ΠΕΡΣΕΦΟΝΕΙΑ ΝΑΡΚΗ

  
ο ήλιος νικάει το φόβο
κι έτσι η χειμερία νάρκη του φόβου είναι πάντα καλοκαιρινή

οι υμνητές του ίσως αγαπούν την άνοιξη
οι αγωνιστές του τώρα θεριεύουν το καλοκαίρι
οι δύο εποχές έχουν μία μόνο διαφορά
από τους οπαδούς τους ετεροπροσδιοριζόμενη

για να πεις άνοιξη αρκεί να κρατήσεις τα χείλη σου ανοιχτά
για να έρθει η άνοιξη αρκεί να μυρίσεις τις νεραντζιές
μαγικά νεράντζια φυτρώνουν παντού σε πόλεις και σε στρατόπεδα
αγαπούν καταπώς φαίνεται την ένωση με το τσιμέντο
και ύστερα τη νίκη τους επ’ αυτού

για να πεις καλοκαίρι αρκεί το κορμί σου να βουτήξει στο ιώδιο
με μόνη επιθυμία να κλείσει τις πληγές του ψύχους, του έρωτα και της βραχνάδας
για να έρθει το καλοκαίρι αρκεί μια ανεπαίσθητη αλλαγή στο πράσινο του θαλασσινού νερού

μια αλλαγή που θα τη δουν μόνο
η τελευταία ακτίνα του ήλιου
ένα κοράκι
και το πρώτο αστέρι που φέρνει τη νύχτα
κι ίσως και κάποιος ποιητής που θάλασσα ποτέ δεν είδε

–μην απορείς που λέω τα νερά πράσινα
και όχι γαλάζια
δεν εμπιστεύομαι ούτε τα μάτια μου
ούτε τον ηρωικό τους αστιγματισμό
στη χώρα του μυαλού μου είμαστε όλοι δαλτονικοί
και εξάλλου αναρχία είναι η τάξη και η ασφάλεια των χρωμάτων–

επιμένουμε να κομματιάζουμε τα χρόνια σε εποχές
προσπαθούμε να ξεχάσουμε
πως το κομμάτιασμα, το ξεκοίλιασμα και οι διαχωριστικές γραμμές του χρόνου
έργο της πιο αιματοβαμμένης ασθένειας είναι
άλλοι την είπαν έρωτα
άλλη Περσεφόνη
άλλη πληγή που δεν την έψησε το ιώδιο

και τη λέω αιματοβαμμένη
γιατί κάθε μήνα οι γυναίκες θρηνούν και αιμορραγούν
για τα παιδιά που δεν γέννησαν

όλοι οι έρωτες της πόλης μας
κείτονται στους υπονόμους της
γι’ αυτό οι αρουραίοι είναι ζώα ερωτικά και σαρκοβόρα

όταν οι νύχτες μεγαλώνουν
δεν επιθυμούμε να ανοίγουμε πολύ το στόμα
τα σύμφωνα του αλφάβητου είναι η μπότα του κατακτητή

τι κάνεις
πώς είσαι
τα νέα σου
φθινόπωρο είναι η απάντηση σε όλα

και όταν πια λυγίσουμε από το κρύο
κλείνουμε το φόβο μας σε λέξεις κούφιες και αδιάφορες

τι έχεις
χειμώνας

κι ύστερα πάλι όλα από την αρχή
μέχρι να καταλάβουμε πως του Κορνάρου τα λόγια
δεν είναι στίχος αλλά Προφητεία

αλλά την ώρα που καταλαβαίνουμε
πως η καμπύλη του χωροχρόνου χωράει εντός της
     και τα αστέρια και τη Φυσική και τους θεούς
ακούμε ήδη τις φτυαριές
πέφτουν πάνω μας στεφάνια με μωβ αφιερώσεις

αν κατηγορώ τον καπιταλισμό για κάτι
είναι που πρέπει να πληρώσεις για να θάψεις και να θαφτείς

στην κοινωνία των ονείρων μου
κηδείες και γέννες δημοσία δαπάνη θα τελούνται
και θα συνοδεύονται πάντα από τραγούδια

πάντα πίστευα στα τραγούδια πιότερο από ό,τι στα λόγια
ο ρυθμός πήγαινε πάντα την ανθρωπότητα μπροστά

οι χοροί μας έφεραν πιο κοντά στην ανακούφιση και τη χαρά της θνητότητας
οι παρελάσεις μας έφεραν πιο κοντά στη φρίκη της πολεμικής αθανασίας

μνημεία να χτίσουμε για τους τροβαδούρους
τους ακκορντεονίστες της Ομόνοιας
τα παιδιά των Ρομά που τραγουδάνε τα κάλαντα δώδεκα μήνες το χρόνο

κατεβάστε τις σημαίες
υψώστε τις κιθάρες

θυμόμαστε πάντα εν τιμή στρατηγούς εθνοσωτήρες
που οδήγησαν τους γιους μας σε ξένο θάνατο στα βουνά της αλβανίας
και λησμονάμε πάντα τους ραψωδούς με τα μακριά μαλλιά
που χάρισαν στις κόρες μας τα δάκρυα της άνοιξης δεκέμβρη μήνα

αφότου εμφανίστηκαν στη γη οι αδόλφοι
κατακερματίσαμε το αξιακό μας σύστημα
και νομίσαμε πως ο κόσμος χτίζεται στην ησυχία

όμως ειρήνη σημαίνει πόλεμος
ησυχία βρίσκεις μόνο μέσα στο φέρετρο

η ελευθερία είναι ανήσυχη
αλλιώς δεν θα ‘χε μέσα της το γράμμα ρο

αγαπώ το γράμμα ρο
γιατί με αφήνει να κυλάω
μου λειαίνει τις γωνίες
το γράμμα ρο είναι ο Δημιουργός της καμπύλης

–αν σας αγάπησε κάποιος άντρας για τις καμπύλες του κορμιού σας
να ευχαριστείτε το γράμμα ρο–

το ρο είναι το γράμμα της γυναίκας
το ταυ είναι το γράμμα του άντρα
–καθώς θυμίζει φαλλό καταλαβαίνουμε πως ο επιβήτορας του αλφάβητου είναι–

και δεν είναι τυχαίο που έτσι αρχίζει η λέξη Τροία

γιατί οι Ελένες και οι Περσεφόνες της παγκόσμιας Ιστορίας
δε γεννήσανε παιδιά
αλλά αρουραίους
που πριν κλειστούν στους υπονόμους
ήταν ελεύθεροι να κυκλοφορούν σαν άνθρωποι
και να τραγουδούν τις ζωές των μανάδων τους

όμως η ωμή αλήθεια πόναγε τον αστικό πολιτισμό
κι έτσι έσβησαν κάθε αναφορά στα τρωκτικά από τις σελίδες της Ιστορίας

κι έμειναν μόνες οι γυναίκες
κλεισμένες σε διαμερίσματα
στο περιστέρι
στο μπραχάμι
και στα άνω λιόσια
να αιμορραγούν κάθε μήνα
να ερωτεύονται κάθε μέρα
να ψαχουλεύουν τη μήτρα τους
μήπως απόμεινε πουθενά λίγη αλήθεια

και μη θαρρείς πως κατηγορώ τους άντρες
κάθε στρατιώτης που βρέθηκε με ένα σπαθί ορθό και ετοιμοπόλεμο
νόμισε πως θ’ αλλάξει τον κόσμο

και στο κάτω κάτω όσων ποτέ δε γράφτηκαν
ο κόσμος πάντα αλλάζει
μόλις το σπαθί συναντηθεί με τη μήτρα
μόλις το ταυ ενωθεί με το ρο
μόλις ο Πάρης αγαπήσει πάλι την Ελένη
μόλις η Κλυταιμνήστρα σκοτώσει το μέγα νικητή Αγαμέμνονα
και μόλις η Περσεφόνη για πάντα με το θεό του Αχέροντα δεθεί

και μόλις στρατηλάτες και αοιδοί
για πάντα το αποτύπωμά τους
στην παγκόσμια πανανθρώπινη Ιστορία απαρνηθούν

ο φόβος δε νικιέται από τον ήλιο
πέφτει μόνο σε ακούσια νάρκη
όπως ο εραστής θεός ναρκώνεται από τα χάδια της θνητής γυναίκας
που έδεσε ζωή και θάνατο
με τη δύναμη της αγάπης

ο φόβος δε νικιέται από τον ήλιο
πέφτει μόνο σε νάρκη
την περσεφόνεια νάρκη
   

*

   

εξ αφορμής μιας εικόνας
κυριακή μεσημέρι ζέστη νωχέλεια
Πακιστανοί που πίνουν αναψυκτικά κάθονται στα παγκάκια της πλατείας
χαμογελούν αφήνουν τον ήλιο να μπει μέσα τους
φτάνουν στο μέλλον με το νου
λησμονούν για λίγο το φόβο
ξεσκίζουν την άθλια λέξη μετανάστης
και ξεκινούν να χτίζουν εκεί
στο παγκάκι της πλατείας
τη νέα πανανθρώπινη χώρα
με σημαία μια κιθάρα
κι έμβλημα ένα μελαμψό χαμόγελο

   

by nullapoenasinelege