“ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν/ ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα/ που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση/ κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν∙/ ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας/ λεύγες και λεύγες∙/ ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.”
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012
Έλος
Σε αγαπώ Όπως η βροχή Αγαπά το χώμα
Όμως η γη σου Είναι ένα έλος Στο οποίο Ολοένα Βυθίζομαι
Βαθιά Πιο βαθιά Βαθύτερα Κι ακόμη Βαθύτερα
Γι’ αυτό Σου λέω Μόλις πιάσω Πάτο Άνοιξέ μου Μια σχισμή Να εισχωρήσω Στα έγκατά σου
Και μετά Να την κλείσεις Για να μείνω Μέσα σου Και να γίνουμε Ένα Για Πάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου