Αυτή η Φωνή

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Πόνος

   

I. 

   

Αγόρι σε ένα κώμα 

   

Η μοναξιά τού Αγοριού

Νικόλας Άσιμος*Παύλος Σιδηρόπουλος*Κατερίνα Γώγου

Το σημείο ζωής 

Η ανακάλυψη του σημείου

II. 

   

Η ερημιά τού Αγοριού

Απόντες 

Η «δήλωση στο Σύμπαν»

III.

Τα βιβλία τής Κατερίνας

Ιδιώνυμο ή Το ξύλινο παλτό

Αίτημα φιλίας

Είμαι ελεύθερη ελεύθερη ελεύθερη

Η σύμπτωση(;)

IV.

Τα πρώτα μηνύματα

"Ας βυθιστούμε"

Τα πρώτα τηλεφωνήματα

V.

Ύστερα η θάλασσα

"Λατρεύω τη θάλασσα"...

Τα ποιήματα τής Κατερίνας στη θάλασσα

... Δεν έχουν σώμα/ γι' αυτό δεν έχουν λόγο/ έχουν όμως να πουν/ με ένα κύκλο φωτεινό/ σαν ήλιος;/ στο πρόσωπο/ σιωπηλά με παροτρύνουνε εγώ να μιλήσω.../ Οι άλλοι στα δωμάτια κάνουνε άχρηστα πράγματα/ τα δόντια κροταλίζουνε/ τα δείχνουν σα γελάνε/ Τώρα/ όλο και πιο συχνά έρχονται σπίτι μου/ όλο και πιο συχνά μιλάω μαζί τους/ όλο και πιο/ ασκούμαι στη σιωπή/ όλο και πιο...

Απαγγελίες σαν κι αυτή· στον αέρα, στο δάσος, στη θάλασσα

VI.

Τα μηνύματα –δηλαδή ποιήματα– δε σταματούν· όπως και τα όνειρα

... και γω, πως μου 'ρθε να γράψω ποιήματα ακόμα πιο πολύ δεν έχω τόπο να σταθώ και με το ίδιο παιδικό παράπονο κοτζάμ γυναίκα τώρα όλο να ντρέπομαι και πρέπει ακόμα να σκληρύνω και τώρα δεν έχω τι άλλο να πω σπάνε τα κομμάτια μας σαν αστραπές στον ουρανό και πάντα όλοι να μας διατάζουνε διαλυθείτε ησύχως όμως κι έτσι που μ' οξυγονοκολλήσανε δεμένη χειροπόδαρα σε τούτη τη ζωή σε τούτη την καρέκλα έτσι και της χώσω μια στον ουρανό –κοίτα ψηλά– θα πιάσει να βρέχει...

Η συγκίνηση: στο δεξί αυτί η θάλασσα· στο αριστερό Αυτή η Φωνή

VII.

Ντούκου ντούκου η γραφομηχανή, φαίνεται εμπνέει το ντούκου ντούκου, την πείραζε ο Νικόλας Άσιμος. 

Αλλά κι εκείνη τον προειδοποιούσε: 

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. 

Στο μυαλό είναι ο στόχος, 

το νου σου ε;

Και οι προειδοποιήσεις στέκουν εκεί και μας κοιτούν. Και συνεχίζουν:

Στην καρδιά είναι ο στόχος,

την αγάπη μας ε;

  

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

   

Μ.Μ.