Του Έρωτα μόνο η δύναμη...

Ο Ρωτόκριτος φεύγει για την εξορία

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Αρετούσα. (Γ 325-350, 507-514) ]

   

Η φύση τσ' αναστεναμούς ήκαμε, όντε κινούσι,

πάντα τα φύλλα τής καρδιάς ομπρός να τσι γροικούσι

κι ως έβγουν από την καρδιά και μες στο στόμα μπούσι,

με τον αέρα βγαίνουσι κι αέρα παν να βρούσι·

ο πρώτος αναστεναμός σαν πάψη και τελειώση,

έτσι γιαμιά δεν έρχεται άλλος να δευτερώση·

με τον καιρό τως πορπατού τα πράματα και πάσι,

του Έρωτα μόνο η δύναμη συχνιά τα μεταλλάσσει·

και τούτοι οπού συχνιάζουσι σαν το νερό στη βρύση

δεν είν' καλοί αναστεναμοί ωσάν το θέλει η φύση·

δεν είν' τούτ' οι αναστεναμοί, νένα, σαν είναι οι άλλοι,

μα εγώ 'χω μέσα στην καρδιά καρβουνιστιά μεγάλη.

Κ' Έρωτας είν' ο μάγερος, συμπαίνει και σπουδάζει

και τσι φτερούγες του συχνιά ανεβοκατεβάζει·

φυσά και ξάφτει τη φωτιά μην πάγη να του σβήση,

τη μαγεριάν ακάμωτη δε θε να την αφήση·

κείνος ο αέρας τω φτερώ που ξάφτει το καμίνι

κάνει τον αναστεναμό π' έτσι συχνιά με κρίνει·

και δεν ευρίσκει ανάπαψη στο στήθος η καρδιά μου,

μα πάντα μ' αναστεναμόν έρχεται η αναπνιά μου·

κι α λάχη ξύλον ή κλαδί, όντεν αναστενάζω,

βγαίνει έτοια φλόγα και καημός, που καίγω τα, λογιάζω·

κ' είναι η καρδιά μου στην πυρά και καίγεται στη λαύρα

σαν κάρβουνο είναι κόκκινη, τα φύλλα τση είναι μαύρα·

μαγάρι ν' αποκάηκε, να γίνηκεν αθάλη,

να πάψουσιν οι πόνοι τση κ' η παίδα τση η μεγάλη!

[...]

Οι λογισμοί επετάξασιν, στον ουρανό εφτάσα

κ' εκεί εκαήκαν τα φτερά και την εξά μου εχάσα

και να πετάξου δε μπορού πλιό να 'ρθου να μ' ευρούσι

κ' εις τα ψηλά απομείνασι και σκλάβους τσι κρατούσι.

Εκεί 'ν' κι ο νους μου στα ψηλά και δίχως νου μ' αφήκε

και σε μεγάλες δυσκολιές και πείραξες εμπήκε·

κ' η πεθυμιά μου επλήθυνεν αμ' όχι να λιγάνη,

γιατ' εκεί που δεν είναι νους, λογαριασμός δεν πιάνει

    

[ ΠΡΟΣΩΠΟ οπού μιλεί: Πεζόστρατος, Πολιτικός Σύμβουλος του Βασιλέως. 
(Γ 905-910) ]

 

Όλα τα πλούτη κ' οι αφεντιές εσβήνουν και χαλούσι

και μεταλλάσσουν, κ' οι καιροί συχνιά τα καταλούσι,

μα η γνώση εκεί που βρίσκεται και τσ' ευγενιάς τα δώρα

ξάζου άλλο παρά βασιλειά, παρά χωριά και χώρα·

ουδ' ο τροχός δεν έχει εξάν, ως θέλει να γυρίση,

τη γνώση και την αρετή ποτέ να καταλύση.

   

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]