"Και τώρα η ιστορία, μια ιστορία πολύ απλή. Όλες οι ιστορίες τού ζεν είναι πολύ απλές. Αν τις καταλάβεις, δείχνουν κάτι. Αν δεν τις καταλάβεις δεν λένε τίποτε. Όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι τού κόσμου χρησιμοποίησαν την παραβολή σαν μέσο για το μήνυμά τους, επειδή η παραβολή δημιουργεί μια εικόνα. Είναι λιγότερο ιδεατή· φέρνει τα πράγματα περισσότερο προς την καρδιά. Αποκαλύπτει περισσότερα, λέει λιγότερα. Δεν χρειάζεται να τη δεις διανοητικά. Η παραβολή είναι εκεί, απόλυτα ξεκάθαρη."
Ο Ντάτε Τζιτόκου, ένας σπουδαίος ποιητής ουάκα,
ήθελε να κατακτήσει το ζεν.
Έχοντας αυτό στο νου του
κανόνισε μια συνάντηση
για να δει τον Εκκέι,
ηγούμενο τού Σοκόκουτζι στο Κυότο.
Ο Τζιτόκου πήγε στο δάσκαλο γεμάτος ελπίδες,
αλλά μόλις μπήκε στο δωμάτιο
δέχτηκε ένα χτύπημα.
Ξαφνιάστηκε κι αποσβολώθηκε.
Κανείς δεν είχε τολμήσει ποτέ να τον χτυπήσει,
αλλά επειδή είναι αυστηρός κανόνας τού ζεν
να μη λες και να μην κάνεις τίποτε
εκτός αν το ζητήσει ο δάσκαλος,
αποσύρθηκε σιωπηλά.
Αμέσως πήγε στον Ντοκουόν,
που ήταν διάδοχος τού Εκκέι
και του είπε ότι σκόπευε
να προκαλέσει τον Εκκέι σε μονομαχία
"Δεν μπορείς να δεις
ότι ο δάσκαλος ήταν ευγενής μαζί σου";
είπε ο Ντοκουόν. "Ασκήσου στο ζαζέν
και θα δεις μόνος σου
τί σημαίνει αυτή του η μεταχείριση".
Για τρεις μέρες και τρεις νύχτες
ο Τζιτόκου βρισκόταν σε απελπισμένη περισυλλογή,
και τότε, ξαφνικά, βίωσε ένα εκστατικό ξύπνημα.
Το σατόρι αυτό εγκρίθηκε από τον Εκκέι.
Ο Τζιτόκου επισκέφθηκε τον Ντοκουόν
και τον ευχαρίστησε για τη συμβουλή του, λέγοντας:
"Αν δεν ήταν η σοφία σου,
δεν θα είχα ζήσει αυτήν τη μεταμόρφωση.
Κι όσο για το δάσκαλο,
το χτύπημά του δεν ήταν καν αρκετά δυνατό."
– ΌΣΣΟ, «Νιρβάνα: Ο Τελευταίος Εφιάλτης», εκδ. Ρέμπελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου