Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Έρωτας κραταιός Α-θάνατος

17/10/2014 

Αγαπητή Βίκυ,
   
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ το σώμα μου είχε αρχίσει να βαραίνει από την κίνηση των οχημάτων. Μπήκα στο καφέ του κήπου του Νομισματικού Μουσείου. Κάθισα στην πιο πίσω καρέκλα που βρήκα, παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα και περίμενα να αρχίσει η βιβλιοπαρουσίαση. Ομολογώ ότι στην αρχή βάρυνα ακόμη περισσότερο καθώς με δυσκολία άκουγα τους ομιλητές, λόγω του έντονου θορύβου που ερχόταν από τον δρόμο. Παρόλα αυτά, κάτι άρχισε να αλλάζει σγά-σιγά. Οι λέξεις των ομιλητών ολοένα και ακούγονταν πιο δυνατά στα αφτιά μου, μέχρι που ο θόρυβος απέξω και η ποίηση από μέσα εξισορρόπησαν. Τότε ακριβώς ήταν που ένιωσα τί σημαίνει Έρωτας κραταιός ως θάνατος! Στο τέλος, πήρες τον λόγο και στο άκουσμα των ύστερών σου λέξεων από την απαγγελία των ερωτικών σου στίχων κλείνοντας τα μάτια ο έξω θόρυβος σίγησε ξαφνικά στα αφτιά μου. Το μόνο που έμεινε ήταν η ποίηση κι έτσι με τα δώρα που μου προσέφερες απλόχερα έφυγα. Κραταιός κι ανάλαφρος!
  
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των ομιλιών ήρθε στο μυαλό μου ένας μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας πίνακας. Ο ζωγράφος ήμουν εγώ, τα εικονιζόμενα πρόσωπα είσαστε το πάνελ –είχατε κάτι από τον "Μυστικό Δείπνο" του da Vinci στην όψη και τη στάση– και στο φόντο πρόβαλλε η Πανεπιστημίου γεμάτη ανθρώπους και οχήματα. Υπήρχε μια νοητή γραμμή (το κτήριο που βρισκόταν πίσω σας) ανάμεσα στον δρόμο και το πάνελ. Ένα πολύ διακριτό όριο, ανάμεσα στο προσκήνιο (που είσαστε εσείς) και το παρασκήνιο (που ήταν ο δρόμος). Από το όριο αυτό και πίσω, απλωνόταν από τα δυτικά προάστια της μεγάλης μικράνθρωπης πολιτείας μας μέχρι τα ανατολικά (με κέντρο τού όλου τη “Βουλή των Ελλήνων”) ο θάνατος! Ναι, ο θάνατος! Γιατί όλα μέσα στην κίνησή τους έμοιαζαν νεκρά. Στο προαύλιο της βιβλιοπαρουσιάσης από την άλλη, από εκεί που άρχιζε η νοητή αυτή γραμμή μέχρις εμένα που καθόμουν πίσω-πίσω με εσάς στο κέντρο, ένιωθε κανείς την ατμόσφαιρα στατική μα ζωντανή. Ερωτική. Σχεδόν. Ελέω απουσιάς!
   
ΤΕΛΙΚΑ, ΠΕΡΑΣΕ ΟΜΟΡΦΑ ετούτη η βραδιά. Χάρη στην ποίηση και τη φωνή σου. Μα πιο πολύ λόγω του εξωφυλλου που φώτιζε και φωτιζόταν σαν κερί μέσα στο σκοτάδι. Το έξω σκοτάδι ήταν θάνατος! Το μέσα ήταν φως, γιατί είχε κάτι κραταιό από Έρωτα. Που είναι όμως Αθάνατος! 
   
ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ σου, Βίκυ, «ισοσκελίζει τη βεβαιότητα του θανάτου με τη δυνατότητα (ή πιθανότητα;) της ζωής». Πολύ σωστά το είπε κάποιος.
   
Σε φιλώ,
Μπλακ Μπερντ
    
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου