Μαύρο Δάσος, 10/10/2020
Αγαπητή Ίριδα,
Πίνω τον καφέ μου
στο μπαλκόνι μου
το πρωί με γυαλιά ηλίου
κατάλοιπο της βαμπιρικής μου φύσης.
Βλέπω ταινίες
ξανά και ξανά
σαν το “2046”
και το “Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί”
ενώ ακόμα θυμάμαι
εκείνη τη νύχτα
που άγγιξα το στήθος σου
σε φίλησα
μα δεν σε έγδυσα
και αναρωτιέμαι:
η ρώγα σου έχει κρατήσει
τη μνήμη των δαχτύλων
και της γλώσσας μου;
Κοντεύει μεσημέρι
εσύ κοιμάσαι ακόμα
εγώ έρχομαι στο σπίτι σου
με τον Γιάννη
(όχι τον μαλάκα)
αλλά τον Αγγελάκα
στην Αιγαίου ή στο Αιγαίο
ή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου
καμία σημασία δεν έχει.
Μετά εκείνος φεύγει
τραγουδώντας Παύλο Φύσσα:
«Να 'ρθούνε να με βρουν
στην κορυφή ψηλά,
τους περιμένω και
σιγά μη φοβηθώ.»
Ξαπλώνω δίπλα σου
στο κρεβάτι
ξυπνάς
σε κοιτώ με κοιτάς
πιάνω ξανά το στήθος σου
από εκεί που το είχα αφήσει
το βάζω στο στόμα μου
και συ αντί να αναστενάξεις λες:
«η τάδε παντρεύτηκε
η δείνα έμεινε έγκυος
φέρε το κρασί».
Σου δίνω το κρασί
και κατά το απόγευμα
τελειώνω μέσα σου
ενώ εσύ ακόμα πίνεις·
ύστερα σηκώνεσαι
βάζεις τα καινούργια
ορειβατικά παπούτσια σου
βγαίνεις γυμνή στο δρόμο
και φεύγεις για πεζοπορία.
Πίνω τον καφέ μου
στο μπαλκόνι σου
το βράδυ με γυαλιά ηλίου
κατάλοιπο της βαμπιρικής μου φύσης.
(“It's a full moon.”)
Σε φιλώ,
Μπλακ Μπερντ
