ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ - Μέρος 2

ΜΊΑ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ, η Εγωγούλα πηγαίνει ξανά στο σπίτι τού Ανιδιοτέλη. Τού ζητάει να της δώσει ένα άλλο τριαντάφυλλο. Το πρώτο είχε μαραθεί. Ο Ανιδιοτέλης τής το προσφέρει. Με τεράστια χαρά. Το μεγαλύτερο και το πιο κόκκινο τριαντάφυλλο τού κήπου του. Εκείνη η μέρα. Ήτανε μέρα ευτυχίας. 

Ευτυχισμένη μέρα. Οι ευτυχισμένες μέρες κρύβουν μέσα τους κάτι το τερατώδες.

  

*

   

Ο ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ πλέον. Η Εγωγούλα είναι φίλη του. Και αυτό δε πρόκειται να αλλάξει. Ποτέ. Λίγες μέρες αργότερα. Αποφασίζει να πάει στο σπίτι τής Εγωγούλας. Κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Στα χέρια του. Aπό τα ομορφότερα τού κήπου του. Ίσως. Το πιο όμορφο όμορφο όμορφο όμορφο... τριαντάφυλλο! Από όλα. 

Είχε γράψει κι ένα ποίημα. Το ποίημα:

ΠΕΡΙΜΕΝΩ…

“BECAUSE

Αυτός ειν’ ένας κόσμος

Όπου και τα πράγματα ακόμα

Δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλά”

    

~ Αλέξης Τραϊανός

    

(I)

   

Λοιπόν, δε καταλαβαίνεις;

Ω, κορίτσι μου μικρό,

που είσαι το Φεγγάρι μου

το πιο μεγάλο!

    

Μία κουβέντα σου μονάχα αναζητώ

Αυτή που δε μπορώ να σου τη πω

Παρά μόνο εσύ μπορείς να την εκφράσεις

Πολύ καλύτερα από μένα· και περιμένω...

   

(II)

   

Το μόνο που θέλω 

  ―και όχι ΘΑ ήθελα―

Το μόνο που χρειάζομαι

―και όχι ΘΑ χρειαζόμουνα―

    

Είσαι εσύ, κορίτσι μου γλυκό

και πονεμένο, που δε μπορώ

να σε έχω στην αγκαλιά μου!

Και περιμένω...

   

(III)

   

Λοιπόν, δε καταλαβαίνεις;

Ω, κορίτσι μου χλωμό,

που είσαι το Φεγγάρι μου

το πιο μεγάλο!

   

Περιμένω…

Μία κουβέντα

Ένα ταξίδι

Μία αγκαλιά

    

(IV)

   

Λοιπόν, δε καταλαβαίνεις;

Ω, κορίτσι μου λαμπρό,

που είσαι το Φεγγάρι μου

το πιο μεγάλο!

    

Περιμένω η φωνή

τής σιωπής σου

να γίνει η σιωπή

τής φωνής μου

 

*

   
Χτυπάει με λαχτάρα τη πόρτα της.
              

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]