Γιατί έτσι το 'χει φυσικό...

Η Αρετούσα και η Νένα στη φυλακή

    

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Αρετούσα. (Δ 497-508, 609-622, 717-720) ]

   

Ως και τα ζα που δε νογού, λογαριασμό δεν έχου,

ίντά 'ναι ο πόνος τού παιδιού γροικούν το και κατέχου

και τη ζωή τως δεν ψηφού, βοήθεια να τως δώσου

και παίρνουσινε θάνατον ογιά να τα γλυτώσου.

Ως κ' εις τα δάση τα θεριά που λύπηση δεν έχου

και ζούσι με την απονιά κι αγάπη δεν κατέχου,

καλά και θρέφουνται με κρας απ' άλλα ζα στα δάση,

πάντα τως σάρκα ζωντανή σιχαίνουνται να φάσι·

ομπρός σκοτώνουσι το ζο και τη ζωή του παίρνου

κι απόκει από τα μέλη του τρώγουσι και χορταίνου.

Κ' εσύ με σάρκα ζωντανήν, οπού 'ναι και δική σου,

θρέφεσαι κι ουδέ λύπηση γροικάς ουδέ πονεί σου;

[...]

Κι όσο πλιά η Μοίρα στα ψηλά τον άθρωπο καθίζει,

τόσο και πλιότερα πονεί, όντε τόνε γκρεμνίζη·

κ' εκείνα οπού τον κάνουσι συχνιά ν' αναγαλλιάση

μεγάλοι οχθροί του γίνουνται την ώρα οπού τα χάση.

Κι όσο πλιά αφέντης κράζεται και βασιλιός λογάται,

τόσο πλιά πρέπει να δειλιά, πλιότερα να φοβάται·

γιατί έτσι το 'χει φυσικό τση Μοίρας το παιγνίδι,

να παίρνη από τη μια μερά, στην άλλη να τα δίδη.

Αμ' όποιος σε φτωχότητα αναθραφή, δε γγίζει

του κύκλου τα στρατέματα, ως θέλει, να γυρίζη·

μα πάντα ανέγνοιος πορπατεί, κι αν τρώγη κι αν κοιμάται,

του ριζικού την όργητα ποτέ δεν τη φοβάται.

Κι αν εις αγάπη μπερδευτή, μια σαν κι αυτό γυρεύγει

κι ουδέ τα μέλη τυραννά ουδέ το νου παιδεύγει.

[...]

Ω ριζικό ακατάστατον, αναπαημό δεν έχεις,

μα επά κ' εκεί σαν πελελό περιπατείς και τρέχεις.

Όντε στα ύψη μας πετάς, τα χαμηλά γυρεύγεις

κι όντε μας δείχνης το γλυκύ, τότες μας φαρμακεύγεις.

    

[ ΠΟΙΗΤΗΣ: (Δ 737-740) ]

 

Ίντα πολλή θαράπαψη, παρηγοριά μεγάλη,

είναι στον κακορίζικο τα δάκρυα όντε τα βγάλη!

Κι ως τα 'χε πάντα συντροφιά στα πάθη η Αρετούσα,

εκείνα δίχως να μιλούν την επαρηγορούσα.

 

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]