Μια ανεξήγητη θλιμμένη ομορφιά

 

“Ἕτερος δέ τῶν μαθητῶν [αὐτοῦ] εἶπεν αὐτῷ, Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καί θάψαι τόν πατέρα μου. Ὁ δέ Ἰησοῦς λέγει αὐτῷ, Ἀκολούθει μοι, καί ἄφες τούς νεκροὺς θάψαι τούς ἑαυτῶν νεκρούς.”

 

«ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ», 8. 21-22

 

*

ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΕΙ σε μια θεατρική παράσταση πριν από χρόνια. Ίσως το μόνο που άξιζε από εκείνη τη παράσταση να ήταν αυτό το τραγούδι. Από τότε μου είχε αφήσει μια ανεξήγητη θλιμμένη ομορφιά. Η πιο όμορφη από όλες! Το αναζήτησα τις επόμενες ημέρες της παράστασης, δεν μπόρεσα όμως να το βρω. Δεν είχα τους στίχους.

 

ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ σήμερα, περιφερόμενος στο σπίτι, ανοίγω το ραδιόφωνο που εκείνη την ώρα έπαιζε Best 92,6. Και τι ακούω; “Don’t walk away, in silence”. Ακριβώς αυτό! Το αναγνώρισα στη στιγμή. Έστησα αυτί μπροστά στο ραδιόφωνο, πρόλαβα να καταγράψω μερικούς στίχους, τους πέρασα στην αναζήτηση της google και, επιτέλους, αποκάλυψη!

 

ΚΑΘΕ ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ και στιγμή που συμβαίνει κάτι τόσο ανεξήγητα όμορφο –γιατί τα όμορφα πράγματα στη κ*λοζωή δε χρειάζονται εξήγηση κι αν εξηγηθούν παύουν να είναι όμορφα–, μου έρχονται στο μυαλό οι παρακάτω στίχοι: «αν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει» (Paulo Coelho). Τετριμμένοι, το ξέρω, μα πέρα για πέρα αληθινοί!

 

ΛΟΙΠΟΝ, ΑΠΛΩΣ, ΝΙΩΣΤΕ, ανατριχιάστε, απολαύστε…
    
En-joy Division!

 

Μ.Μ.

*

    

Walk in silence,

Don't turn away, in silence.

Your confusion,

My illusion,

Worn like a mask of self-hate,

Confronts and then dies.

Don't walk away.