Η αγάπη δεν τσ' αφήνει

Τα μήλα τής Αρετούσας

         

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Ερωτόκριτος. (Α 2039-2042) ]

 

Πάντα η γυναίκα ανερωτά και πεθυμά ν' ακούση

πως όλοι τήνε ρέγουνται κι όλοι την αγαπούσι

κι ουδέ μανίζει ουδέ γρινιά, αμέ πολλά τσ' αρέσει

όλοι, μεγάλοι και μικροί, όμορφη να τη λέσι·

[ ΠΟΙΗΤΗΣ: (Α 2085-2088, 2139-2142, 2153-2156, 2187-2190, 2195-2198) ]

εχλώμιανε κ' εκρύγιανε, την ίδιαν ώρα πάλι

εξάψα, εξεκοκκίνισαν τα πλουμισμένα κάλλη·

ανοίγαν κ' εσφαλίζασι τα φύλλα τής καρδιάς της

και με την πρίκαν ήτονε συγκεραστή η χαρά της.

[...]

Εγνώρισε στα μάτια της τον πόνο τής καρδιάς της

κ' εις τη χλωμάδα την πολλή κ' εις την αδυναμιά της·

το πράμα πλιό δεν είν' κρυφό στον ένα κ' εις τον άλλο,

γιατί εγνωρίσασι κ' οι δυο πως προπατού ένα ζάλο.

[...]

Εκρουφοαναντρανίζασι κ' εκρουφοσυντηρούσα·

γέλιο δε δείχνει ο γεις τ' άλλου μηδέ ποτέ εμιλούσα·

εδέτσι επέρναν ο καιρός· τα μάτια ήσανε μόνο,

που εμολογούσαν τση καρδιάς τα πάθη και τον πόνο.

[...]

Όποιοι αγαπούσι καρδιακά παρηγοριά μεγάλη

παίρνου να βλέπουν εις τ' αλλού των ομματιών τα κάλλη·

χαίρουνται, αναγαλλιούσινε με τη θωριάν εκείνη

κι α θέλου να στραφούν κι αλλού, η αγάπη δεν τσ' αφήνει·

[...]

Μην το κρατήτε για πολύ, μην το θαμάζεστ' όλοι,

τούτες οι τέχνες βρίσκουνται σ' τση φύσης το περβόλι·

κ' εις πράματα πολλώ λογιώ, που άνθρωπος δεν κατέχει

κι ουδ' ήπραξε μηδ' είδε τα, μάθηση η φύσις έχει.

 

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]