“ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν/ ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα/ που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση/ κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν∙/ ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας/ λεύγες και λεύγες∙/ ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.”
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016
Βέβαιος πνιγμός
Γύρισα με περίμεναν ακέραια τα φθινόπωρα ούτε μια στάλα βροχής δεν γλίτωσα – κι ας το νόμιζα Όχι, τόση βροχή δεν φέρνει γονιμότητα σαπίλα φέρνει και πνιγμό
Καθυστερημένο το ευχαριστώ μου, μα παραμένει αμιγώς εγκάρδιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές δημιουργίες!