ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

     

I.  Όταν αποφασίσεις να μπεις σε ένα τρένο
για πας να συναντήσεις ένα πρόσωπο αγαπημένο
το νου σου, ταξιδιώτη, αν νιώθεις σε αυτό δοσμένος
ψυχή τε και σώματι μήπως κατά τη διαδρομή γίνεις ο άλλος
τη στιγμή που για τον άλλον αυτό απλώς δεν γίνεται.
Τότε η υλική σου ύπαρξη και η μορφή σου όλη
γίνεται υγρή κι ύστερα αέρας μέσα στο στόμα τού άλλου
που σε φιλά και τον ρουφάς που τον φιλάς και σε ρουφάει
κι ύστερα μπαίνεις ολόκληρος μέσα του και εκεί μένεις.
Από το σημείο εκείνο και μετά – που θα το έλεγε κανείς
σημείο μηδέν ή το σημείο χωρίς επιστροφή –
όσα τρένα και να πάρεις όσα χιλιόμετρα και να διασχίσεις
άθλιος μες την υπεροχή σου κι υπέροχος μες την αθλιότητά σου
μαζί με όλα τα φριχτά προτερήματα και γλυκά ελαττώματα που φέρεις
αυτό που μένει εντέλει για τον άλλον (στο λέει και το συνειδητοποιείς)
είναι ένα βάρος μαζί με κάποιον γδούπο να σε έχει μέσα του 
χωρίς καλά-καλά να το ξέρει ή να μην ξέρει τελικά αν το θέλει.
     
     
II.  Γι' αυτό όταν αποφασίσεις να μπεις σε ένα τρένο
για να πας να συναντήσεις ένα πρόσωπο που σε αγαπά
το νου σου, ταξιδιώτη, γιατί μπορεί κατά τη διαδρομή να βρέξει
και δίχως λόγο κι αφορμή εσύ να αρχίσεις να κλαις
με κάποιες σταγόνες που μπορεί να δεις να κρέμονται
κάνοντας δημόσιες σχέσεις με όλη τους την τεχνητή αρτιότητα
κι ύστερα να ανοίξεις το παράθυρο του τρένου
και τα δικά σου δάκρυα να χαθούν μες την βροχή και τον αέρα
σαν τις στιγμές που έζησες – είτε το θέλησες να γίνουν έτσι είτε όχι –
μαζί με αυτό το πρόσωπο που τότε δεν θα είναι πια μαζί σου
αλλά θα έχει γίνει δάκρυ από το δάκρυ σου
μετά δάκρυα πολλά, ένα με τη βροχή και τον αέρα
για να εξαφανιστεί από προσώπου γης όπως θα σκουπίζεις το πρόσωπό σου
γιατί έτσι πρέπει να γίνει αν είναι να ξαναγεννηθεί ποτέ.
Και τότε θα είναι που ίσως νιώσεις τί σημαίνει
να είσαι ο άλλος τη στιγμή που για τον άλλον απλώς δεν είσαι.
   
  
III.  Εμένα πάντως για όλα αυτά και χωρίς τα τρένα μου αρέσουν –πολύ
γιατί μπαίνοντας σε αυτά και από τη στιγμή που θα βγω
άπαξ και αγαπώ δεν υπάρχω πια και τώρα το καταλαβαίνω
πως ακόμη κι αν σε αγαπώ και σε κουράζω με όλον αυτόν τον παραλογισμό
έξω από το σώμα σου δεν υπάρχω μακριά από το βλέμμα σου δεν βλέπω
και ίσως τελικά να μην έζησα ποτέ και να μην πρόκειται να ζήσω
παρά μόνο ως μια προβολή που κάποτε έκανε το τεράστιο μυαλό σου
όχι από ανάγκη, όχι από λύπη· μα από δύναμη και ομορφιά.
  

Μ.Μ.

    

Tears in Rain (Blade Runner)