι... Ύστερα με πέταξε στη θάλασσα και έκτοτε περιπλανιόμουν στο σκοτάδι, μέχρι που έκανα για οδηγό μου ένα παιδί (Κηδαλίων το όνομά του), το έβαλα πάνω στους ώμους μου και του ζήτησα να με οδηγήσει στον ήλιο που ανέτελλε. Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, ή κουβαλάμε πάνω στις πλάτες μας, γνωρίζει πάντοτε τον δρόμο για το φως. Ξαναβρήκα τελικά την όρασή μου! Τότε με ερωτεύτηκε η Αυγή κι εγώ εκείνη· και κάπως έτσι κλεφτήκαμε στη Δήλο και ζήσαμε έναν έρωτα πιο λαμπρό κι από την αυγή τής μέρας!
     

Η Άρτεμις πάνω από το πτώμα του Ωρίωνα πριν αυτό μεταφερθεί στον ουρανό. Ζωγραφικός πίνακας του Daniel Seiter (1685)

Μα το τέλος μου ήταν τραγκό και από θεά γυναίκα καμωμένο. Ο Απόλλων με την Άρτεμη κι ο Δίας με τη Γη συνωμότησαν εναντίον μου και πέθανα από δάγκωμα σκορπιού, σταλμένο από τη θεά τού κυνηγιού. Από φόβο ή από τιμωρία, από φθόνο ή από οργή· έχει καμία σημασία; Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά με έβγαλαν από τη μέση. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο σκορπιός μεταμορφώθηκε σε αστερισμό  για την υπηρεσία του αυτή προς την Άρτεμη. Έτσι κι εγώ βρίσκομαι στην αντίθετη πλευρά τής Ουράνιας Σφαίρας, καταδικασμένος να αποφεύγω αιώνια το φαρμακερό τσίμπημά του· και όλο αυτό επειδή έτσι το θέλει ένα θηλυκό που είναι κυνηγός. Γι' αυτό εσείς εκεί κάτω να με προσέχετε και να με μνημονεύετε καμιά φορά για να παίρνω δύναμη και να αντιστέκομαι στο κακό που με βρήκε. Σας αγαπώ και όσοι με σκέφτονται, αν ποτέ βρεθούν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση (από θηλυκό, κυνηγητό, ή άλλο δόλο), θα φροντίσω να κρατήσω μία θέση και γι'αυτούς εδώ πάνω· ιδανικό καταφύγιο!