Η ιστορία τού ζεν· #2

     

Sail with me into the dark

Sail!

    

Ο Μούσο, ο εθνικός δάσκαλος,

ένας από τους επιφανείς δασκάλους τού καιρού του,

έφυγε από την πρωτεύουσα συνοδευόμενος από ένα μαθητή

για μια μακρινή επαρχία.

Φτάνοντας στον ποταμό Τένρυου

χρειάστηκε να περιμένουν μία ώρα

για να επιβιβαστούν στο πορθμείο.

Καθώς η βάρκα ετοιμαζόταν να αποπλεύσει

ένας μεθυσμένος σαμουράι έτρεξε

πήδηξε πάνω στη γεμάτη βάρκα

και παραλίγο να την αναποδογυρίσει.

Τρίκλιζε άγαρμπα ενώ το μικρό σκάφος

διέσχιζε τον ποταμό.

Φοβούμενος για την ασφάλεια των επιβατών του,

ο περαματάρης τον ικέτευσε να καθίσει ήσυχα.

  

"Είμαστε σαν σαρδέλες εδώ μέσα",

είπε τραχιά ο σαμουράι.

Κι έπειτα, δείχνοντας το Μούσο,

"Γιατί να μην πετάξουμε έξω τον μπονζάε";

"Κάνε υπομονή παρακαλώ", είπε ο Μούσο,

"σύντομα θα φτάσουμε απέναντι".

"Πώς!" βρυχήθηκε ο σαμουράι, "Εγώ να κάνω υπομονή;

Άκου 'δω, αν δεν πηδήξεις απ' αυτό το καρυδότσουφλο

ορκίζομαι πως θα σε πνίξω".

Η ηρεμία τού δασκάλου εξόργισε τόσο τον σαμουράι

που χτύπησε το κεφάλι τού Μούσο με τη σιδερένια βεντάλια του,

κάνοντάς τον να ματώσει.

Ο μαθητής τού Mούσο είχε ανεχθεί αρκετά πια,

και καθώς ήταν δυνατός άντρας,

ήθελε να προκαλέσει το σαμουράι.

"Δεν μπορώ να του επιτρέψω να ζήσει μετά απ' αυτό", είπε.

"Γιατί ανάβεις τόσο για ένα τίποτα";

Είπε ο Μούσο με χαμόγελο.

"Σε τέτοια ζητήματα ακριβώς 

φαίνεται η εκπαίδευση τού μπονζάε.

Η υπομονή, να θυμάσαι, είναι κάτι παραπάνω από μια λέξη".

Ύστερα απάγγειλε ένα αυτοσχέδιο ουάκα:

"Ο θύτης και το θύμα:

παίκτες ενός παιχνιδιού μονάχα

εφήμεροι σαν όνειρο".

Όταν η βάρκα έφτασε στην ακτή

και ο Μούσο κι ο μαθητής του αποβιβάστηκαν,

ο σαμουράι έτρεξε και γονάτισε στα πόδια τού δασκάλου.

Εκείνη τη στιγμή έγινε μαθητής.      

– ΌΣΣΟ, Νιρβάνα: Ο Τελευταίος Εφιάλτης, εκδ. Ρέμπελ.

    

Η ιστορία τού ζεν· #1

"Και τώρα η ιστορία, μια ιστορία πολύ απλή. Όλες οι ιστορίες τού ζεν είναι πολύ απλές. Αν τις καταλάβεις, δείχνουν κάτι. Αν δεν τις καταλάβεις δεν λένε τίποτε. Όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι τού κόσμου χρησιμοποίησαν την παραβολή σαν μέσο για το μήνυμά τους, επειδή η παραβολή δημιουργεί μια εικόνα. Είναι λιγότερο ιδεατή· φέρνει τα πράγματα περισσότερο προς την καρδιά. Αποκαλύπτει περισσότερα, λέει λιγότερα. Δεν χρειάζεται να τη δεις διανοητικά. Η παραβολή είναι εκεί, απόλυτα ξεκάθαρη."
    

Ο Ντάτε Τζιτόκου, ένας σπουδαίος ποιητής ουάκα,

ήθελε να κατακτήσει το ζεν.

Έχοντας αυτό στο νου του

κανόνισε μια συνάντηση

για να δει τον Εκκέι,

ηγούμενο τού Σοκόκουτζι στο Κυότο.

Ο Τζιτόκου πήγε στο δάσκαλο γεμάτος ελπίδες,

αλλά μόλις μπήκε στο δωμάτιο

δέχτηκε ένα χτύπημα.

Ξαφνιάστηκε κι αποσβολώθηκε.

Κανείς δεν είχε τολμήσει ποτέ να τον χτυπήσει,

αλλά επειδή είναι αυστηρός κανόνας τού ζεν

να μη λες και να μην κάνεις τίποτε

εκτός αν το ζητήσει ο δάσκαλος,

αποσύρθηκε σιωπηλά.

Αμέσως πήγε στον Ντοκουόν,

που ήταν διάδοχος τού Εκκέι

και του είπε ότι σκόπευε

να προκαλέσει τον Εκκέι σε μονομαχία

"Δεν μπορείς να δεις 

ότι ο δάσκαλος ήταν ευγενής μαζί σου";

είπε ο Ντοκουόν. "Ασκήσου στο ζαζέν

και θα δεις μόνος σου

τί σημαίνει αυτή του η μεταχείριση".

Για τρεις μέρες και τρεις νύχτες

ο Τζιτόκου βρισκόταν σε απελπισμένη περισυλλογή,

και τότε, ξαφνικά, βίωσε ένα εκστατικό ξύπνημα.

Το σατόρι αυτό εγκρίθηκε από τον Εκκέι.

Ο Τζιτόκου επισκέφθηκε τον Ντοκουόν

και τον ευχαρίστησε για τη συμβουλή του, λέγοντας:

"Αν δεν ήταν η σοφία σου,

δεν θα είχα ζήσει αυτήν τη μεταμόρφωση.

Κι όσο για το δάσκαλο,

το χτύπημά του δεν ήταν καν αρκετά δυνατό." 
  

– ΌΣΣΟ, «Νιρβάνα: Ο Τελευταίος Εφιάλτης», εκδ. Ρέμπελ.