ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΚΗΔΕΙΑ - Πλευρά Β'

Neon Genesis Evangelion

 

ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟ ΒΡΑΔΥ, δεν είχε περάσει. Ήξερε. Τα όμορφα όνειρα δεν ήταν το φόρτε της. Αλλά αυτό το όνειρο παραπάει. Ή μήπως δεν ήταν όνειρο τελικά;

 

Βρισκόταν μόνη της στο δωμάτιο. Με φωτισμό χαμηλό και το λάπτοπ να παίζει μουσική. Στεκόταν γυμνή, ολόγυμνη, μπροστά σε έναν καθρέφτη που κάλυπτε έναν ολόκληρο τοίχο. Για πρώτη φορά μπορούσε να κινηθεί. Και έβλεπε κάτι. Ήταν το είδωλό της στο καθρέφτη. Άρχισε να χορεύει στο ρυθμό τής μουσικής. Στα χέρια της κρατούσε ένα μαχαίρι. Και χόρευε με αυτό. Αθώα. Μετά ερωτικά. Στο τέλος επικίνδυνα.

 

Με το ένα της χέρι χάιδευε το αιδοίο της. Με το άλλο προκαλούσε μικρές πληγές στο σώμα της. Έμπηγε το μαχαίρι σε διάφορα σημεία. Στο μέτωπο, στα μάγουλα, στον λαιμό, στις ρώγες, στην κοιλιά, στους μηρούς, στις γάμπες, στους γλουτούς, στα μπράτσα, στα χέρια. Ρηχά. Μετά πιο βαθιά. Ήταν σαν να χόρευε με αυτό. Το ένα της χέρι, αυτό στο αιδοίο, ήταν το θύμα. Το άλλο, αυτό με το μαχαίρι, ο θύτης.

 

ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟ ΒΡΑΔΥ, δεν είχε περάσει. Ήξερε. Ήταν σαν να τον κυνηγούσε ο Μινώταυρος μέσα στο λαβύρινθο. Ή μήπως ο λαβύρινθος βρισκόταν μέσα στο μυαλό του;

 

Σε κάποιο σημείο έφτασε σε αδιέξοδο. Σε έναν από τους πολλούς σκοτεινούς διαδρόμους, όπως έτρεχε απεγνωσμένα, είδε ένα τοίχο φωτισμένο. Κατευθύνθηκε προς αυτόν. Ακούμπησε πάνω του. Τότε, άκουσε τη φωνή τής συνείδησής του να λέει: Είδα ολόκληρη τη ζωή μου να τρέχει προς τα εμπρός. Προς έναν τοίχο από φως. Ακούμπησε ήσυχη επάνω του και χύθηκε, αραίωσε. Ξεψύχησα, πάνω στο φως. Στους αιώνες έμεινα εκεί φωτισμένος πεθαμένος. (1) 

 

Πέρασε στην άλλη πλευρά. Και ο καθρέφτης τού τοίχου έσπασε. Εκείνος έπεσε ασυναίσθητα πάνω της. Εκείνη τρόμαξε όπως τον είδε έτσι ξαφνικά. Ή μήπως ήξερε από την αρχή;

 

ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ βρίσκονταν στο δωμάτιο μαζί. Γυμνοί. Έξω έπεφτε βροχή ψιχαλιστή, ενώ πίσω από τα σύννεφα αχνόφεγγε ένα ολόγιομο φεγγάρι. Αγκαλιάστηκαν. Και άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό τής μουσικής. Κατά τη διάρκεια του χορού, εκείνη ψιθύρισε στο αυτί του: And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music. (2) Εκείνος είπε: I thought of you and the years and all the sadness fell away from me. (3) 

 

Πάνω στο χορό άρχισαν να φιλιούνται. Στοργικά. Συμπονετικά. Μετά ξεκίνησε να γλύφει τις πληγές της. Έπινε, λίγο-λίγο, το αίμα της και καθάριζε το δέρμα της. Όταν το σώμα της καθάρισε εντελώς, εκείνη ένιωσε ανακουφισμένη. Εκείνος ένιωθε ευτυχισμένος.

 

ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ μπάνιο. Η μπανιέρα ήταν γεμάτη με νερό. Μπήκαν και οι δυο μέσα και κάθονταν εκεί, για ώρα πολλή, αγκαλιασμένοι. Ο ένας κοίταζε τον άλλο στα μάτια. Δε μιλούσαν. Κι όμως έλεγαν τόσα πολλά με τα μάτια.

 

Άρχισαν να χαϊδεύονται. Ώσπου εκείνος μπήκε μέσα της. Ή μήπως εκείνη τον έβαλε μέσα της;

 

Τα σώματά τους, όπως αγγίζονταν μέσα στο νερό, γίνονταν ένα. Έκαναν έρωτα για ώρα πολλή και πάνω στη πιο κορυφαία στιγμή, όπως έτρεμαν σύγκορμοι από ηδονή, πήρε το μαχαίρι που το είχε ακουμπήσει ακριβώς έξω από τη μπανιέρα και του ψέλλισε: Και ωραία μέρα για κηδεία. Της ψέλλισε: Ε ναι!

Ήταν ένας αμοιβαίος θάνατος. Και ήταν υπέροχος. Γιατί τους βρήκε πάνω στο αποκορύφωμα της ζωής τους. Στη γιορτή τού έρωτά τους. Και, το πιο σημαντικό, ήταν μαζί.
  

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ τούς ανακάλυψαν αιμόφυρτους στη μπανιέρα. Με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Η αστυνομία έψαξε εξονυχιστικά το σπίτι και, μεταξύ άλλων ασήμαντων πραγμάτων, βρήκε ένα σημείωμα στο δωμάτιο. Δίπλα στο λάπτοπ που εξακολουθούσε να παίζει. Το σημείωμα έγραφε: Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά-κοντά για να μη τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε. (4)
    

Μ.Μ.

_____________

(1) Γιώργος Χειμωνάς - http://sstavropoulos.blogspot.gr/2011/02/blog-post_12.html
(2) Friedrich Nietzsche
(3) Pink Floyd - Poles Apart
(4) Τάσος Λειβαδίτης - http://mchroniari.blogspot.gr/2012_01_01_archive.html
  

[A REQUIEM FOR THE POST - ROCK DREAM]