Ο μέσα "λύκος"

Με κάθε αντίο μαθαίνεις.

~ Χόρχε Λουίς Μπόρχες

   

    

ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗ ζωή ενός ανθρώπου που οι καταστάσεις και ο μέσα "λύκος" (1) του τον οδηγούν στις πιο χαζές και άσχημες πράξεις. Τόσο βλακώδεις και κακές που να υπερβαίνουν από μόνες τους τα πιο αγνά συναισθήματα, τις πιο όμορφες λέξεις και τις πιο καλές προθέσεις. Μετά από τις αδύναμες στιγμές και τις ανομολόγητες πράξεις, καμιά μετάνοια δεν είναι αρκετή και καμιά συγγνώμη δε φτάνει. Το μόνο που μένει για τον άνθρωπο, μετά το σωματικό του "πλήγωμα" (2) και τη συναισθηματική του "κατάρρευση", είναι η ανακάλυψη μιας εσωτερικής δύναμης να ψελλίσει δυο λόγια πύρινα προς εκείνο το πρόσωπο που αγαπά και που τόσο έχει πονέσει ψυχικά. Κι ας ξέρει ότι ο χρόνος ποτέ δε θα γυρίσει πίσω τις πράξεις του. Κι ας ξέρει ότι εκείνο το πρόσωπο δε θα το ξεχάσει ποτέ – και καλά θα κάνει. Μα ακόμη κι αν αυτός ο "γυμνός λυκάνθρωπος" χάσει εκείνο το νεραϊδένιο πρόσωπο, εξαιτίας των αδυναμιών του και των πράξεών του, θα το θυμάται πάντα. Όπως ένας πιστός δηλώνει την αφοσίωσή του με το να θυμάται να κάνει πάντα τη προσευχή του – σε όποιον θεό (και αν) πιστεύει.

Τα πιο πύρινα λόγια μου τα φυλάω για σένα. Αντί προσευχής.

 

Μ.Μ.

 

_____________

(1) Με τον οποίο ίσως χρειαστεί να παλεύει μια ολόκληρη ζωή προκειμένου να συμφιλιωθεί μαζί του, πριν τον βρει το τέλος. 

(2) I hurt myself today...