Ξεθαμμένες μικρές ιστορίες

    

Είμαστε φτιαγμένοι από εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών.

   

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

    

*

  

Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ένα Αστέρι πάνω από τη Γη. Εκεί ψηλά στον Πατέρα-Ουρανό. Άγνωστο το πώς. Άγνωστο το γιατί.

   

Μέχρι που το Αστέρι κάποτε κουράστηκε να μένει μόνο του κάπου τόσο μακριά, κι ας είχε τον Ήλιο, το Φεγγάρι και όλα τα άλλα άστρα για παρηγοριά.

   

Εκείνο ήθελε να γεννηθεί από το φως μιας έκρηξης νεκρής. Το καλούσε η σκοτεινή Μητέρα-Γη, που ήταν ακόμα ζωντανή μέσα στον χαμό της.

   

Και το Αστέρι αυτό γεννήθηκε για πρώτη φορά, σε τούτη εδώ τη φυλακή, με τη μορφή ενός ελαφιού. Και το ελάφι, μια μέρα, άφησε την τελευταία του πνοή πληγωμένο από τον φόβο και από το κρύο. Έφυγε τόσο μόνο...

Έπειτα γεννήθηκε, για δεύτερη φορά, με τη μορφή μιας γάτας. Κι η γάτα αυτή με τις εφτά ψυχές έχανε, μία-μία, την κάθε της ψυχή. Άλλη τη δώριζε σε μια πληγωμένη ύπαρξη, την οποία αγαπούσε τόσο πολύ. Άλλη τη δάνειζε σε κάποιον που την εκμεταλλεύτηκε πάρα πολύ. Και δεν την επέστρεφε ποτέ. Κι άλλη την έπαιρναν σκυλιά που τη μισούσαν υπερβολικά πολύ. Μέχρι που μέσα από τη γάτα μια μέρα έφυγαν όλες οι ψυχές. Και η γάτα ξεψύχησε. Πάλι μόνη...

   

Ύστερα γεννήθηκε, για τρίτη φορά, με τη μορφή μιας αλεπούς. Κι η αλεπού αυτή ήταν επικίνδυνη. Μόνο που μια μέρα, πάνω στον ίλιγγο του κινδύνου, ρίσκαρε, έχασε κι έσβησε απελπισμένη. Ξανά μόνη...

   

** 

Κι έρχεται τώρα, για τέταρτη φορά, γεννημένη με τη μορφή ενός ανθρώπινου πλάσματος. Κι η μορφή αυτή δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος. Γιατί φέρει μέσα της το ελάφι, τη γάτα και την αλεπού μαζί!

  

Και βρέθηκε για άλλη μια φορά σε αυτή τη μάταιη γη, μόνο και μόνο για να δει. Για να βρει μέσα από τα μάτια ενός ελαφιού, μιας γάτας, μιας αλεπούς κι ενός ανθρώπου τον δρόμο τής μεγάλης επιστροφής. Τον δρόμο προς το Αστέρι. Μα το Αστέρι αυτό δεν είναι, πλέον, ζωντανό. Κείτεται εκεί ψηλά νεκρό. Μόνο του κι αυτό...

   

***

Και ο ανθρωπος αυτός που γεννήθηκε με το κεφάλι ψηλά, στο σώμα μιας κοπέλας, ρίχνει το βλέμμα του σε μένα.

Και γράφω εδώ τώρα, μέσα από ένα τρένο, την ιστορία των ματιών που είδα. Για τα μάτια τής κοπέλας!

Και είδα το ελάφι. Και είδα τη γάτα. Και είδα την αλεπού. Μα πάνω από όλα είδα τον ανθρωπο. Την κοπέλα που αγαπώ...

   

**** 
   

Και μόνο τα μάτια της να βλέπω. Να τα φιλώ. Και τίποτα άλλο στον κόσμο αυτό να μην έχω.

   

Κι η όμορφη κοπέλα με τα ωραία μάτια ας εξακολουθεί να βλέπει ψηλά στον ουρανό, όπως όταν καθόμαστε αγκαλιά και της διαβάζω μικρές ιστορίες σαν κι αυτή.

   

Κι εγώ ας την κρατώ στην αγκαλιά μου. Τα δυο της μάτια να φιλώ. Και ας παίρνω από πάνω τους τον πόνο. Επειδή εκείνο το Αστέρι δεν μπορεί πια να δει.

  

Μα η πανέμορφη κοπέλα που αγαπώ ξέρει πως έχει κάτι μέσα της από εκείνη την παλιά έκρηξη του Αστεριού. Κι ας έχει αυτό χαθεί. Το έχει μέσα στα μάτια της. Το βλέπω. Και δεν το χάνει. Κανείς δεν μπορεί να της το πάρει. Αυτό το κάτι. Που τόσο αγαπώ... 

   

Μ.Μ.