ΚΑΠΟΤΕ η ποίηση (ἐκ τοῦ ποιέω, -ῶ) αφορούσε την κοινωνία ολόκληρη. Από τα αρχαϊκά έπη και την τραγωδία της «πόλεως-κράτους» έως τα λογοτεχνικά στέκια της Αθήνας μιας άλλης εποχής· τότε που ακόμα και η κηδεία ενός ποιητή μπορούσε να εξελιχθεί σε πορεία διαμαρτυρίας. Επίσης, κάποτε (όχι πολύ παλιά) οι πιο νέοι (ηλικιακά) ποιητές προσκαλούσαν τους λίγο πιο μεγάλους για έναν καφέ. Και εκείνοι πήγαιναν. Και προέκυπταν φιλίες από έναν καφέ.
ΣΗΜΕΡΑ οι ποιητές "δεν έχουν χρόνο" για καφέ. Τους έχει ρουφήξει μάλλον και αυτούς το facebook, τα likes, τα σχόλια... Και η ποίηση έχει γίνει πλέον υπόθεση της κλειστής κάμαρας, των κλειστών παρεών και των ψυχολογικών προβλημάτων των κλειστών, ή ανοιχτών, ποδιών. Η αλήθεια είναι όπως η ποίηση. Και η ποίηση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Και η κοινωνία είναι ένα σκληρό πορνό. Κάποιος την πηδά. Εκείνη πέφτει στα τέσσερα. Και τον αποκαλεί ποιητή.
Μ.Μ.