«Παρά ένα τεσσαράκοντα». Η γνωστή φράση που παραπέμπει στην τιμωρία
με μαστίγωμα που προβλεπόταν από τον Ιουδαϊκό νόμο ταιριάζει κάπως με
την τωρινή επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, αφού φέτος
συμπληρώνονται τριάντα εννέα κτυπήματα στην αμνησία, την παραπλάνηση,
τον εφησυχασμό την πολιτικολογία και την εκμετάλλευση ενός γεγονότος που
είναι μία από τις πλέον έντονες «στιγμές» στους αγώνες που
πραγματοποίησαν οι εξουσιαζόμενοι του ελλαδικού χώρου.
Τραγική ειρωνεία! Κάποιοι αριστεροί και δημοκρατίζοντες προσπαθούν στη βάση της πολιτικής εκμετάλλευσης, αλλά και της παραπλάνησης, να επικαιροποιήσουν το σύνθημα: «Η χούντα δεν τελείωσε το 1973». Κι όμως, η χούντα τελείωσε, τότε. Μια μορφή διακυβέρνησης των ανθρώπων, που παραμένουν σκλαβωμένοι στα όρια του ελλαδικού χώρου, πήρε τέλος για να αντικατασταθεί με μια άλλη.
Το ότι η φετινή χρονιά συμπίπτει με τις χειρότερες συνθήκες σκλαβιάς
για μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ποιοι από
όσους συμμετείχαν τότε σ’ αυτό το μεγαλειώδες γεγονός μπορούσαν να
διανοηθούν ότι θα έρχονταν μέρες σαν κι αυτές που ζούμε; Αν υπήρχε η
δυνατότητα γνώσης της πορείας που διανύθηκε, τότε θα είχαμε, κατά βάση,
δύο στρατόπεδα σκέψης και δράσης.
Το ένα θα ακολουθούσε το δρόμο της απόσυρσης, ενώ το άλλο θα
συμμετείχε σε κάθε περίπτωση στην εξέγερση. Στο δεύτερο κατατάσσονται
τόσο αυτοί που θεωρούσαν πως στην κοινωνική εξέγερση δεν χωράνε
απουσίες, όσο και εκείνοι που υστερόβουλα πρόσβλεπαν σε μελλοντικές
αναδείξεις τους στο μουντό στερέωμα της πολιτικής και της οικονομίας.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν οι πολλοί, αυτοί που ακόμα και σήμερα
με την παρουσία, τα λόγια και τις πράξεις τους συνεχίζουν να προκαλούν
μόλυνση στο περιβάλλον, αλλά και στη σκέψη των ανθρώπων που τυχαίνει να
τους ακούν.
Είναι αυτοί που έχουν απλώσει τα δίκτυα τους σαν αράχνες: γιοι
εφοπλιστών, τυχοδιώκτες που καλύφθηκαν πίσω από όλα τα αριστερά,
κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά παραβάν προκειμένου να αναδειχτούν,
συνομιλητές της δικτατορίας σε κάθε συγκρουσιακό γεγονός (Νομική 1973,
Πολυτεχνείο Ιανουάριος 1973, Νοέμβριος 1973) παρόντες και τώρα στις
μέρες της εξαθλίωσης. Άθλιοι μεταξύ αθλίων, υπάλληλοι της ευρωπαϊκής
κυριαρχίας. Κάποιοι φανερά και ξεδιάντροπα, κάποιοι άλλοι στα μουλωχτά. Η
συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μπουκωμένη με χρήμα, προνόμια και την
ματαιοδοξία που προσφέρει η εξουσία σ’ αυτούς που την υπηρέτησαν για τα
καλά.
«Θλιβερό παράδοξο», θα αναλογιζόταν κάποιος, «να παραχωρηθεί ο τίτλος
των «αγωνιστών του Πολυτεχνείου» σε εκείνους που εναντιώθηκαν με
ποικίλους τρόπους, σ’ αυτούς που σαμποτάρισαν και σ’ όσους διαστρέβλωσαν
το περιεχόμενο της εξέγερσης του 1973». Κι όμως δεν είναι να απορεί
κανείς. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πως ο κρατισμός της αριστεράς
είναι το πλέον κατάλληλο στήριγμα του συστήματος καταπίεσης κι
εκμετάλλευσης, ειδικά σε περιόδους δύσκολες γι’ αυτούς.
Η «αλλαγή», η «μεταπολίτευση» ήταν τα συνηθισμένα δολώματα για να
καθιερωθεί το καθεστώς που συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα. Ας
ονειροβατούν όσο θέλουν οι ανειδήμονες αριστεροί και κομμουνιστές, ας
συνεχίζουν να εξαπατούν με τις διάφορες φανφάρες οι καθοδηγητές και οι
στελεχωμένοι στους κομματικούς και υπόλοιπους καθεστωτικούς μηχανισμούς
και θεσμούς του κράτους. Ο καθοδηγητές τους ξέρουν την αλήθεια. Όλοι
μαζί, όμως έχουν κοινά συμφέροντα.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε. Αυτοί που κατέκλυσαν με τα κομματικά τους στελέχη και μέλη τούς θεσμούς και μηχανισμούς του κράτους, το στρατό, την αστυνομία, το δικαστικό σώμα, τη βουλή, τις μυστικές υπηρεσίες, τα υπουργεία και όλες τις κρατικές υπηρεσίες και οργανισμούς τόλμησαν τότε και τολμούν να μιλούν μέχρι και σήμερα για παρακράτος και προβοκάτορες. Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί!
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά σε σχέση με αυτό το γεγονός της
«μεταπολίτευσης», της «αλλαγής» και με τα όσα διαπλέκεται, που πολλές
φορές όταν προσπαθεί κάποιος να αναφερθεί σ’ αυτά έχει την αίσθηση ότι
δεν έχει να πει σχεδόν τίποτε.
Αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στην αρχή. Έπειτα έρχονται διάφορες σκέψεις,
εμπειρίες, πρόσωπα και γεγονότα και είναι τότε που δεν ξέρεις από πού
να αρχίσεις και ίσως όταν ξεκινήσεις δεν ξέρεις πώς να σταματήσεις.
Αλήθεια, για ποιο από όλα να γίνει αναφορά;
Για τους αγωνιστές και τους «αγωνιστές», για τους εξουσιαστές, για
τους κρατούντες, για επαναστάτες και αντεπαναστάτες, για κομμουνιστές
και αριστερούς, για δημοκράτες και χουντικούς, για πατριώτες και
απάτριδες, για αναρχικούς και αναρχούμενους, για το ελλαδικό και το
κυπριακό πρόβλημα, για την διπλή επιδρομή του τουρκικού κράτους στην
Κύπρο που είχε σαν αποτέλεσμα την κατάληψη του ενός τρίτου του νησιού,
που ήταν το αντίτιμο για την επαναφορά στην διαχείριση του ελλαδικού
κράτους από τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο και όλη την ακολουθία των
πολιτικών και οικονομικών παραγόντων που λυμαίνονται μέχρι σήμερα τη ζωή
των ανθρώπων μαζί με τους «χουντικούς»; Για ποιο απ’ όλα τέλος πάντων;
Ποιος από τους «πρωταγωνιστές» και μη, θυμάται πραγματικά αυτό που
έγινε και κυρίως το πώς έγινε; Ο χρόνος και τα συμφέροντα (ατομικά και
πολιτικά) έχουν αλλοιώσει σε μεγάλο βαθμό τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό
και στο ψευδεπίγραφο. Ακόμα και ο τρόπος που γίνονται οι περιγραφές
έχει μια μονότονη και σε πολλές περιπτώσεις απωθητική χροιά. Η θέρμη, ο
ενθουσιασμός, το πάθος έχουν πάει περίπατο. Αλλά κι όταν εκδηλωνόταν
τότε, από τους «πρωταγωνιστές», σε ποιο βαθμό, άραγε ήταν πηγαία και σε
ποιο ήταν μια μάσκα χρήσιμη για να παιχτεί το πολιτικό θέατρο;
Δεν έχει και τόση σημασία, πλέον.
Αυτό, πάντως, που διακρίνεται στα όσα λέγονται για το Νοέμβρη του
1973 είναι πως η σημασία της εξέγερσης είναι πολύπλευρη παρά το ότι της
δόθηκε μια μονοδιάστατη εκδοχή κυρίως από τους αριστερούς. Από αυτούς
δηλαδή που καρπώθηκαν οφέλη χάρη στην «μεγαλοψυχία» του κράτους. Κι όπως
είπαμε, δεν υπήρξαν από την πλευρά τους αχάριστοι. Στήριξαν τον
κρατισμό σ’ όλες τις δεκαετίες που προηγήθηκαν και συνεχίζουν να τον
στηρίζουν. Πόσο τυχαίο ήταν το γεγονός ότι σε πολύ σύντομο διάστημα
παραδόθηκαν τα ηνία της διαχείρισης του κράτους στην αριστερά (ΠΑΣΟΚ,
ΚΚΕ και λοιπές αριστερές δυνάμεις); Όσο «τυχαία» ήταν και η βιαστική
παράδοση της διαχείρισης του κράτους από τον Καραμανλή τον νεώτερο το
2009. Και οι χειραγωγούμενοι, οι ψηφοφόροι, έσπευσαν να αναδείξουν
εκλογικά και πάλι το ΠΑΣΟΚ. Για να καταποντίσει ένα μέρος από αυτούς
(μαζί με πολλά άλλα κομμάτια του πληθυσμού) στην εξαθλίωση, στην
απόγνωση και τις αυτοκτονίες. Θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό αν
δεν ψήφιζαν; Η απάντηση γίνεται θετική από τη στιγμή που η απομάκρυνση
από τα κόμματα και τους ψηφοσυλλέκτες θα ήταν ένα βήμα για αλλαγή
πορείας και μια στάση ζωής διαφορετική από αυτή που ορίζει το κάθε
κομμάτι της εξουσίας (αριστερό, κομμουνιστικό, σοσιαλιστικό ή δεξιό).
Αρκεί απλά να αναρωτηθεί ο καθένας: Θα μπορούσε να «προκύψει» η
σημερινή κατάσταση αν δεν είχε παραχωρηθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου
στην αριστερά; Θα γινόντουσαν όλες αυτές οι πολύχρονες διαδικασίες
ενοποίησης των πολιτικών κατευθύνσεων ανάμεσα στις αριστερές,
κομμουνιστικές, δεξιές, σοσιαλιστικές τάσεις της εξουσίας του ελλαδικού
χώρου αν δεν είχαν δοθεί από όλες τις πλευρές οι έμπρακτες διαβεβαιώσεις
με διάρκεια και επιμονή για την υπεράσπιση του καθεστώτος και για τους
κοινούς προσανατολισμούς σ’ ό,τι αφορά την ενοποίηση της κυριαρχίας; Θα
μπορούσαν να μαντρωθούν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι του μόχθου –αλλά και
πολλοί άλλοι εκτός από αυτούς– στους διάφορους συνδικαλιστικούς και
πολιτικούς μηχανισμούς χωρίς να έχει λόγο η αριστερά; Εννοείται πως όχι.
Τα γεγονότα και οι παράγοντες που συντέλεσαν στην λεγόμενη
μεταπολίτευση είναι, λίγο ως πολύ, γνωστά, όπως και το πώς
πραγματοποιήθηκε αυτή. Παραμένουν στο σκοτάδι τα όσα προηγήθηκαν. Αυτός
είναι ο λόγος που μυθοποιήθηκαν πρόσωπα (εθνάρχης, «αγωνιστές») ενώ
αποσιωπήθηκαν γεγονότα και καταστάσεις προκειμένου να παραμείνει αφανής η
αλήθεια πάνω σε ζητήματα όπως η κατάληψη του 1/3 της Κύπρου από το
τουρκικό κράτος. Όσο κι αν φανεί παράξενο σε αρκετούς, τα γεγονότα
αποδεικνύουν πως και οι εξουσιαστές αξιοποίησαν με τους δικούς τους
τρόπους τα εξεγερτικά γεγονότα που έγιναν το Νοέμβριο του 1973. Ο
Καραμανλής ο πρεσβύτερος, ως γνωστόν, σχεδόν γονατιστός παρακαλούσε με
διάφορα μνημόνια τους δικτάτορες να του δοθεί η εξουσία ώστε να γίνει το
πέρασμα στη μεταπολίτευση, υποσχόμενος να παραμερίσει τους
«παρηκμασμένους» πολιτικούς του παρελθόντος, αναγνωρίζοντας το
«εθνοσωτήριο έργο της επανάστασης».
Οι «παρηκμασμένοι» είναι αυτοί με τους οποίους στη συνέχεια σχημάτισε
κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όταν το δικτατορικό καθεστώς κατέρρευσε
κάτω από το κτύπημα της κοινωνικής εξέγερσης αλλά και από τη συνωμοσία
ανάμεσα στους «παρηκμασμένους» πολιτικούς και τους επικεφαλής του
στρατού, με τις ευλογίες των ΗΠΑ.
Τριάντα εννέα κτυπήματα στη λήθη. Χρόνο το χρόνο, παρά την διαρκώς
αυξανόμενη καταστολή αντιμετωπίσαμε το κύμα της λήθης και της
διαστρέβλωσης κόντρα στο κράτος, κόντρα στις λογικές της υπεκφυγής.
Επειδή αυτές υπήρχαν όλο αυτό το διάστημα. Εκφράστηκαν μέσα από μια
αναρχιστική, αναρχούμενη και αριστεροαυτόνομη θέση και πρακτική,
παραδίδοντας την εξέγερση –και τις δυνατότητες που παρουσιάζονταν σε
κάθε επέτειο– βορά στους αριστερούς και δεξιούς εξουσιαστές με διάφορα
ιδεολογήματα του τύπου «Το πολυτεχνείο ανήκει στη Δημοκρατία, στους
αστούς, στην εξουσία κ.λπ.». Αυτοί που πολεμούσαν κάθε προσπάθεια
απεμπλοκής του αναρχισμού από τις εξουσιαστικές λογικές, τις απόψεις και
πρακτικές, κάθε προσπάθεια να γίνει ξεκάθαρη και να αναδειχθεί η
αναρχική στάση και πρακτική, ξαφνικά έβαζαν ζήτημα «καθαρότητας».
Μοιάζει με την στάση του ΚΚΕ που μετά από ένα σωρό ελιγμούς, όταν
ξεμπροστιάζεται η πολιτική του, τότε κάνει αναφορά σε «θέσεις» και
αρχές, όπως η περίφημη αξίωση του για συμφωνία με τα υπόλοιπα αριστερά
κόμματα στο ζήτημα της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να
σχηματίσει μαζί τους κυβέρνηση.
Παρ’ όλα αυτά, μια χούφτα αμετανόητοι συνέχισαν και εξακολουθούν να
δίνουν κτυπήματα ενάντια στη λήθη και την διαστρέβλωση, αναδεικνύοντας
την κοινωνική-ανατρεπτική τάση που υπήρχε στην εξέγερση του 1973.
Διατηρώντας άσβεστη τη φλόγα.
Αυτά τα κτυπήματα ανέδειξαν δύο κορυφαίες στιγμές σ’ αυτή την
μακρόχρονη πορεία: τα συγκρουσιακά γεγονότα του 1985 με αφορμή την
δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά και την εξέγερση του 1995, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου από χιλιάδες ανθρώπους, ανήμερα της 22ης επετείου.
Φέτος συμπληρώνουμε 39 κτυπήματα.
Και συνεχίζουμε…
Θέλω να προσευχηθώ με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω Θέλω να τιμωρήσω με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω Θέλω να προσφέρω με την ίδια δύναμη που ήθελα στο ξεκίνημα Θέλω να νικήσω αφού δεν μπορώ να νικηθώ Αλέκος Παναγούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου