ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ - Μέρος 5

         

ΦΘΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ τής Εγωγούλας. Ο Καύλος. Ο κηπουρός της. Ανοίγει απότομα την αυλόθυρα. Σπάζοντας ένα κλαδί. Από τη τριανταφυλλιά. Χωρίς καν να το παρατηρήσει. Βαδίζει προς το μέρος τής Εγωγούλας. Η ίδια ενθουσιάζεται. Στη θέα τού Καύλου. Δεν αντιλαμβάνεται. Το σπασμένο κλαδί. Τής πληγωμένης τριανταφυλλιάς. Γυρνάει προς το μέρος τού Ανιδιοτέλη. Τού ζητάει να φύγει. Θέλει να μείνει μόνη της. Με τον Καύλο.

   
Ο Ανιδιοτέλης φεύγει. Αποσβολωμένος. Γυρίζει στο σπίτι του. Λυπημένος. Όταν καταλαγιάζει κάπως. Ο πόνος του. Αποφασίζει να βγει στο κήπο του. Για να ξεριζώσει. Τη κόκκινη τριανταφυλλιά. Σκέφτεται τα τριαντάφυλλα. Ειδικά τα κόκκινα. Υπάρχουνε για να δίνονται. Από ανθρώπους. Στους ανθρώπους. Με αγάπη.
           

Βγαίνοντας στο κήπο βλέπει τη τριανταφυλλιά ήδη μαραμένη. Είχε πια νόημα να φροντίζει τη τριανταφυλλιά; 
       

*

ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΡΚΕΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ. Μία μέρα. Η Εγωγούλα θυμάται. Ξαφνικά. Τον Ανιδιοτέλη. Αποφασίζει να τον επισκεφθεί. Η Εγωγούλα ήτανε πολύ στενοχωρημένη. Ο Καύλος. Αφού της είχε καταστρέψει τη τριανταφυλλιά. Μαζί με ολόκληρο το κήπο. Την είχε εγκαταλείψει. Η Εγωγούλα. Σκέφτεται. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Θα της έφτιαχνε τη διάθεση. Και ο μόνος που θα μπορούσε. Να της δώσει. Αυτό που είχε τόση ανάγκη. Ήταν ο Ανιδιοτέλης. 

Δεν τον είχε δει από τη τελευταία φορά που εκείνος είχε περάσει από το σπίτι της. Ούτε στο ψάρεμα τον είχε δει από τότε.
    
H Εγωγούλα πηγαίνει στο σπίτι τού Ανιδιοτέλη. Φθάνει εκεί. Μένει έκπληκτη. Από την εικόνα που αντικρίζει. Το σπίτι τού Ανιδιοτέλη. Έμοιαζε σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Έρημο. Σχεδόν. 

Ο κήπος ήταν ξερός και το γύρω τοπίο είχε μια μουντάδα που προκαλούσε έντονη μελαγχολία.
       

*

    

Η Εγωγούλα χτυπάει τη πόρτα τού Ανιδιοτέλη. 
  

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]