Το καλοκαίρι στην Αθήνα*

   

    

Η αηδία περνάει με έρωτα ανιδιοτελή...

   

* του ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

     

Το βάρος της ύπαρξης

    
Μόνο να σε κοιτώ στα μάτια θέλω
πίσω απ’ τις κλειστές κουρτίνες που σιδέρωνα προχθές
με δάκρυα στα μάτια για τα πουλάκια που της έλειπαν 
για τα μισοφαγωμένα κλαράκια πυρκαγιάς
μια υποψία ζούγκλας στο σώμα σου ζωγράφισα
ζούγκλα έξω θα μου πεις μα δε το βλέπω
καρφωμένη στις κουκκίδες των ματιών σου
πύλες αρχέγονες και εισχωρώ
αναίσχυντη γυμνή και αθώα σειρήνα
ποτίζομαι στις ρίζες του κορμού σου
μη μου λυγίσεις μη μου σπάσεις μη καείς
το βάρος άντεξε της ύπαρξής μου
    

ΒΙΚΥ ΔΕΡΜΑΝΗ, Με μια φλόγα όπως πάντα

    

    

Στο τέλος

    

    

Στο τέλος γίνεσαι ό,τι γράφεις.

   

Μ.Μ.