“ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν/ ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα/ που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση/ κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν∙/ ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας/ λεύγες και λεύγες∙/ ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.”
Σάββατο 30 Αυγούστου 2014
Αυτό το καλοκαίρι
Κάθε πρωινό στη σκέψη σου
βλέπω τον ουρανό λευκό
στο χρώμα τού δέρματός σου
κι οι σκέψεις μου γίνονται μελωδικές
εναρμονισμένες με το πιο όμορφο τραγούδι που υπάρχει·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου