Η φωτεινότητα της ημέρας έχει φτάσει στο τέλος της. Ο ήλιος που δύει δημιουργεί ένα πορφυρό μονοπάτι πάνω από το νερό. Το πνεύμα μας πετάει ελεύθερο με τα αποδημητικά πτηνά να γλιστρούν ακίνδυνα μέσα από τον αφρό της τρικυμίας και έπειτα γρήγορα να πετούν από πάνω του.
Υπάρχουν περιπτώσεις στη ζωή, όταν κάποιος απομένει να στέκεται σε έναν βράχο με την σκέψη πώς θα ήταν να πηδήξει από την άκρη του. Στεκόμενος στην άκρη ενός βράχου, σκέφτεσαι τα διαφορετικά αποτελέσματα μιας ενδεχόμενης κατάστασης. Δοκιμάζεται επίσης η αποφασιστικότητά σου. Αρκεί μια σύντομη στιγμή για να διαμορφώσουμε την άποψη ότι ο φόβος μας για τα ύψη υποτάσσεται στην επιθυμία να πετάξουμε και ίσως ακόμη στην ξαφνική πεποίθηση ότι μπορούμε. Όσο περισσότερο τροφοδοτούμε αυτές τις ασυνεπείς σκέψεις, τόσο λιγότερο πατάμε στο έδαφος και τόσο πιο πιθανό είναι ότι θα πηδήξουμε στα κατάβαθα του θανάτου.
Η θέα ενός τετραπέρατου ωκεανού προκαλεί μια ονειρική κατάσταση. Αυτή είναι η θάλασσα. Η θάλασσα που επαναφέρει τις μνήμες. Ένας καθρέφτης της ψυχής μας. Από ψηλά κρατάμε τις γροθιές μας σφιχτά, συνειδητοποιώντας πλήρως την ασημαντότητά μας, ενθυμούμενοι και απελευθερώνοντας ό,τι είχαμε επιλέξει να ξεχάσουμε. Εδώ είναι που όλα απογυμνώνονται στην πλήρη εγκατάλειψή τους. Όπου χάνουμε τις αναστολές μας, αφαιρούμε τις αμέτρητες μάσκες και τα κοστούμια που έχουν κρύψει τα δάκρυά μας, αλλά απέτυχαν να συντρίψουν την κατήφεια και να διαλύσουν την θλίψη μας. Δίχως έλεγχο και χωρίς συγκράτηση των συναισθημάτων μας, αναλωνόμαστε σε ειλικρινείς γεμάτους παραίτηση μονολόγους με την παραδοχή που αρθρώνεται σε λέξεις όπως “σε έχασα”, “ποτέ ξανά δεν θα είμαι μαζί σου”, “αχ αγάπη μου, καρδιά μου, ζωή μου”.
Στην θάλασσα, απελευθερώνουμε τα πάντα· γι' αυτό κρατάει με τόσο ζήλο τα μυστικά μας. Από τη θάλασσα, ξαναβρίσκουμε την θέληση να αναδυθούμε ξανά.
*
* *
 |
| Requiem | Silent Whale Becomes Aº Dream |
Ανάδυση: 18 Νοεμβρίου, 2017
