Ετών 70

Κ. στη Θ.

  
ΟΙ ΚΥΚΝΟΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
  
Οι κύκνοι το φθινόπωρο ζητάνε τη χαρά τους,
γιατί η χαρά τους πέταξε μαζί με τ' αγριοκαίρι·
θα ζήσουν, τάχα, να τη βρουν, την άνοιξη; – Ποιος ξέρει,
  
γιατί μπορεί και να χαθούν, πριν βρούνε τη χαρά τους...
  
Απόψε την περίμεναν, σχεδόν όλο το βράδυ,
ώσπου, στο τέλος, νύσταξαν, κοιτώντας το σκοτάδι,
κι έγειραν και κοιμήθηκαν απάνω στα φτερά τους...

~ * ~

 

    

Μια άλλη κραυγή –εις μνήμην Ν. Λ.

    

Εμβατήριο πένθιμο και οριζόντιο

   

  
Αμάξι στις φλόγες, δίχως οδηγό στο τιμόνι
Υπόνομοι παντού γεμάτοι λάσπες χιλιάδων μοναχικών αυτόχειρων
Και ένας άνεμος σκοτεινός χτυπά με τις ριπές του

Το Κράτος διαφθείρει και διαφθείρεται
Και εμείς είμαστε ποτισμένοι με τόσα πολλά ναρκωτικά
Ραδιόφωνο ανοιχτό κλειστές κουρτίνες

Έχουμε παγιδευτεί στην κοιλιακή αυτής της απαίσιας μηχανής χώρα
Και η μηχανή αιμορραγεί θάνατο

Ο ήλιος έκανε πτώση (στην τροχιά του φεγγαριού)
Και οι διαφημιστικές πινακίδες ακόμα λοξοκοιτούν
Και τα πανιά σημαίες δεν χορεύουν άλλο στην κορυφή των στύλων

«Συνέχισε να μου μιλάς», είπες.
   
Τα κτίσματα άρχισαν να υποχωρούν μέσα στο βάρος
Των μανάδων που εκκόλαπταν τα μωρά τους
Για να τα περισυλλέγουν μετά δια μέσου των σπασμένων λίθων
Τραβώντας τα προς τα έξω από τα μαλλιά· μέχρι που έμειναν καραφλά
 
Η γραμμή του ορίζοντα ήταν τόσο ωραία ξαναμμένη
Τα μέταλλα διαστέλλονταν σαν ρώγες που τεντώνονται προς τα πάνω
Τα πάντα λούζονταν σε μια λεπτή πορτοκαλί ομίχλη

Είπα, «φίλα με, είσαι όμορφη –
αυτό είναι στα αλήθεια το τέλος των ημερών μας» 
   
«Συνέχισε να μου μιλάς», είπες.

Ύστερα άρπαξες το χέρι μου
Και πέσαμε μέσα στη στιγμή
Του πιο διαυγούς ονειροπολήματος
Στο αποκορύφωμα ενός εμπύρετου παραληρήματος

Μέχρι που ένα πρωινό ξυπνήσαμε και κυλιστήκαμε λίγο πιο κάτω
Με τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για την κοιλάδα του θανάτου

Ανοίγω το πορτοφόλι μου
Και τα χέρια μου γεμίζουν αίμα

«Θα είναι οι μέρες της περιόδου σου», σκέφτηκα και αναφώνησα:  

«Hallelujah!»
 
«Πού πάμε;», είπες και μου έσκασες ένα φιλί.
  
«Συνέχισε να με φιλάς», πρόφτασα να ψιθυρίσω· πριν τη σιωπή...
   

Μ.Μ.+

    

ΞΥΛΑ ΠΤΩΜΑΤΑ

Εντυπωσιακά θλιβερό το βίντεο-οδοιπορικό του Βασίλη Μαθιουδάκη στις Σκουριές.

  

Είναι η τρίτη φορά που επισκέπτομαι το δάσος των Σκουριών, λέει ο Βασίλης Μαθιουδάκης, σε χρονική περίοδο περίπου 8 μηνών. Κάθε φορά δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τον τόπο, μιας και η καταστροφική αλλαγή του βουνού είναι ραγδαία. Ο βιασμός του δάσους καθημερινός και ανελέητος. Ισοπέδωση του τοπίου, καταστροφή του τόπου και χιλιάδες ξύλα πτώματα πλαισιώνουν τους χωματόδρομους. Το νερό αλλάζει χρώμα, οι μολυσμένοι αφροί κυλούν απροκάλυπτα και ευθαρσώς χωρίς να κρύβονται, συνοδευόμενοι από αρσενικό όπως αποδεικνύουν οι χημικές αναλύσεις. Το πείραμα της Χιλής επαναλαμβάνεται για χάρη της ανάπτυξης... της ανάπτυξης του καρκίνου, της μόλυνσης και της καταστροφής. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να σώσουν το δάσος αποκαλούνται τρομοκράτες, διώκονται, απαγάγονται και φυλακίζονται γιατί 

 

"ζούμε σε τόσο παράξενες εποχές που ακούγεται εγκληματικό να συζητάμε ακόμα και για ένα δέντρο" (Μπρεχτ).

Υστερόγραφο: Τα κομμένα δέντρα είναι από τη μία πλευρά του δρόμου... Υπάρχει και η άλλη πλευρά... και χιλιόμετρα χωματόδρομου...
    

Δείτε το βίντεο.

  

   

Το είδα εδώ.

     

Η αδερφή μου βροχή...

   
Η αδερφή μου βροχή, κάνουμε παρέα όλο το βράδυ.
Έχει ξανθά βαμμένα μαλλιά και της αρέσουν τα αγόρια.

Έφαγε ξύλο από τον άντρα της το περασμένο Σάββατο.

Στη γειτονιά δε μιλάει κανείς.

    
Η αδερφή μου βροχή έχει ένα κορίτσι.

Τη λένε Μαρία κι έχει μια κούκλα που μιλάει στο σκοτάδι.

Δεν πάει στο σχολείο γιατί δεν μπορεί, έχει σημάδια παντού κι είναι πρησμένη.

Στη γειτονιά δε μιλάει κανείς.

   
Το πρωί θα πάω σε δικηγόρο, 

θα καταγγείλω την αλήθεια

θα βρούμε τα χρήματα από φίλους

στη γειτονιά να μάθουν και να φωνάξουν την αλήθεια.

   
Η κυβέρνηση σκοτώνει τον κόσμο

σκουπίδια και απαξία 
η αδερφή μου η βροχή είναι υπεραξία
στη γειτονιά το ξέρεις καλά πως δε μιλάει πια κανείς!

   

του  Π.Θ.

    

Το (πιο) δύσκολο μάθημα

    

William-Adolphe Bouguereau,
"The Difficult Lesson" (1884)

        

- Τί είναι η αγάπη;

- Το δύσκολο μάθημα. Ίσως το πιο δύσκολο.

- Σε αγαπώ περισσότερο από μένα. Είναι κακό;

- Δεν θα πω τί είναι. Δεν μπορώ. Ο ποιητής μπορεί να λέει τα πράγματα όχι όπως φαίνονται στα μάτια πολλών, αλλά όπως ΕΙΝΑΙ στην καρδιά λίγων. Εγώ ζωγραφίζω και ΕΙΝΑΙ μέσω της ζωγραφικής που μπορώ να δείχνω όσα δεν λέω. Γι' αυτό, λοιπόν, θέλω να ζωγραφίσω το πρόσωπό σου. Και θα το ζωγραφίσω να το αγαπάς όσο ακριβώς κι εμένα. Τώρα κατάλαβες τί είναι η αγάπη;

- Είναι, πράγματι, το πιο δύσκολο μάθημα. Και, αν το μάθεις, μόνο τότε αγαπάς πραγματικά. Χωρίς «εσύ» και «εγώ», χωρίς «εμένα» και «εσένα». Αγαπάς μόνο όπως η καρδιά μπορεί να δει την Ο Μ Ο Ρ Φ Ι Ά.

 

Μ.Μ.

   

Ⓐρχέτυπο*

   

Η έλξη για τα κυκλικά πράγματα είναι Ⓐρχετυπική.

      

_____________

* Ⓐρχέτυπο (το): παγκόσμια συλλογική συμπαράσταση, Ⓐσυνείδητη εικόνα ή ιδέα κοινή σε όλους τους Ⓐνθρώπους.