Η πτώση τού φεγγαριού

Ξέρω πως δεν θα αντέξει 
και θα την ξεράσει. 
Και μετά η σαλιωμένη μου ψυχή
θα γλιστράει από τα χέρια μου
και ελεύθερη όπως θα 'ναι
θα πηγαίνει όπου θέλει.

Και, κάπως έτσι, η γέφυρα με το φεγγάρι κατέρρευσε. Το μικρό ξωτικό άφησε αυτό το κάτι από όλα τα όμορφα που κάποτε έγραφε, με κίνδυνο πνιγμού τής σαλιωμένης του ψυχής, κάπου μέσα του και άρχισε να ποζάρει πάνω σε μηχανές μεγάλου κυβισμού. Το αγόρι που βγήκε από το κώμα, μετά από αυτό το σημείωμα, άρχισε να θάβει όσα ποιήματα είχαν απομείνει κάτω από τις ρίζες των δέντρων. Στη συνέχεια, το φεγγάρι έκανε ελεύθερη πτώση και έπεσε μέσα στη λίμνη. Ακριβώς στο κέντρο τού δάσους. Σε λίγο, άλλη μια αξημέρωτη νύχτα ξημερώνει και οι κότσυφες αναγγέλλουν την ανάδυση μιας μορφής από τα βάθη τού νερού. Φήμες λένε ότι η μορφή αυτή, μετά τη πτώση, δεν είναι πια ούτε ξωτικό ούτε νεράιδα· αλλά η ίδια η πραγματικότητα.
    
Το αγόρι που βγήκε από το κώμα, ως μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης της φαντασίας, κλείνει εδώ το σημείωμα αυτό, το τυλίγει με ιδιαίτερη φροντίδα και το τοποθετεί μέσα σε ένα γυάλινο μπουκάλι. Τέλος, κλείνει το στόμιο του μπουκαλιού καλά και το ταξίδι του στα νερά τής λίμνης μόλις αρχίζει. Με την ελπίδα η λίμνη αυτή, μέσω ενός ποταμού, να γίνει πάλι θάλασσα ώστε το μπουκάλι να φτάσει κάποτε σε μια άλλη παραλία, σε ένα διαφορετικό δάσος, σε μια άγνωστη χώρα· κάπου μακριά από δω.

    

 M.M.