... «Ο Νίτσε είπε, "Ο Θεός είναι νεκρός και ο άνθρωπος είναι ελεύθερος πια". Αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα τής δυαδικής σκέψης.
Στην Ανατολή ποτέ δεν σκεφτήκαμε το Θεό σαν ζωγράφο. Τον σκεφτήκαμε σαν χορευτή. Ο χορός δεν μπορεί να χωριστεί από το χορευτή· ο πίνακας μπορεί να χωριστεί. Γι' αυτό ο χορός είναι ζωντανός και ο πίνακας νεκρός. Όσο όμορφος κι αν είναι, είναι νεκρός. Είναι χωριστός από το δημιουργό. Από τη στιγμή που χωρίζεται είναι νεκρός. Μπορεί να έζησε μέσα στο μυαλό τού ζωγράφου, μπορεί να ήταν ζωντανός πριν ζωγραφιστεί. Από τη στιγμή που ζωγραφίζεται έχει τελειώσει· είναι ήδη ένα άψυχο κατασκεύασμα. Ένας χορός όμως...
Στην Ινδία ονομάζουμε το Θεό 'νάταρατζ' – Θεό τών χορευτών. Θα πρέπει να έχεις δει το Σίβα που χορεύει. Αυτή είναι η ανατολική ιδέα για το Θεό. Μια ιδέα μη-δυαδική. Όταν σταματά ο χορευτής, σταματά ο χορός. Δεν μπορείς να χωρίσεις το χορό από το χορευτή. Και ο χορός φτάνει σε κορύφωση, σε κρεσέντο, όταν ο χορευτής χάνεται μέσα του τελείως, όταν δεν υπάρχει ούτε χορός ούτε χορευτής· και οι δύο είναι ένα... μία κίνηση καθαρής ενέργειας και χαράς.
Γι' αυτό τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με το χορό· ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική· τίποτε δεν τον φτάνει. Ο χορός παραμένει η υπέρτατη τέχνη. Αυτή είναι η πρώτη τέχνη που γεννήθηκε και θα είναι η τελευταία που θα μείνει, γιατί ο χορός έχει μέσα του κάτι από την ίδια τη ζωή.
Ο Θεός είναι χορευτής. Δεν είναι δημιουργός με την έννοια τού ζωγράφου· είναι δημιουργός με την έννοια τού χορευτή. Θα σού το πω με άλλον τρόπο. Ο Θεός δεν είναι δημιουργός αλλά δημιουργικότητα... μια δυναμική ενέργεια. Από τη στιγμή που λες δημιουργός, είναι νεκρός. Η ίδια η λέξη 'δημιουργός' έχει μέσα της μια τελεία. Δημιουργικότητα ανοιχτή, που κινείται όλο και πιο δυνατά και φτάνει σε όλο και ψηλότερες κορυφές...
Τα ζώα είναι ένας χορός τού Θεού. Και τα δέντρα είναι ένας χορός τού Θεού. Και η ανθρωπότητα είναι ένας χορός τού Θεού, που φτάνει όλο και ψηλότερα. Ο Θεός κινείται όλο και πιο γρήγορα· πιο τρελά, πιο γρήγορα, λιώνει μέσα στο χορό του. Ένας βούδας, ή ένας ιησούς είναι το υπέρτατο αυτού τού χορού... εκεί όπου ο χορευτής είναι τόσο απόλυτα μεθυσμένος και τρελός ώστε έχει γίνει χορός.
Γι' αυτό λέω ότι αν ζεις τη ζωή στο δυναμισμό της θα πλησιάσεις το Θεό· γιατί χορεύει ακόμη. Μη λες ότι δημιούργησε τον κόσμο· ακόμη δημιουργεί. Διαφορετικά πώς συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα δέντρα; Πώς συνεχίζουν να ανθίζουν τα λουλούδια; Κάθε στιγμή ο κόσμος ανανεώνεται. Κάθε πρωί απελευθερώνεται καινούργια ζωή.»
– ΌΣΣΟ, Νιρβάνα: Ο Τελευταίος Εφιάλτης, εκδ. Ρέμπελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου